Ψυχοσάββατο 5 Μαρτίου 2016 

Υμνολογική εκλογή.

ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ

Δοξαστικόν των Εκεκραγαρίων. Ήχος πλ. δ”.

Θρηνώ και οδύρομαι, όταν εννοήσω τον θάνατον, και ίδω εν τοις τάφοις κειμένην, την κατ” εικόνα Θεού, πλασθείσαν ημίν ωραιότητα, άμορφον, άδοξον, μή έχουσαν είδος. Ώ του θαύματος! τί το περί ημάς, τούτο γέγονε μυστήριον! Πώς παρεδόθημεν τη φθορά; Πώς συνεζεύχθημεν τω θανάτω; Όντως Θεού προστάξει, ως γέγραπται, του παρέχοντος τοις μεταστάσι την ανάπαυσιν.

Θρηνώ και κλαίω απαρηγόρητα, όταν συνειδητοποιήσω το γεγονός του θανάτου, και δω να κείτεται στους τάφους η ωραιότητα του ανθρώπου, που πλάσθηκε σύμφωνα με την εικόνα του Θεού για χάρη μας, χωρίς μορφή, χωρίς δόξα, χωρίς να έχει είδος, σχήμα και ομορφιά. Τι θαύμα είναι αυτό? Πώς έγινε αυτό το μυστήριο, που έχει σχέση με μας τους ανθρώπους? Πώς παραδοθήκαμε στην φθορά και γίναμε ένα με τον θάνατο? Πραγματικά, τούτο συνέβη μόνο με την προσταγή του Θεού, όπως έχει γραφεί στην Παλαιά Διαθήκη, Αυτού που χαρίζει σε όσους έφυγαν από τούτη τη ζωή, την ανάπαυση.

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΠΡΩΙ

Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ”

Ο βάθει σοφίας φιλανθρώπως πάντα οικονομών, και το συμφέρον
πάσιν απονέμων μόνε Δημιουργέ, ανάπαυσον Κύριε τας ψυχάς των δούλων σου’ εν Σοί γάρ την ελπίδα ανέθεντο, τω ποιητή και πλάστη και Θεώ ημών.

Συ Κύριε, που με το βάθος της σοφίας Σου έχεις δημιουργήσει τα πάντα και τα κατευθύνεις με φιλανθρωπία και απονέμεις σε όλους ό,τι είναι συμφέρον, μόνε Δημιουργέ, ανάπαυσε και τις ψυχές των δούλων Σου, διότι σε Σένα, τον Δημιουργό και Πλάστη και Θεό μας, έχουν αποθέσει τις ελπίδες τους.

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ”

Μετά των Αγίων ανάπαυσον Χριστέ, τας ψυχάς των δούλων σου, ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος.

Μαζί με τους αγίους Σου ανάπαυσε, Χριστέ, τις ψυχές των δούλων Σου, εκεί όπου δεν υπάρχει οδύνη, λύπη και στεναγμός αλλά ατελείωτη ζωή.

Ο Οίκος

Αυτός μόνος υπάρχεις αθάνατος, ο ποιήσας και πλάσας τον
Άνθρωπον. Οι βροτοί ούν εκ γής διεπλάσθημεν, και εις γήν την αυτήν πορευσόμεθα, καθώς εκέλευσας ο πλάσας με, και ειπών μοι, Ότι γή εί, και εις γήν απελεύση, όπου πάντες βροτοί πορευσόμεθα, επιτάφιον θρήνον ποιούντες ωδήν το: Αλληλούϊα.

Συ Κύριε, είσαι ο μόνος αθάνατος, που έπλασες και δημιούργησες τον άνθρωπο. Οι θνητοί από τη γη πλασθήκαμε και στη γη θα επιστρέψουμε, όπως διέταξες Συ που με έπλασες και μου είπες: Είσαι γη και στη γη θα επιστρέψεις. Εκεί στη γη θα πορευθούμε όλοι ψάλλοντας σαν επιτάφιο ύμνο το : Αλληλούια.

Συναξάριον

Τη αυτή ημέρα (Σαββάτω μετά την Κυριακήν του ασώτου), μνείαν πάντων των απ” αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς, επ” ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου, οι θειότατοι Πατέρες εθέσπισαν.
Στίχοι
• Αμνημόνησον πταισμάτων νεκροίς, Λόγε,
• Τα χρηστά νεκρά σπλάγχνα σου μή δεικνύων.
Λησμόνησε για τους νεκρούς τα αμαρτήματα, Λόγε του Θεού, μη δείχνοντας νεκρά τα αγαθά Σου σπλάγχνα.

Τας των προαναπαυσαμένων ψυχάς κατάταξον, Δέσποτα Χριστέ, εν ταις των Δικαίων σου σκηναίς, και ελέησον ημάς, ως μόνος αθάνατος, Αμήν.

Εξαποστειλάριον. Ο ουρανόν τοις άστροις

Ο και νεκρών και ζώντων, εξουσιάζων ως Θεός, ανάπαυσον τους σούς δούλους, εν ταις σκηναίς των εκλεκτών. Ει γάρ και ήμαρτον Σώτερ, αλλ” ουκ απέστησαν εκ σού.

Συ Κύριε, που ως Θεός εξουσιάζεις και τους νεκρούς και τους ζωντανούς, ανάπαυσε ανάμεσα στους εκλεκτούς Σου τους δούλους Σου, διότι αν και αμάρτησαν, δεν απομακρύνθηκαν από κοντά Σου.

Έτερον. Γυναίκες ακουτίσθητε.

Ανάπαυσον τους δούλους σου, εν χώρα ζώντων Κύριε, ένθα απέδρα οδύνη, λύπη ομού και στεναγμός. Ίλαθι ως φιλάνθρωπος, άπερ εν βίω ήμαρτον’ μόνος γάρ αναμάρτητος, υπάρχεις και ελεήμων, νεκρών και ζώντων Δεσπότης.

Κύριε, ανάπαυσε τους δούλους Σου στη χώρα των ζώντων, απ’ όπου έχει αποδράσει κάθε οδύνη, λύπη μαζί και στεναγμός. Συγχώρησε σαν φιλάνθρωπος και όσα στη ζωή τους αμάρτησαν, διότι Σύ μόνον είσαι αναμάρτητος αλά και ελεήμων, Κύριος και Δεσπότης των νεκρών και των ζώντων.

Θεοτοκίον Όμοιον.

Μαρία θεονύμφευτε, Χριστόν απαύστως πρέσβευε, υπέρ ημών
των σών δούλων, σύν θεηγόροις Προφήταις, και των Μαρτύρων δήμοις τε, Ιεραρχών Οσίων τε, και πάντων τε των Δικαίων, συγκληρονόμους γενέσθαι, της ουρανών βασιλείας.

Μαρία νύμφη του Θεού, πρέσβευε ακατάπαυστα προς τον Χριςτό και Θεό μας για μας τους δούλους σου, μαζί με τους προφήτες, που κήρυτταν για τον Θεό και μαζί με τους δήμους των μαρτύρων και των ιεραρχών και των οσίων και όλων των δικαίων να γίνουμε συγκληρονόμοι με αυτούς της ουρανίου Βασιλείας του Θεού.

Δοξαστικόν των αίνων. Νεκρώσιμον. Ήχος β”.

Ως άνθος μαραίνεται, και ως όναρ παρέρχεται, και διαλύεται πάς
Άνθρωπος. Πάλιν δε ηχούσης της σάλπιγγος, νεκροί ως εν συσσεισμώ πάντες αναστήσονται, προς την σήν υπάντησιν Χριστέ ο Θεός. Τότε Δέσποτα, ούς μετέστησας εξ ημών, έν ταις των Αγίων σου κατάταξον σκηναίς, τα πνεύματα Δέσποτα των σών δούλων αεί.

Σαν λουλούδι μαραίνεται και σαν όνειρο φεύγει γρήγορα και διαλύεται κάθε άνθρωπος. Αλλά και πάλι όταν θα ηχήσει η σάλπιγγα της παρουσίας του Κυρίου, όλοι οι νεκροί σαν από σεισμό δυνατό θα αναστηθούν, για να Σε συναντήσουν, Χριστέ ο Θεός. Τότε, Δέσπότα, και όλους όσους από ανάμεσά μας πήρες και μετέφερες κοντά Σου, ανάπαυσέ τους στις σκηνές των αγίων Σου, και γενικώς, όλα τα πνεύματα των δούλων Σου πάντοτε.

Δοξαστικόν των αποστίχων. Νεκρώσιμον. Του Δαμασκηνού. Ήχος πλ. β”

Άλγος τω Αδάμ εχρημάτισεν, η του ξύλου απόγευσις, πάλαι εν Εδέμ, ότε όφις ιόν εξηρεύξατο’ δι” αυτού γάρ εισήλθεν ο θάνατος, παγγενή κατεσθίων τον άνθρωπον. Αλλ” ελθών ο Δεσπότης, καθείλε τον δράκοντα, και ανάπαυσιν ημίν εδωρήσατο. Προς αυτόν ούν βοήσωμεν: Φείσαι Σωτήρ, και ούς προσελάβου, μετά των εκλεκτών σου ανάπαυσον.

Εγινε για τον Αδάμ, τότε παλιά στην Εδέμ, πόνος, η δήθεν απόλαυση του καρπού, όταν δηλαδή το φείδι ξέχησε δηλητήριο από το στόμα του, διότι από αυτόν προήλθε ο θάνατος, που «κατάπιε» όλο το γένος των ανθρώπων. Αλλά αφού ήλθε στη γη ο Δεσπότης και Κύριός μας, κατανίκησε τον δράκοντα διάβολον και θάνατον και μας εχάρισε ανάπαυση. Προς Αυτόν λοιπόν τώρα ας βοήσουμε λέγοντας: Λύτρωσε, Σωτήρα μας, τις ψυχές, που πήρες κοντά Σου και ανάπαυσέ τες μαζί με τους εκλεκτούς Σου.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Συ εί ο Θεός ημών, ο εν σοφία τα πάντα δημιουργών, και πληρών. Προφήτας εξαπέστειλας Χριστέ, προφητεύσαί σου την παρουσίαν, και Αποστόλους, κηρύξαί σου τα μεγαλεία. Και οι μέν προεφήτευσαν την έλευσίν σου, οι δέ τω Βαπτίσματι εφώτισαν τα έθνη, Μάρτυρες δέ παθόντες, έτυχον ών περ επόθουν. Και πρεσβεύει σοι ο χορός των αμφοτέρων, σύν τη Τεκούση σε, Ανάπαυσον ο Θεός, ψυχάς άς προσελάβου, και ημάς καταξίωσον της βασιλείας σου, ο Σταυρόν υπομείνας, δι” εμέ τον κατάκριτον, ο λυτρωτής μου, και Θεός.

Συ Κύριε Θεέ μας, που τα πάντα με σοφία δημιουργείς και γεμίζεις με την παρουσία Σου, εξαπέστειλες στον κόσμο τους προφήτες Σου, για να προφητεύσουν την παρουσία Σου στον κόσμο σαν θεανθρώπου, και τους αποστόλους Σου, για νακηρύξουν τα μεγαλεία Σου. Και οι προφήτες μεν προφήτευσαν τον ερχομό Σου οι δε απόστολοι εφώτισαν τα έθνη με το βάπτισμα και οι μάρτυρες με όσα έπαθαν με τα μαρτύρια επέτυχαν αυτά που ποθούσαν. Έτσι, ο χορός όλων αυτών πρεσβεύει προς Εσένα, μαζί με την Θεοτόκο, που Σε εγέννησε: Ανάπαυσε λοιπόν, Κύριε ο Θεός, τις ψυχές που από τον κόσμο αυτόν πήρες κοντά Σου. Και εμένα αξίωσέ με να επιτύχω την Βασιλεία Σου, αν και είμαι άξιος να καταδικασθώ, Συ που για χάρη μου υπέμεινες τον σταυρό, Συ που είσαι ο Λυτρωτής και ο Θεός μου.

Απόδοση, Μοναχής Θεοδοσίας.

Πηγή: www.orp.gr