Στον Αδελφό και Συλλειτουργό των Μυστηρίων του Θεού Ιερομόναχο Π. Θεόκλητο Μηττάκο.

Του Πρεσβυτέρου Π. Δημητρίου Λ. Λάμπρου.

Χριστός Ανέστη.

Αδελφέ μου Θεόκλητε. Με δάκρυα στα μάτια και, συγκίνηση ψυχής, άπαντες οι παρευρισκόμενοι αλλά και όσοι δεν ήμασταν σωματικά παρών αλλά ήμασταν νοητά, την ημέρα του Σαββάτου στην Καστρίτσα των Ιωαννίνων, 25 του Απρίλη, γιορτή του Άη – Μάρκου του Ευαγγελιστού ζήσαμε την προσωπική σου Πεντηκοστή ως και δική μας ημέρα. Επίτρεψέ μου να σου πω δύο λόγια γιατί σε ξέρω καλά.  Όσο καλά ξέρει κανείς τους πιο μύχιους καημούς του. Σε ξέρω καλά και σένα όπως και άλλους σαν εμάς που κληθήκαμε σε μια εποχή να κηρύξουμε Χριστόν Σταυρωθένα και Αναστάντα όπου πιστεύουμε ότι η ύπαρξη του Θεού είναι μια διατηρητέα αποδοχή απο το μεγαλύτερο σύνολο. Και αυτό μας γεμίζει ενοχές και βάρη. Ευθύνες και απολογισμούς. Συγχώρα με αλλά δεν σου κάνω τον δάσκαλο. Πως θα μπορούσα άλλωστε εγώ ο ανάξιος;

Σε βλέπω έντρομο ενώπιον του Ιερού θυσιαστηρίου. Διακρίνω μια όρεξη να χορτάσεις Σώμα και Αίμα Χριστού αλλά και να οδηγήσεις τον λαό του Θεού στον Παράδεισο. Είσαι σκυφτός κάτω απο το χέρι του Επισκόπου σου, που θα σου μεταδώσει την Χάρη της Ιεροσύνης και θα σε τοποθετήσει ανώτερο των Αγγέλων.

Έχω μια απορία; Τι νόημα έχει η παρουσία ενός Ιερέως σε αυτόν τον κόσμο τον σημερινό; Μην βιάζεσαι να μου απαντήσεις αδελφέ Θεόκλητε. Άλλωστε το λέει και το όνομά σου. Καλεσμένος υπο του Θεού. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ. Και πρέπει να είσαι έτοιμος να θυσιαστείς για το ποίμνιό σου και ακόμη πιο έτοιμος να πας και στη κόλαση ακόμη για να σώσεις το λαό σου.

Μην απογοητευτείς. Μην λυπηθείς. Μην τα παρατήσεις. Αφού έφθασες ως εδώ, έχεις ακόμη δρόμο να βαδίζεις και να φωνάζεις Ναι, Ιδού ο δούλος Σου Κύριε, κάνε με ότι θέλεις, συ οίδας ότι φιλώ Σε.

Και ο Κύριος θα σε παρακαλεί λέγοντας: Θεόκλητε, ποίμαινε τα πρόβατά μου για να μπορούν οι κουρασμένοι ψυχικά να βρίσκουν ανάπαυση στο Πετραχήλι σου.

Να τελείς την Θεία Λειτουργία σαν να είναι η πρώτη σου και η τελευταία. Να ζεις μόνο για τον Χριστό και να επιτρέψεις στον Χριστό να σε κυβερνάει. Να Εφημερεύεις ψυχή και σώματι και όταν κάνεις τον απολογισμό κάθε βράδυ να ρωτάς τον εαυτό σου: Τι έκανα σήμερα για την Δόξα Σου Κύριε; Και να αφήνεις την ψυχή σου στον στεναγμό των δακρύων.

Τελειώνοντας σου υπενθυμίζω τα λόγια του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος να τα έχεις φυλαχτό στην Ιερατική σου πορεία.

 «Πάρε τον λαό σου από το χέρι. Πέρασέ τον μέσα από την έρημο. Όταν τον δεις να φλέγεται από την εσωτερική του φλόγα, δρόσισέ τον ανοίγοντάς του πηγή ύδατος δακρύων με το ξύλο, δηλαδή με την σταύρωση της σαρκός συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις. Πολέμησε μαζί του τα εχθρικά έθνη των δαιμόνων και των πειρασμών και καύσε τα με το πυρ της πίστεως προς τον Κύριο. Φθάσε στον Ιορδάνη, χώρισε τον λαό σου σε τμήματα με τον λόγο του Θεού και διαίρεσε τα ύδατα του κόσμου με τα δάκρυα του πνευματικού αγώνα, νεκρώνοντας τα πάθη, αλλά και με τα δάκρυα της αγάπης, που προέρχονται από την χάρη του Θεού και σταθεροποίησέ τα στα μάτια του λαού σου. Και ανέβα μαζί του στην άνω Ιερουσαλήμ, βλέποντας τον Χριστό, το Θεό της ειρήνης. Ενώσου μαζί με τον λαό σου με την αγάπη. Η δε αγάπη είναι ο Θεός».

Σε ασπάζομαι εν φιλήματι ιερώ και αγίω και αναφωνώ με όση δύναμη έχω ΑΞΙΟΣ. 

Αληθώς Ανέστη ο Κύριος.