Όποιος αγαπά τον «κόσμο» (κοσμικό φρόνημα) ζει μέσα στην θλίψη και την Κατάθλιψη.

Ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος ταυτίζει τον κόσμο με τα πάθη. Να τι μας διδάσκει: «Όταν θέλουμε να ονομάσουμε όλα τα πάθη μαζί, τα λέμε «κόσμο». Και όταν θέλουμε να ξεχωρίσουμε και να δώσουμε στο καθένα το όνομά του, τα ονομάζουμε «πάθη». Και τα πάθη, καθώς διαδέχονται το ένα το άλλο, σχηματίζουν το δρόμο του κόσμου, και όπου τελειώνουν τα πάθη, εκεί παύει να υπάρχει ο δρόμος του κόσμου… Όπου πάψει η ενέργεια των παθών, εκεί πεθαίνει μαζί τους και ο κόσμος. Είπε κάποιος σοφός για τους αγίους, ότι όταν ζούσαν, ήταν ήδη πεθαμένοι, διότι, ενώ ζούσαν με το σώμα τους, δε ζούσαν ζωή σαρκική. Και συ πρόσεξε να δεις ποια πάθη ζούνε μέσα σου, για να καταλάβεις πόσο ανήκεις στον κόσμο και εξ αιτίας ποιων παθών είσαι δεμένος μαζί του και από ποια ελευθερώθηκες… Με δυο λόγια, κόσμος είναι η εμπαθής ζωή και το σαρκικό φρόνημα. Όποιος απαλλαγεί από τα πάθη του. Έχει εξέλθει από τον κόσμο»[1].

Ο χριστιανός καλείται να «εξέλθει» του κόσμου τροπικά και όχι τοπικά˙ δηλ. να ελευθερωθεί από τα πάθη του. Όποιος θελήσει να γίνει φίλος του κόσμου, «εχθρός του Θεού καθίσταται»[2] ... αλλά και του εαυτού του. Ζει υποδουλωμένος σε μια αβάσταχτη θλίψη…

Όσο δεν θέλει να μετανοήσει, να «εξέλθει του κόσμου»[3] και να αγαπήσει τον Θεό, παραμένει δεμένος με τα «αγαπώμενα δεσμά των παθών».

---

[1] Αββα Ισαάκ του Σύρου, Ασκητικά, σελ. 132

[2] Ιακ. 4, 4

[3] Πρβλ. το Β’ Κορ. 6, 17-18