Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011



Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 30 Οκτωβρίου 2011. Κείμενο-μετάφραση-σχόλια.
Κατά Λουκάν ιστ’ 19-31.

Κείμενο:


Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ' ἡμέραν λαμπρῶς. Πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. Εγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ· ἀπέθανεν δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. Καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ ὑπάρχων ἐν βασάνοις ὁρᾷ τὸν Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. Καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπεν Πάτερ Ἀβραάμ ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. Εἶπεν δὲ Ἀβραάμ· Τέκνον μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὁδε παρακαλεῖται σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι. Καὶ ἐπὶ πάσιν τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἐντεῦθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν. Εἶπεν δέ Ἐρωτῶ οὖν σε πάτερ ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. Λέγει αὐτῷ Ἀβραάμ ἔχουσιν Μωυσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. Ο δὲ εἶπεν Οὐχί πάτερ Ἀβραάμ ἀλλ' ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτοὺς μετανοήσουσιν. Εἶπεν δὲ αὐτῷ Εἰ Μωσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται

Μετάφραση της Ευαγγελικής περικοπής:


Είπε ο Κύριος: «Κάποτε υπήρχε ένας πλούσιος άνθρωπος, ο οποίος εφορούσε πορφύραν και λινά ενδύματα και εζούσε καθημερινώς μέσα σε μεγάλην πολυτέλειαν. Κοντά εις την πύλην του πιο ξαπλωμένος ένας πτωχός, ονομαζόμενος Λάζαρος, γεμάτος πληγές, ο οποίος επιθυμούσε να χορτάση από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέ­ζι του πλουσίου. Ακόμη και τα σκυλιά εσυνείθιζαν να έρχωνται και να γλύφουν τις πληγές του. Συνέβη δε να πεθάνη ο πτωχός και να φερθή από τους Αγγέλους εις τον κόλπον τού Αβραάμ. Επέθανε δε και ο πλούσιος και ετάφη. Εις τον άδην, όπου εβασανίζετο, εσήκωσε τα μάτια του και βλέπει από μακρυά τον Αβραάμ και τον Λάζαρον εις τους κόλπους του. Και εφώναξε και είπε, ‘’Πάτερ Αβραάμ, ελέησέ με και στείλε τον Λάζαρον να βουτήξη την άκρη του δακτύλου του σε νερό και να δροσίση την γλωσσά μου, διότι υποφέρω μέσα σ' αυτήν την φλόγα’’. Αλλ' ο Αβραάμ είπε, ‘’Παιδί μου, θυ­μήσου ότι συ απήλαυσες τα αγαθά σου εις την ζωήν σου όπως και ο Λάζαρος τα κακά· τώρα όμως αυτός εδώ παρηγορείται και συ υποφέρεις. Και εκτός από όλα αυτά υπάρ­χει μεταξύ μας ένα μεγάλο χάσμα ώστε να μη μπορούν να περάσουν εκείνοι πού θέ­λουν να διαβούν απ' εδώ σ' εσάς, ούτε οι απ' εκεί σ' εμάς’’. Τότε είπε, ‘’Σε παρακαλώ λοιπόν, πατέρα, να τον στείλης στο σπίτι του πατέρα μου, διότι έχω πέντε αδελφούς, να τους νουθετήση, δια να μη έλθουν και αυτοί εις τον τόπον αυτόν των βασάνων’’. Λέγει εις αυτόν ο Αβραάμ, ‘’Έχουν τον Μωϋσήν και τους Προφήτας ας τους ακού­σουν’’. Αυτός δέ είπε, ‘’Όχι, πάτερ Αβραάμ, άλλ' εάν κάποιος από τους νεκρούς πάη σ' αυτούς θα μετανοήσουν’’. Αλλ' ο Αβραάμ του απήντησε ‘’Εάν δεν ακούνε τον Μωϋσήν και τους προφήτας, δεν θα πεισθούν και αν ακόμη αναστηθή κάποιος από τους νεκρούς’’».
(Εκ τnς μεταφράσεως της Καινής Διαθήκης των αειμνήστων καθηγ. Β. Βέλλα, Αρχιμ. Εύ. Αντωνιάδου, Αμ. Αλιβιζάτου, Γερ. Κονιδάρη, Έκδ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ).

Σχόλια:

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε’ ΛΟΥΚΑ
(Λουκ. 16, 19-31)

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΛΟΥΤΟΣ

«Άνθρωπος τις ήν πλούτος…»

ΔΥΟ ΑΠΟ ΤΙΣ βασικότερες ανάγκες του ανθρώπου είναι η τροφή και το ένδυμα. Η τροφή για να αυξηθεί και να συντηρηθεί το σώμα. Το ένδυμα για να καλύψουμε τη γυμνότητα του και να το προστατεύσουμε από τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Μέσα στα πλαίσια των δυο αυτών αναγκών οι άνθρωποι αγωνιζόμαστε για να εξασφαλίσουμε τη διατροφή και την ενδυμασία μας. Όμως αν δεν προσέξουμε, ο αγώνας αυτός μπορεί να διαστρέψει τις δυο φυσικές ανάγκες και να τις μεταβάλλει σε φοβερά τυραννικά πάθη. Το ένδυμα και η ανάγκη του να γίνει πολυτέλεια που προκαλεί, χλιδή που διαφθείρει, ματαιοδοξία βδελυκτή στα μάτια του Θεού. Και η τροφή και η λήψη της να μεταβληθεί σε κοιλιοδουλία, κυνήγι της ηδονής, κολακεία της σάρκας.
Τον κίνδυνο αυτό μας επισημαίνει σήμερα ο Κύριος με την παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου που ακούσαμε. Και θέλοντας να ξυπνήσουμε όλοι όσοι περιπέσαμε στο λήθαργο της ματαιόδοξης πολυτέλειας και της λατρείας των αναγκών του σώματος, μας παρουσιάζει και τις οδυνηρές μεταθανάτιες συνέπειες, που συνεπάγεται μια ζωή που κύλησε μέσα στην εγωπαθή ικανοποίηση των ατομικών αναγκών και τη σκληροκαρδία απέναντι στον πόνο και στη δυστυχία των άλλων. Των εν Χριστώ αδελφών μας. Των συνανθρώπων μας.

Καλός ή κακός ο πλούτος;

«ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΙΣ ήν πλούσιος…». Έτσι αρχίζει την παραβολή Του ο Κύριος. Αντίθετα με ό,τι κάνει για τον φτωχό Λάζαρο, για τον πλούσιο απαξιώνει να αναφέρει το όνομα του. Και μας περιγράφει με ζωηρά χρώματα την εγκόσμια πορεία του. Το πώς έζησε και πως συμπεριφέρθηκε. Του απαγγέλλει σοβαρό κατηγορητήριο και μας τον παρουσιάζει βαριά τιμωρημένη στη μεταθανάτια ζωή. Γιατί τάχα; Επειδή άραγε ήταν πλούσιος; Μήπως ο πλούτος και τα υλικά αγαθά είναι πράγματα απαράδεκτα και κατακριτέα από τον Θεό;
Ασφαλώς όχι. Ο πλούτος και τα υλικά αγαθά αυτά καθεαυτά δεν είναι καταδεικαστέα. Το πρόβλημα βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο τα χρησιμοποιούμε. Στο πως διαχειριζόμαστε τον πλούτο που, φυσικά, αποκτήσαμε με τον έντιμο μόχθο μας. Στο ποια θέση του δίνουμε μέσα στη ζωή μας. Διότι πρέπει να ομολογήσουμε ότι η καρδιά του ανθρώπου εύκολα αιχμαλωτίζεται από τα πλούτη. Κουρσεύεται από το πάθος της φιλαργυρίας. Παρασύρεται από την ματαιότητα του κόσμου και κυριεύεται από τη φιληδονία. Και τότε λησμονεί τον Θεό και γίνεται άκαρδος και σκλήρός προς τους συνανθρώπους του. «Πρόσεξε», φωνάζειο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη, «μήπως αφού φας και χορτάσεις τα αγαθά της γης, και χτίσεις όμορφα και πολυτελή σπίτια και κατοικήσεις σ’ αυτά…κι αυτξηθεί το χρυσάφι και το ασήμι σου…, υπερηφανευτεί η καρδιά σου και λησμονήσεις τον Κύριο και Θεό σου» (Δευτ. 8, 11-14).
Αυτό ακριβώς έπαθε και ο πλούσιος της παραβολής. Έγινε αιχμάλωτος του πλούτου του. Λησμόνησε τον Θεό και διέγραψε τους άλλους ανθρώπους από τον ορίζοντα της ζωής του. Με δυο αδρές πινελιές ο Κϋριος μας ζωγραφίζει την κατάσταση του.

Χλιδή και κοιλιοδουλία,
δυο φοβερά κακά του πλούτου

«ΕΝΕΔΙΔΥΣΚΕΤΟ πορφύραν και βύσσον». Ο πλούσιος της παραβολής κυριεύτηκε από την πολυτέλεια. Η ανάγκη του ενδύματος του έγινε τυραννικό πάθος. Φορούσε ενδύματα από τα πιο ακριβά, καμωμένα από βύσσο των Ινδιών και βαμμένα με πορφύρα της Φοινίκης. Ενδύματα δηλαδή, πολυτελή, βαρύτιμα και σπάνια. Έτσι ειδωλοποίησε το σώμα του. Κόμπαζε στολισμένος. Επιδειχνόταν προκλητικά. Αυτοθαυμαζόταν. Και επιδίωκε να τον θαυμάζουν και οι άλλοι. Και να τον επαινούν οι διάφοροι κόλακες.
«Ευφραινόμενος καθ’ ημέραν λαμπρώς». Ο πλούσιος του Ευαγγελίου δεν ήταν μόνο ματαιόδοξος. Ήταν και κοιλιόδουλος. Λάτρευε την κοιλιά του. Ανήκε στην κατηγορία εκείνων, «ών ο Θεός η κοιλία», όπως γράφει ο Απόστολος (Φιλ. 3, 19). Γι’ αυτό και ζούσε «ευφραινόμενος καθ’ ημέραν λαμπρώς». Πόσα και πόσα δεν περιλαμβάνει ο λόγος αυτός του Κυρίου! Φαγητά σπάνια και γαργαλιστικά. Ποτά μυρωδάτα και μεθυστικά. Πλήθη κολάκων να συντρώγουν μαζί του. Ποτήρια να τσουγκρίζονται, πιάτα να σπάνε, γέλια ηχηρά, βωμολοχίες, αισχρότητες. Και όλα αυτά όχι σπάνια. Όχι σε αραιά, επιτέλους, διαστήματα αλλά «καθ’ ημέραν», καθημερινά. Οι πολλοί τρώνε για να ζουν. Εκείνος ο ταλαίπωρος ζούσε για να τρώει. Σύνθημα ζωής γι’ αυτόν ήταν το στολίδι και η επίδειξη, το φαγοπότι και το ξεφάντωμα. Το ένδυμα και η τροφή, δυο φυσιολογικές ανάγκες, είχαν πλήρως διαστραφεί. Και είχαν γίνει πάθη αποκρουστικά που αιχμαλώτισαν την καρδιά του!
Ο Κύριος για να εκφράσει εντονώτερα τη ζοφερή κατάσταση της ψυχής του πλουσίου, μας δίνει ευθύς αμέσως και την εικόνα του φτωχού και δυστυχισμένου Λαζάρου. Στεκόταν παραπεταμένος στην εξώπορτα του μεγάρου του πλουσίου, ρακένδυτος και πληγιασμένος. Και προσπαθούσε να χορτάσει από τα ψίχουλα του τραπεζιού που πετούσαν οι υπηρέτες. Ο πλούσιος τον έβλεπε καθημερινά. Και όμως έμενε ψυχρός και αδιάφορος. Δεν μπόρεσε να εννοήσει το χρέος του. Δεν ξύπνησε από τον λήθαργο της εγωπάθειας του.

Η προκλητική πραγματικότητα της εποχής μας

ΟΜΩΣ ΑΣ αφήσουμε τον πλούσιο της παραβολής και ας έρθουμε στην εποχή μας. Πολύ φοβούμαι, λοιπόν, ότι και σήμερα – και όχι μόνο οι πλούσιοι αλλά λίγο-πολύ όλοι μας – πάσχουμε από τη διπλή αυτή αρρώστια του πλουσίου της παραβολής, την επιδεικτική πολυτέλεια και τη ζωώδη κοιλιοδουλία. Διαστρέψαμε δυο φυσικές ανάγκες, όπως είναι το ένδυμα και η τροφή, με αποτέλεσμα να γίνουμε δούλοι της πολυτέλειας, σκλάβοι της μεγάλης αφέντισσας που ακούει στο όνομα κοιλιά!
Η σημερινή κοινωνία είμαστε μια κοινωνία πολυτέλειας, επιδείξεως και σπατάλης. Ο άνθρωπος σήμερα ντύνεται με τον ένα ή τον άλλον τρόπο όχι γιατί το επιβάλλει η ανάγκη αλλά η θεοποιημένη μόδα και ο συρμός. Ντύνεται ή γδύνεται – αναλόγως! – διότι έτσι αποφασίζουν σκοτεινά και ύποπτα κέντρα ή πανίσχυρα οικονομικά συμφέροντα. Ανυπολόγιστο χρήμα ξοδεύεται κάθε χρόνο για να στολιστεί το σαρκίο σύμφωνα με τις επιταγές της θεάς μόδας. Αμύθητα ποσά για κοσμήματα. Χρόνος και χρήμα στους νεοειδωλολατρικούς ναούς της εποχής – τα «ινστιντούτα καλλονής», «αισθητικής», και πολλά άλλα.
Αλλά και στη λατρεία της κοιλιάς δεν υστερούμε. Χρήμα, χρήμα άφθονο ξοδεύεται για να φάμε και να πιούμε ό,τι πιο σπάνιο, ό,τι πιο πολυτελές. Περιουσίες ολόκληρες θυσιάζονται για την κοιλιά και τις άλλες αισχρές ηδονές που αναπότρεπτα συνδέονται με το φαγοπότι. Βάκχος και Αφροδίτη λατρεύονται πάντοτε μαζί. Λέγεται ότι στην Αμερική και την Ευρώπη ξοδεύονται για διασκεδάσεις πολύ περισσότερα από όσα ξοδεύονται για να τραφεί ολόκληρος ο πληθυσμός της γης!
Και όλα αυτά, όταν ανάμεσα μας, πολύ κοντά μας – η γη μας δεν είναι παρά μια μεγάλη γειτονιά – χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά από την πείνα, όταν εκατομμύρια παιδιά πεινούν και υποσιτίζονται, ζούν κάτω από άθλιες συνθήκες, στερούνται τα πιο απαραίτητα πράγματα για να επιβιώσουν. Όλοι αυτοί είναι οι σύγχρονοι Λάζαροι. Και στέκονται πολύ κοντά μας. Ανάμεσα μας. Μπορούμε να τους δούμε. Αρκεί τα μάτια μας – τα μάτια της ψυχής κυρίως – να είναι ανοιχτά!

* * *
Αδελφοί μου,
Δεν ήταν τα πλούτη του για τα οποία κατακρίθηκε από τον Θεό ο πλούσιος. Ήταν η προσήλωση του σ’ αυτά. Ήταν ο τρόπος που τα διαχειρίστηκε. Ήταν η πολυτέλεια και η κοιλιοδουλία του. Ήταν η αναλγησία του μπροστά στον πόνο και τη δυστυχία του φτωχού Λαζάρου. «Ακουέτωσαν ταύτα οι πλούσιοι», φωνάζει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Μάλλον δε ουχί οι πλούσοι, αλλ’ οι ανελεήμονες. Ου γαρ επειδή πλούσιος ήν εκολάζετο, αλλ’ επειδή ουκ ηλέησεν. Ένεστι γαρ πλουτούντα και ελεούντα τυχείν παντός αγαθού».
Γι’ αυτό μακριά από μας η πολυτέλεια και η κοιλιοδουλία. Ασφαλώς θα ντυθούμε και θα φάμε και θα πιούμε. Όμως πάντοτε με μέτρο, απλά και λιτά. «Έχοντες διατροφάς και σκεπάσματα», λέει ο Απόστολος του Θεού, «τούτοις αρκεσθησόμεθα» (Α’ Τιμ. 6,7). Δεν είναι σκοπός της ζωής η ενδυμασία και η τροφή. Είναι μέσα. Δεν ζούμε για να τρώμε. Τρώμε για να ζούμε. Και για να είναι οι καρδιές και τα χέρια ανοιχτά στον πόνο και τις ανάγκες των συνανθρώπων μας, των ελαχίστων αδελφών του Κυρίου.

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011



Λίγα λόγια για την 28η Οκτωβρίου του Πρεσβυτέρου Δημητρίου Λ. Λάμπρου.


Πάνω στο χώμα της Ελπίδας ζυμώνεται το προζύμι για να δραπετεύσουμε απο την αγωνία και να βιώσουμε τον ολόδροσο αγώνα που θα μας οδηγήσει χορτάτους και πεινασμένους στην Ελευθερία όπως μας την παρέδωσαν οι προγονοί μας και εμείς δεν την τιμήσαμε και την αποπλάνησαμε εφιαλτικά στους έρημους δρόμους και στον κουρνιαχτό των ποικίλων ψευδαισθήσεων. Μόνη ελπίδα τότε αλλά και τώρα η ακοίμητη μάνα του λαού μας. Η γλυκειά Παναγιά όπως την αποκαλούσε και η Σοφία Βέμπο. Χρόνια Πολλά Αδέλφια της τότε Ελλάδος αλλά και της σημερινής. Που είσαι αείμνηστε Λογοθετίδη να ξαναπείς την ιστορική φράση << οι γερμανοί ξανάρχονται>>...! Αιδώς Αργείοι.Αιδώς...!

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011



Πατερικόν Εγκώμιον στον πολιούχο της Θεσσαλονίκης – Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.

Καθε Οκτώβριο ευφραίνεται και πανηγυρίζει η συμπρωτεύουσα της Ελλάδος και πρωτεύουσα της Μακεδονίας μας με την εορτή του πολιούχου και προστάτου της μεγαλομάρτυρος Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτου. Διοργανώνονται διάφορες εκδηλώσεις προς τιμήν του, τα γνωστά «Δημήτρια», και αισθάνεται όλη η μεγαλούπολι του ελληνικού βορρά την παρουσία του Αγίου όχι μόνο στον μεγαλοπρεπέστατο Ναο του αλλά και στους δρόμους και στις πλατείες της.Συμμετέχοντας στις οφειλόμενες τιμητικές εκδηλώσεις προς το καύχημα της Θεσσαλονίκης μας, παραθέτουμε στη συνέχεια μερικά αποσπάσματα από μια εξαίρετη εγκωμιαστική ομιλία προς τον άγιο Δημήτριο, του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.


ΚΕΙΜΕΝΟ
« Εμοί δε λίαν ετιμήθησαν οι φίλοι σου ο Θεός, λίαν εκραταιώθησαν αι αρχαί αυτών», Δαβίδ εκείνός φησίν ο των απ’ αιώνος ωδικών ενθεώτατος… οις εμπρέπει περιφανώς ανέχων και των πλείστων εξόχως ο μάλιστα σήμερον παρ’ ημών υμνούμενος και τιμώμενος, ο αυτόχθων ημίν και ημεδαπός πολιούχος, το μέγα της οικουμένης θαύμα, το μέγα της ιεράς Εκκλησίας ωράϊσμα, ο πολύς τα πάντα, και θαυματουργός και μυροβλήτης Δημήτριος…Και πάντα ην σχεδόν εκ παιδός ομού, στήλη τις αυθέδραστος και ακαθαίρετος παντός καλού, πάσης αρετής έμπνουν και αυτοκίνητον άγαλμα, θείων και ανθρωπίνων χαρίτων εστία και συστοιχία, βίβλος ζώσα τε και λαλούσα τα προς δόξαν και οδηγίαν του κρείττονος…Τούτω δε κόσμος τίς; Η ακαθαίρετος πίστις, η απειρόδωρος χάρις, ο θείος και αναφαίρετος πλούτος των θεοειδών αρετών, ος νυν εστίν εντεθησαυρισμένος τοις ουρανοίς, προσθήκη τοις εκεί ταμείοις των καλλίστων γενόμενος• μάλλον δε από γης εις ουρανόν φθάνει, και περιών έτι τω βίω και γεγονώς εξ ανθρώπων, προσθήκη μεγίστη τοις αϊδίοις καλοίς υπάρχων Δημήτριος και καλλονή παγκόσμιός τε άμα και υπερκόσμιος.Τούτον ο Δαβίδ προλαβών εμακάρισε και ανύμνησε «Μακάριος», λέγων, «ανήρ, ος ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών και εν οδώ αμαρτωλών ουκ έστη». Ουδέ γαρ εν νω ποτέ κατεδέξατό τι των μη θεοσεβών, ούτε προς πράξιν ώδευσεν ου θεάρεστον• αλλά φυλάξας εαυτώ την εκ του κατά Χριστόν βαπτίσματος θείαν χάριν αμίαντον, τω του Κυρίου νόμω συνάδον είχε το θέλημα… πάντα πράττων, ώστε παρθένος είναι και το σώμα και την ψυχήν, και δι’ αυτού το πολίτευμα εν ουρανοίς έχειν, και τοις ασωμάτοις εξ εφαμίλλου χωρείν μετά σώματος…Ην ουν και διδάσκαλος και απόστολος τουντεύθεν Δημήτριος, ο σοφός, και παρθένος, και όσιος, και ως ειπείν πάγκαλός τε και παναμώμητος, και φύσει και σπουδή και χάριτι λαμπρυνόμενος… τον αμπελώνα Κυρίου καλλιεργών, και τα ουράνια καταβαλλόμενος εις γην σπέρματα… τη σαγήνη του λόγου περιλαμβάνων Θεσσαλονίκην, Αττικήν, Αχαϊαν, μάλλον δε όσην νυν περιβάλλει, και όσην φθάνει δια των μύρων, και των θαυμάτων, και τοις εν πάσι αφθονίας της χάριτος. Ην γαρ και τότε τη οικουμένη θαύμα εν λόγοις Δημήτριος…Νυν μεν ούτω γεωργών ψυχάς ανθρώπων ή ζωγρών τούτους… νυν δε οικοδομών τω Θεώ ναόν εκ λίθων ζώντων και όντως τιμίων, ως εργαλείον είχε τον λόγον κατάλληλον. Οτε δε προς τους αντικειμένους τω Χριστώ συνεκρότει τον πόλεμον… κατά το γεγραμμένον, περί του πρωταγωνιστού των μαρτύρων, ουδείς είχεν αντιστήναι τη του Δημητρίου σοφία και τω πνεύματι ω ελάλει…(ΡG 151, 536-541).


ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Ο ξακουστός εκείνος Δαβίδ, που μέσα στους μουσικούς των αιώνων είναι ο περισσότερο από κάθε άλλον εμπνευσμένος από θεϊκή δύναμι, ψάλλει• από εμένα έχουν τιμηθεί πολύ οι φίλοι σου, Θεε μου, η ζωη και το έργο τους και η όλη ύπαρξί τους ήταν ισχυρότατη και αδιάσειστη… Ανάμεσα σ’ αυτούς ανήκει, κατέχοντας περίοπτη και εξαίρετη θέσι, ανώτερος από τους πιο περισπούδαστους, αυτός προ πάντων τον οποίον τιμούμε και υμνούμε εμείς σήμερα, ο συμπατριώτης μας και πολιούχος μας, το μέγα θαύμα της οικουμένης, το μεγάλο στολίδι και καμάρι της ιεράς Εκκλησίας, ο σπουδαίος από κάθε άποψι και θαυματουργός και μυροβλήτης Δημήτριος…Και σε όλα σχεδόν από την παιδική του ηλικία ήταν σαν μια δημόσια στημένη λίθινη πλάκα, υπόδειγμα κάθε καλού, πλάκα ακλόνητη, στηριγμένη στη δική του αξία, ένα έμψυχο και κινούμενο με τη δύναμί του άγαλμα, μια εστία που συγκέντρωνε στον εαυτό της αρμονικά θείες και ανθρώπινες χάριτες, ένα ζωντανό βιβλίο που διαλαλούσε και υπεδείκνυε όσα είναι ένδοξα και οδηγούν στα ανώτερα…Ποιός ήταν ο στολισμός του; Η αδιάσειστη πίστι, η γεμάτη άπειρες δωρεές χάρι, ο θείος και αναφαίρετος πλούτος των αρετών, που κάμνουν τον άνθρωπο να μοιάζει με τον Θεο. Ο πλούτος αυτός τώρα έχει αποθησαυρισθεί στους ουρανούς και έγινε μια από τις πιο καλές προσθήκες στα ουράνια ταμεία• μάλλον δε ενώ ακόμη ήταν στη γη και ζούσε ως άνθρωπος, ο πνευματικός αυτός πλούτος έφθανε στον ουρανό και αποτελούσε μεγάλη προσθήκη στα αιώνια αγαθά, ο Δημήτριος, η πνευματική αυτή ωραιότης η παγκόσμια, συνάμα δε και υπερκόσμια…Τον άνδρα αυτόν τον εμακάρισε πριν χιλιάδες χρόνια ο Δαβίδ και τον ανύμνησε ψάλλοντας «είναι μακάριος ο άνθρωπος που δεν πήγε ποτέ σε σύσκεψι ασεβών ανθρώπων και δεν στάθηκε κοντά σε αμαρτωλούς για να κάνει τα ίδια μ’ αυτούς». Διότι ποτέ ούτε κατά διάνοιαν δεν κατεδέχθη να σκεφθεί κάτι από όσα δεν είναι θεοσεβή, ούτε προχώρησε σε κάποια μη θεάρεστη πράξι. Αλλά, αφού εφύλαξε αμόλυντη μέσα του τη θεία Χαρι, που έλαβε από το Βάπτισμα στο όνομα του Χριστού, είχε πλέον τη θέλησί του σύμφωνη προς τον Νομον του Θεού… Εκαμνε τα πάντα, ώστε να είναι παρθένος και στο σώμα και στην ψυχή, και να έχει έτσι το πολίτευμά του στους ουρανούς και να ζει με το σώμα του ζωη εφάμιλλη με τη ζωη των ασωμάτων αγγέλων…Ηταν λοιπόν και διδάσκαλος και Απόστολος ο σοφός και παρθένος όσιος Δημήτριος, και για να πω καλύτερα, και πάγκαλος και καθ’ όλα άμωμος και άψογος, δοξαζόμενος και για τα φυσικά του χαρίσματα και για όσα κατόρθωσε με τη φιλοπονία του και για όσα έλαβε από τη θεία Χαρι. Καλλιεργούσε τον πνευματικό αμπελώνα του Κυρίου φυτεύοντας βαθιά τα ουράνια σπέρματα στο έδαφος της ψυχής των ανθρώπων, περιλαμβάνοντας στο δίχτυ του λόγου του την Θεσσαλονίκη, την Αττική και την Αχαϊα, μάλλον δε όση περιοχή περιλαμβάνει τώρα από τους ουρανούς και σ’ όσους φθάνει με τα μύρα του, με τα θαύματά του και με την αφθονία της Χάριτος του προς όλους. Διότι ήταν και τότε για την οικουμένη ένα θαύμα με τα λόγια του ο Δημήτριος…Αλλοτε καλλιεργούσε τις ψυχές των ανθρώπων, άλλοτε τις είλκυε σαν ψαράς στην πίστι από την θάλασσα της απιστίας… άλλοτε οικοδομούσε με τα πνευματικά λόγια του, με τις ψυχές των ανθρώπων, σαν με άλλους ζωντανούς και όντως πολυτίμους λίθους, οικοδόμημα πνευματικό αφιερωμένο στο Θεο. Είχε δε προς τούτο εργαλείο κατάλληλο τον θείο λόγο. Και όταν πολεμούσε με τα λόγια του προς τους εχθρούς του Χριστού, σύμφωνα με αυτό που έχει γραφεί για τον Πρωτομάρτυρα Στέφανο, κανείς δεν μπορούσε να αντισταθεί στο πνεύμα και στην σοφία με τα οποία μιλούσε ο Δημήτριος.


Από το περιοδικό: η Δράσις μας” τεύχος Οκτωβρίου 2008.

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011


Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 23 Οκτωβρίου 2011.
Ευαγγελιστής Λουκάς η΄ 26-39

Κείμενο:
Και κατέπλευσεν εις την χώραν των Γαδαρηνών, ήτις εστίν αντίπερα της Γαλιλαίας. Εξελθόντι δε αυτώ επί την γην υπήντησεν αυτώ ανήρ τις εκ της πόλεως, ος είχε δαιμόνια εκ χρόνων ικανών, και ιμάτιον ουκ ενεδιδύσκετο και εν οικία ουκ έμενεν, αλλ΄ εν τοις μνήμασιν. Ιδών δε τον Ιησούν και ανακράξας προσέπεσεν αυτώ και φωνή μεγάλη είπε· τι εμοί και σοι, Ιησού, υιέ του Θεού του υψίστου; δέομαί σου, μη με βασανίσης. Παρήγγειλε γαρ τω πνεύματι τω ακαθάρτω εξελθείν από του ανθρώπου. Πολλοίς γαρ χρόνοις συνηρπάκει αυτόν, και εδεσμείτο αλύσεσι και πέδαις φυλασσόμενος, και διαρρήσσων τα δεσμά ηλαύνετο υπό του δαίμονος εις τας ερήμους. Επηρώτησε δε αυτόν ο Ιησούς λέγων· τι σοι εστίν όνομα; Ο δε είπε· λεγεών· ότι δαιμόνια πολλά εισήλθεν εις αυτόν· και παρεκάλει αυτόν ίνα μη επιτάξη αυτοίς εις την άβυσσον απελθείν. Ην δε εκεί αγέλη χοίρων ικανών βοσκομένων εν τω όρει· και παρεκάλουν αυτόν ίνα επιτρέψη αυτοίς εις εκείνους εισελθείν· και επέτρεψεν αυτοίς. Εξελθόντα δε τα δαιμόνια από του ανθρώπου εισήλθον εις τους χοίρους, και ώρμησεν η αγέλη κατά του κρημνού εις την λίμνην και απεπνίγη. Ιδόντες δε οι βόσκοντες το γεγενημένον έφυγον, και απήγγειλαν εις την πόλιν και εις τους αγρούς. Εξήλθον δε ιδείν το γεγονός, και ήλθον προς τον Ιησούν και εύρον καθήμενον τον άνθρωπον, αφ΄ ου τα δαιμόνια εξεληλύθει, ιματισμένον και σωφρονούντα παρά τους πόδας του Ιησού, και εφοβήθησαν. Απήγγειλαν δε αυτοίς οι ιδόντες πως εσώθη ο δαιμονισθείς. Και ηρώτησαν αυτόν άπαν το πλήθος της περιχώρου των Γαδαρηνών απελθείν απ΄ αυτών, ότι φόβω μεγάλω συνείχοντο. αυτός δε εμβάς εις το πλοίον υπέστρεψεν. Εδέετο δε αυτού ο ανήρ, αφ΄ ου εξεληλύθει τα δαιμόνια, είναι συν αυτώ· απέλυσε δε αυτόν ο Ιησούς λέγων· υπόστρεφε εις τον οίκόν σου και διηγού όσα εποίησέ σοι ο Θεός. και απήλθε καθ΄ όλην την πόλιν κηρύσσων όσα εποίησεν αυτώ ο Ιησούς.


Μετάφραση:
Ο Ιησούς κατέπλευσε στην περιοχή των Γαδαρηνών, που βρίσκεται στην απέναντι όχθη από τη Γαλιλαία. Όταν βγήκε στην ξηρά, τον συνάντησε κάποιος άντρας από την πόλη, που είχε μέσα του δαιμόνια από πολύν καιρό. Ρούχο δεν ντυνόταν ούτε έμενε σε σπίτι, αλλά ζούσε στα μνήματα. Όταν είδε τον Ιησού, έβγαλε μια κραυγή, έπεσε στα πόδια του και του είπε με δυνατή φωνή: «Τι δουλειά έχεις εσύ μ΄ εμένα Ιησού, Υιέ του υψίστου Θεού; Σε παρακαλώ μη με βασανίσεις». Αυτά τα είπε, γιατί ο Ιησούς είχε διατάξει το δαιμονικό πνεύμα να βγει από τον άνθρωπο. Από πολλά χρόνια τον είχε στην εξουσία του, και για να τον συγκρατήσουν τον έδεναν με αλυσίδες και του έβαζαν στα πόδια σιδερένια δεσμά. Εκείνος όμως έσπαζε τα δεσμά, και το δαιμόνιο τον οδηγούσε στις ερημιές. Ο Ιησούς τον ρώτησε: «Ποιο είναι το όνομά σου;» Εκείνος απάντησε: «Λεγεών»· γιατί είχαν μπει μέσα του πολλά δαιμόνια. Τα δαιμόνια, λοιπόν, τον παρακαλούσαν να μην τα διατάξει να πάνε στην άβυσσο. Εκεί κοντά ήταν ένα κοπάδι από πολλούς χοίρους που έβοσκαν στο βουνό, και τα δαιμόνια παρακαλούσαν τον Ιησού να τους επιτρέψει να μπουν στους χοίρους, και τους το επέτρεψε. Βγήκαν, λοιπόν, από τον άνθρωπο και μπήκαν στους χοίρους. Τότε το κοπάδι όρμησε προς τον γκρεμό και πνίγηκε στη λίμνη. Μόλις οι βοσκοί είδαν τι έγινε, έφυγαν και το είπαν στην πόλη και στην ύπαθρο. Βγήκαν οι άνθρωποι να δουν τι έγινε και ήρθαν κοντά στον Ιησού. Βρήκαν τον άνθρωπο από τον οποίο βγήκαν τα δαιμόνια να κάθεται δίπλα στον Ιησού, να φοράει ρούχα και να φέρεται λογικά, και φοβήθηκαν. Όσοι είχαν δει τι είχε γίνει, τους είπαν για το πώς ο δαιμονισμένος σώθηκε. Τότε όλο το πλήθος από την περιοχή των Γαδάρων παρακαλούσαν τον Ιησού να φύγει από κοντά τους, γιατί τους είχε πιάσει μεγάλος φόβος. Εκείνος μπήκε στο πλοιάριο για να γυρίσει πίσω. Ο άνθρωπος από τον οποίο είχαν βγει τα δαιμόνια τον παρακαλούσε να τον πάρει μαζί του. Ο Ιησούς όμως του είπε να φύγει, με τα παρακάτω λόγια: «Γύρισε στο σπίτι σου και διηγήσου όσα έκανε σ΄ εσένα ο Θεός». Εκείνος έφυγε διαλαλώντας σ΄ όλη την πόλη όσα έκανε σ΄ αυτόν ο Ιησούς.


Σχόλια:

ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«Υπόστρεφε εις τον οίκον σου και
διηγού όσα εποίησε σοι ο Θεός»

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΟΙ Ιησού Χριστού. Εκείνος μας ελευθέρωσε «από του νόμου της αμαρτίας και του θανάτου» (Ρωμ, 8,2). Είμαστε «μέτοχοι κλήσεως επουρανίου» (Εβρ.3,1). Ο Ιησούς μας κάλεσε «εις την εαυτού βασιλείαν και δόξαν» (Α’ Θεσ. 2,12). Είμααστε οι σφραγισμένοι «τω πνεύματι της επαγγελίας των Αγίων» (Εφ. 1,13). Εκείνος μας έδωσε την υπόσχεση της αιώνιας ζωής. Είμαστε «υιοί Θεού δια της πίστεως» (Γαλ. 3, 28). Ο Ιησούς Χριστός σ’ εμάς, που πιστέψαμε στο όνομα του, έδωσε την εξουσία να γίνουμε παιδιά του Θεού (Ιω, 1,12). Ενώ είχαμε αποστατήσει, ενώ είχαμε απομακρυνθεί από τον Θεό, Εκείνος μέσα στην άπειρη αγάπη Του, μας επανέφερε στον Πατρικό Οίκο. Γιάτρεψε τις πληγές μας. Μας αποκατέστησε και πάλι στην τάξη των αγαπημένων παιδιών του Θεού.
Γι’ αυτό θα πρέπει να αισθανόμαστε απέραντη και απεριόριστη ευγνωμοσύνη προς τον Κύριο μας. Η καρδιά μας, η ύπαρξη μας ολόκληρη, να πλημμυρίζει από το βαθύ αυτό αίσθημα προς τον μεγάλο ελευθερωτή και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό. Και το αίσθημα τούτο της βαθιάς ευγνωμοσύνης μας προς τον Χριστό δεν μπορούμε – μα ούτε και πρέπει – να το αποκρύπτουμε. Αντίθετα, επιβάλλεται να το εκδηλώνουμε. Να το εκφράζουμε. Πως όμως; Με ποιους τρόπους; Απάντηση στο ερώτημα τούτο μας δίνει η σημερινη ευαγγελική περικοπή.

Η θεραπεία του δαιμονισμένου των Γαδάρων

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΠΟΤΕ βρέθηκε στη χώρα των Γαδαρηνών. Η περιοχή αυτή βρισκόταν απέναντι από τη Γαλιλαία και έφτανε μέχρι την Τιβεριάδα. Εκεί συνάντησε έναν δαιμονισμένο. Ο δυστυχής εκείνος άνθρωπος είχε καταστεί άντρο ακαθάρτων πνευμάτων. Η όψη του ήταν φοβερή. Περιφερόταν γυμνόα. Πλανιόταν στις ερημιές. Κατοικούσε στα μνήματα. Είχε γίνει το φόβητρο της περιοχής.
Μεταξύ του Κυρίου και των δαιμονίων ανοίγεται ένας διάλογος συνταρακτικός. Τα ακάθαρτα πνεύματα διαισθάνονται ότι ήρθε η ώρα για να εγκαταλείψουν την δυστυχισμένη εκείνη ανθρώπινη ύπαρξη. Παρακαλούν να τους επιτρέψει ο Χριστός να εισάλθουν στο κοπάδι των χοίρων που έβοσκαν στην πλαγιά του βουνού. Ο Κύριος το επιτρέπει. Οπωσδήποτε και για να τιμωρήσει τους κατοίκους των Γαδάρων που έτρεφαν χοίρους παρά την απαγόρευση του Μωσαϊκού νόμου. Οι χοίροι τότε, ασυγκράτητοι κα΄τω από την επήρεια των δαιμονίων, όρμησαν στο γκεμό και πνίγηκαν μέσα στη λίμνη.
Οι βοσκοί, βλέποντας το φοβερό τούτο γεγονός, τρέχουν στην πόλη για να πληροφορήσουν τους κατοίκους της. Και οι Γαδαρηνοί έρχονται για να βεβαιωθούν με τα ίδια τους τα μάτια. Βλέπουν τον Χριστό. Βλέπουν τον πρώην διαμονισμένο να κάθεται «ιματισμένος και σωφρονών» στα πόδια του Χριστού. Φοβήθηκαν, δεν μετανόησαν όμως. Γι’ αυτό και ζητούν από τον Χριστό να φύγει από την περιφέρεια τους. Ο Κύριος επιβιβάζεται στο ποιάριο για να φύγει. Ο τέως δαιμονισμένος παρακαλεί να τον πάρει μαζί του. Αλλά ο Κύριος αρνείται και του παραγγέλλει: «Υπόστρεφε εις τον οίκον σου και διηγού όσα εποίησε σοι ο Θεός». Γύρνα στο σπίτι σου, στο περιβάλλον σου, κι εκεί να διηγείσαι την ευεργεσία του Θεού, που σε ελευθέρωσε από τα ακάθαρτα πνεύματα.

Η χριστιανική μαρτυρία, κορυφαίο χρέος του πιστού
«ΥΠΟΣΤΡΕΦΕ ΕΙΣ τον οίκον σου και διηγού όσα εποίησε σοι ο Θεός». Αυτό είναι το χρέος μας. Αυτός είναι ο τρόπος για να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας προς τον Κύριο Ιησού για τα όσα μας έχει προσφέρει, την απολύτρωση και τη σωτηρία. Να διηγούμαστε δηλαδή στους άλλους τιε ευεργεσίες Του. Να διακηρύσσουμε τον πλούτο της θείας αγάπης Του. Να απολογούμαστε «παντί τω αιτούντι ημάς λόγον περί της εν ημίν ελπίδος» (Α’ Πετρ. 3, 15). Να καταθέσουμε ενώπιον των ανθρώπων τη μαρτυρία Ιησού Χριστού (Αποκ. 1, 2), μαρτυρία πίστεως και αφοσιώσεως στο θείο πρόσωπο Του. Σήμερα, στην εποχή μας, μια εποχή που μοιάζει με μια απέραντη χώρα Γαδαρηνών, όπου πολλοί από τους ανθρώπους αξιώνουν από τον Χριστό «απελθείν απ’ εαυτών»,να φύγει από τα όρια τους: τη ζωή, την οικογένεια, το κοινωνικό τους περιβάλλον.
Η θέση και η παρουσία του χριστιανού σήμερα στον κόσμο θα πρέπει να είναι μια συνεχής αναχώρηση κα επιστροφή. Αναχώρηση από τον κόσμο. Αναχώρηση όχι τοπική, αλλά τροπική. Αναχώρηση για να συναντήσει τον Ιησού. Στη σύναξη των πστών. Γύρω από την τράπεζα της Ευχαριστίας. Στην κοινωνία του εκκλησιαστικού σώματος. Και εκεί να τον λατρέψει. Να κοινωνήσει του ποτηρίου της ζωής. Να γευθεί την άκτιστη χάρη. Να δεχτεί την καλή αλλοίωση. Να ζήσει το μυστήριο της θείας Παρουσίας. Να απολαύσει την ενότητα και τη χαρά της αδελφικής εν Χριστώ κοινωνίας. Και ύστερα να επιστρέψει. Στον κόσμο. Στο καθημερινό του περιβάλλον. Κι εκεί να διηγείται, να κηρύσσει «όσα εποίησεν αυτώ ο Ιησούς». Να δίνει την μαρτυρία της πίστεως, μαρτυρία ελπίδας κι αγάπης. Να απευθύνεται σ’ όσους αγνοούν το Χριστό, σ’ όσους αδιαφορούν, σ’ όσους αμφιβάλλουν, σ’ όσους τον εχθρεύονται. Και να ομολογεί με δύναμη, τη δύναμη που δίνει η προσωπική εμπειρία: «Γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος» (Ψαλμ.33,9).

Που οφείλουμε να δίνουμε τη μαρτυρία της πίστεως

ΜΕΣΑ στην οικογένεια πρώτ’ απ’ όλα. Ο πιστός άνθρωπος – όποιος κι αν είναι, ο πατέρας, η μητέρα, ο γιος, η κόρη, ο παππούς, η γιαγιά – οφείλει μέσα στην οικογένεια του να δίνει την μαρτυρία της πίστεως. Να κάνει λόγο για τον Θεό. Να θυμίζει την ανέκφραστη αγάπη Του για τους ανθρώπους. Να υπενθυμίζει με διάκριση ξεχασμένα καθήκοντα, ευλαβικές παραδόσεις, άγιες οικογενειακές συνήθειες, τους ανοιχτούς ουρανούς που, κάποια μέλη ίσως αρνούνται ή ξεχνούν να τους κοιτάξουν. Στ’ αλήθεια! Πόσα και πόσα δεν κατόρθωσε μια πιστή σύζυγος, μια χριστιανή μάνα, ένας φλογερός νέος, μια σεμνή κόρη μέσα στην οικογένεια τους! Αληθινά θαύματα.
Μέσα στο χώρο της εργασίας. Το Ευαγγέλιο δεν είναι για το εικονοστάσι. Μας δόθηκε για να εμπνέει τη ζωή μας,για να το καταστήσουμε πράξη. Πρέπει, λοιπόν, να το κατεβάσουμε μέσα στο στίβο της καθημερινής ζωής. Για ν’ αγκαλιάσει και να φωτίσει όλες τις πλευρές της ζωής μας. Επομένως και την εργασία και τις ασχολίες μας. Να μπει στο γραφείο μας, στο κατάστημα μας, στα δικαστήρια, στους στρατώνες, στα εργοστάσια, παντού. Ο χριστιανός οφείλει να σταθεί ορθός. Να ομολογήσει τον Χριστό. Να ακτινοβολήσει το φως της πίστεως. Να ασκήσει το επάγγελμα του καθοδηγούμενος από τον νόμο του Ευαγγελίου. Ας μη ξεχνούμε ότι σε πολλά μέρη, όπως στη Ρώμη λόγου χάριν, τον χριστιανισμό πρώτοι δεν τον μετέφεραν απόστολοι, αλλά απλοί φλογεροί χριστιανοί, ταξιδιώτες, έμποροι, τεχνίτες.
Μέσα στο σχολείο. Όχι μλόνο οι μεγάλοι, αλλά και οι μικροί, τα χριστιανικά νιάτα, έχουν χρέος να «διηγούνται όσα εποίησεν αυτοίς ο Ιησούς». Να δίνουν την μαρτυρία της πίστεως μέσα στο σχολείο, το φροντιστήριο, το πανεπιστήμιο. Να ομολογήσουν ότι ο Χριστός είναι η αλήθεια. Ότι μόνο κοντά στον Ιησού ο άνθρωπος καταξιώνει τη ζωή του. Παράλληλα θα πρέπει να αντιμετωπίζουν θαρραλέα την αθεΐα. Με υπομονή την ειρωνία. Άφοβα την πρόκληση. Ανυποχώρητα τον πειρασμό. Και με την βεβαιότητα ότι δεν είναι μόνοι, αλλ’ ότι και πολλοί άλλοι νέοι άνθρωποι αγωνίζονται στα χαρακώματα της πίστεως, καάτω από το βλέμμα και την παντοδύναμη παρουσία του Κυρίου μας.

* * *
Αδελφοί μου,
Αυτό που παρήγγειλε στον θεραπευμένο Γαδαρηνό ο Κύριος Ιησούς ήταν να γυρίσει πίσω στο σπίτι του και να εξαγγέλλει όσα του έκανε ο Θεός. Το ίδιο παραγγέλλει να κάνουμε και μεις στο δικό μας οικογενειακό, εργασιακό, κοινωνικό περιβάλλον. Ως χριστιανοί οφείλουμε να είμαστε οι «μάρτυρες» του Χριστού. Οι ομολογητές του ονόματος Του. Οι ευγνώμονες κήρυκες της φιλανθρωπίας και των απείρων ευεργεσιών Του.
Ο πρώην δαιμονισμένος ανταποκρίθηκε πρόθυμα στην εντολή του Κυρίου: «Και απήλθε, καθ’ όλην την πόλιν κηρύσσων όσα εποίησεν αυτώ ο Ιησούς». Αποτελεί χρέος μας ν’ ακολουθήσουμε κι εμείς το παράδειγμα του. Να γιμόμαστε καθημερινά, παντού και πάντοτε μάρτυρες του Χριστού.

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011



Η Γλώσσα θέλει Χαλινάρι.

Ο αββάς Αγάθων κατώρθωσε την σιωπή, βαστάζοντας στο στόμα του, επί τρία χρόνια, μια πέτρα» ! ( Δ. 486) .«Ο Θεωνάς που είχε σπουδάσει την αιγυπτιακή, ελληνική και ρωμαϊκή παιδεία, άσκησε την σιωπή επί τριάντα χρόνια» Ερμείος ( PG 67, 1372 ) . « Ο αββάς Θεοδόσιος επί 35 χρόνια δεν μίλησε σε κανένα δεν μίλησε σε κανένα. Όταν ήθελε να πει κάτι, το έγραφε». Ιω. Μόσχος ( PG 87, 2017 ) . Η γλώσσα είναι το πιο ατίθασο όργανο του μεταπτωτικού σώματος του ανθρώπου. Δεν υποτάσσεται εύκολα. Βρίσκεται σε συνεχή κινητικότητα. Κάνοντας μια παραλλαγή του στίχου του εθνικού μας Ποιητή, θα μπορούσαμε να πούμε: « η γλώσσα (τα στήθια) μου κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν». Και ο λαός, έχοντας συναίσθηση της κατάστασης αυτής, λέει: « η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα σπάει». Η Π. Διαθήκη ( Σ. Σειρ. κ΄1-8, λβ΄ 7-8 ) και ο αδελφόθεος Ιάκωβος ( γ΄ 2-12 ) κάνουν εκτεταμένη αναφορά στο μεγάλο αυτό ανθρωπολογικό πρόβλημα. Οι Άγιοι σιωπούσαν. Δάμαζαν το θηρίο της γλώσσας , κρατώντας το στόμα τους κλειστό. Και αυτό για χρόνια ολόκληρα. Η γλώσσα του μεταπτωτικού ανθρώπου θέλει χαλινάρι. Στις μέρες μας , ειδικότερα, εν ονόματι της ελευθερίας του λόγου, της δημοκρατίας και της τεχνολογίας (βλ. κινητά τηλέφωνα) , οι άνθρωποι έχουν γίνει φλύαροι. Ο λόγος πληθωρικός , ασυνάρτητος, κουραστικός. Τα Ραδιόφωνα βουίζουν. Τα μεγάφωνα φωνασκούν. Υπάρχει μια ηχορύπανση λόγων και φωνών.Οι Άγιοι, με την πολύχρονη σιωπή τους, δείχνουν τον δρόμο. Ο άνθρωπος πρέπει να μάθει να χαλιναγωγεί την γλώσσα του. Ό,τι σκέπτεται ή διανοείται κανείς δεν σημαίνει ότι πρέπει αμέσως να εκφράζεται και να διατυπώνεται ως προφορικός λόγος. Η τροφή και το ποτό που προσλαμβάνει ο άνθρωπος δεν αποβάλλονται αμέσως. Αυτή είναι η φυσιολογική λειτουργία του σωματικού οργανισμού. Η συγκράτηση , ο μεταβολισμός, η διατροφή. Η διάρροια είναι αρρώστεια. Το ίδιο και η «λογοδιάρροια». Αντίθετα, η σιωπή είναι ένδειξη υγείας. Η σιωπή είναι η μητέρα της σοφίας. Οι Σοφοί όπως και οι Άγιοι δεν ομιλούν πολύ. Συνήθως σιωπούν. Εκείνοι που συνήθως ομιλούν είναι οι ημιμαθείς , οι κενοί και οι απαίδευτοι. Τον μεγαλύτερο θόρυβο κάνουν τα κενά δοχεία, τα φουσκωμένα με αέρα ασκιά (πίπιζες) , ή τα χαλκά και τα κρουστά μουσικά όργανα, όπως λέγει ο απόστολος Παύλος: « Χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον» ( Α΄ Κορ. ιγ΄1 ) .


Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ) ΟΙ ΑΕΤΟΙ.

Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011




Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 16 Οκτωβρίου 2011.
Ευαγγελιστής Λουκάς η΄5-15

Κείμενο:
Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού. και εν τω σπείρειν αυτόν ο μεν έπεσε παρά την οδόν, και κατεπατήθη, και τα πετεινά του ουρανού κατέφαγεν αυτό· και έτερον έπεσεν επί την πέτραν, και φυέν εξηράνθη δια το μη έχειν ικμάδα· και έτερον έπεσεν εν τω μέσω των ακανθών, και συμφυείσαι αι άκανθαι απέπνιξαν αυτό· και έτερον έπεσεν εις την γην την αγαθήν, και φυέν εποίησε καρπόν εκατονταπλασίονα. ταύτα λέγων εφώνει· ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω. Επηρώτων δε αυτόν οι μαθηταί αυτού λέγοντες· τις είη η παραβολή αύτη. ο δε είπεν· υμίν δέδοται γνώναι τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού, τοις δε λοιποίς εν παραβολαίς, ίνα βλέποντες μη βλέπωσι και ακούοντες μη συνιώσιν. έστι δε αύτη η παραβολή· ο σπόρος εστίν ο λόγος του Θεού· οι δε παρά την οδόν εισιν οι ακούσαντες, είτα έρχεται ο διάβολος και αίρει τον λόγον από της καρδίας αυτών, ίνα μη πιστεύσαντες σωθώσιν. οι δε επί της πέτρας οι όταν ακούσωσι, μετά χαράς δέχονται τον λόγον, και ούτοι ρίζαν ουκ έχουσιν, οι προς καιρόν πιστεύουσι και εν καιρώ πειρασμού αφίστανται. το δε εις τας ακάνθας πεσόν, ούτοι εισίν οι ακούσαντες, και υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών τούβίου πορευόμενοι συμπνίγονται και ου τελεσφορούσι, το δε εν τη καλή γη, ούτοι εισίν οίτινες εν καρδία καλή και αγαθή ακούσαντες τον λόγον κατέχουσι και καρποφορούσιν εν υπομονή.


Μετάφραση:

«Βγήκε ο σποριάς για να σπείρει το σπόρο του· καθώς έσπερνε, μερικοί σπόροι έπεσαν στο δρόμο, όπου καταπατήθηκαν και τους έφαγαν τα πουλιά. Άλλοι έπεσαν στις πέτρες και, όταν φύτρωσαν, ξεράθηκαν, γιατί δεν είχε υγρασία. Άλλοι σπόροι έπεσαν ανάμεσα σε αγκάθια και, όταν αυτά φύτρωσαν μαζί τους, τους έπνιξαν. Άλλοι όμως έπεσαν στο γόνιμο έδαφος, φύτρωσαν κι έδωσαν καρπό εκατό φορές περισσότερο». Αφού τα είπε όλα αυτά, πρόσθεσε με έμφαση: «Όποιος έχει αυτιά για ν΄ ακούει ας τα ακούει». Οι μαθητές του τότε τον ρώτησαν: «Τι σημαίνει η παραβολή αυτή;» Εκείνος τους απάντησε: «Σ΄ εσάς έδωσε ο Θεός να γνωρίζεται τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού, ενώ στους υπολοίπους αυτά δίνονται με παραβολές, ώστε να κοιτάζουν και να μη βλέπουν και ν΄ ακούνε αλλά να μην καταλαβαίνουν». «Η παραβολή αυτή σημαίνει το εξής: Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού. Οι σπόροι που έπεσαν στο δρόμο είναι εκείνοι που άκουσαν το λόγο του Θεού, έρχεται όμως ύστερα ο διάβολος και τον παίρνει απ΄ τις καρδιές τους, για να μην πιστέψουν και σωθούν. Οι σπόροι που έπεσαν στο πετρώδες έδαφος είναι εκείνοι που, όταν ακούσουν το λόγο, τον δέχονται με χαρά, δεν έχουν όμως ρίζα· γι΄ αυτό πιστεύουν για λίγο διάστημα και, όταν έρθει ο καιρός της δοκιμασίας, απομακρύνονται. Αυτοί που έπεσαν στ΄ αγκάθια είναι εκείνοι που άκουσαν το λόγο, συμπορεύονται όμως με τις φροντίδες, με τον πλούτο και τις απολαύσεις της ζωής, πνίγονται απ΄ αυτά και δεν καρποφορούν. Με το σπόρο που έπεσε στο γόνιμο έδαφος εννοούνται όσοι άκουσαν το λόγο με καλή και αγαθή καρδιά, τον φυλάνε μέσα τους και καρποφορούν με υπομονή».

Σχόλια:

Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΣΠΟΡΑ

«Και έτερον έπεσεν εν μέσω των ακανθών,
και συμφυείσαι αι άκανθει απέπνιξαν αυτό»

ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ της σποράς, της σποράς του λόγου του Θεού, ας ομιλεί η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Μέσα σε μια παραβολική διήγηση, παρμένη από την όμορφη και κοπιαστική αγροτική ζωή, ο Κύριος περιέκλεισε το υψηλότερο έργο που γίνεται πάνω στο πρόσωπο της γης, τη διάδοση της ευαγγελικής αλήθειας. Οι άνθρωποι, τα λογικά πλάσματα του Θεού, να γνωρίσουν την προέλευση τους, το αληθινό νόημα της επί της γης ζωής τους, τον προορισμό της εγκόσμιας πορείας τους.
Το ιερό τούτο έργο πρώτος το άσκησε ο ίδιος ο Κύριος. Εκείνος που είναι «το φως του κόσμου» (Ιω. 8,12), «η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. 14, 6). Εκείνος είναι ο πρώτος, ο ανυπέρβλητος διδάσκαλος (Ματθ. 23, 8). Εκείνος είναι ο μεγάλος σποριάς του θείου λόγου στον αγρό των ανθρωπίνων καρδιών.
Η σπορά όμως του θείου λόγου είναι και θεμελιώδες έργο της Εκκλησίας Του, σύμφωνα με τη δική Του εντολή: «Μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Μαρκ. 28, 19), «κηρύξατε το ευαγγέλιον πάση τη κτίσει» (Μαρκ. 16, 15). Έργο και σκοπός και καθημερινός αγώνας της Εκκλησίας και των πομένων της είναι να φέρουν κοντά στους ανθρώπους, να σπείρουν στις καρδιές τους, το σπόρο του λόγου της πίστεως.

Η σημασία της παραβολής

ΣΠΟΡΕΥΣ ΠΟΥ εξέρχεται επωμιζόμενος το έργο της θείας σποράς είναι πρωτίστως ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός. Είναι ακόμη οι απόστολοι Του. Και είναι επίσης όλοι εκείνοι που ο ίδιος καλεί και με τη δική Του χάρη αναδεικνύει ποιμένες της Εκκλησίας και διδασκάλους του χριστιανικού λαού.
Σπόρος είναι ο λόγος. Ο λόγος του Θεού. Ο λόγος του Ευαγγελίου. Θαυμαστή παρομοίωση που φανερώνει τη μυστική δύναμη που κρύβει η θεία αλήθεια.
Και τα τέσσερα είδη γης, που δέχονται το σπόρο και ανάλογα με τη φύση τους καρποφορούν ή όχι, είναι τέσσερις ξεχωριστές κατηγορίες ανθρώπων – ακροατών της διδαχής του θείου λόγου. Σήμερα ας μας επιτραπεί να εστιάσουμε την προσοχή μας στην τρίτη κατηγορία. Είναι η ακανθώδης γη, όπου, όταν πέσει ο σπόρος, φυτρώνουν μαζί τα αγκάθια και άλλα αγριόχορτα με τελικό αποτέλεσμα να πνίγουν το σπόρο και να μην καρποφορεί. «Και έτερον έπεσεν εν μέσω των ακανθών και συμφυείσαι αι άκανθαι απέπνιξαν αυτό».

Η ακανθώδης γη

ΠΟΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ακροατών του θείου λόγου είναι η ακανθώδης γη; Ποια είναι τα αγκάθια που συμπνίγουν τον σπόρο του λόγου του Θεού κι λετσι τον καταστρέφουν, μη επιτρέποντας να αυξηθεί και να καρποφορήσει; Μας το επεξηγεί ο ίδιος ο Κύριος: «Το δε εις τας ακάνθας πεσόν, ούτοι εισιν οι ακούσαντες, και υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου πορευόμενοι συμπνίγονται και ου τελεσφορούσι» (στιχ. 14).
Εν πρώτοις θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η κατηγορία τούτη των ακροατών του θείου λόγου δεν είναι αρνητικά διατεθειμένη. Δεν απορρίπτουν την αλήθεια του Θεού. Την δέχονται. Ίσως μάλιστα και με θερμή αρχικά διάθεση. Δυστυχώς όμως! Ενώ μέσα τους πέφτει ο σπόρος του λόγου και φυτρώνει, δεν προλαβαίνει να αυξηθεί και να καρποφορήσει. Κι αυτό, γιατί συμπνίγεται από τα αγκάθια με αποτέλεσμα ο θείος λόγος να αχρηστεύεται και να μην καρποφορεί.
Ποια είναι αυτά τα αγκάθια που με ένα τόσο απατηλό τρόπο παρεμποδίζουν την επίδραση του λόγου του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων;

Αγκάθι πρώτο: οι βιοτικές μέριμνες

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΕΡΙΜΝΕΣ του βίου, «αι μέριμναι του αιώνος τούτου», όπως τονίζει και ο ευαγγελιστής Ματθαίος (13, 22). Αγκάθια φοβερά. Σαλεύουν μέσα μας την πίστη. Κλονίζουν την εμπιστοσύνη μας προς τον Θεό. Φυγαδεύουν από την καρδιά μας την ειρήνη. Και τις νύχτες διώχνουν ακόμη και τον ύπνο από τα βλέφαρα μας. «Τι θα φάμε; Τι θα φορέσουμε; Πως θα ζήσουμε; Τι θα γίνουν τα παιδιά;» ερωτούν καθημερινά πολλοί από τους ανθρώπους, γεμάτοι αγωνία. Για τους ανθρώπους της κατηγορίας αυτής – οι οποίοι, ωστόσο, πιστεύουν στο Θεό, έρχονται στο ναό, ακούνε τον λόγο του Θεού – η αγωνία της ζωής, η φροντίδα των υλικών αναγκών της, έχει γίνει αληθινός εφιάλτης.
Και ας μη φανταστούμε ότι στην κατηγορία αυτή ανήκουν φτωχοί άνθρωποι μόνο, άνθρωποι που αντιμετωπίζουν το πιεστικό πρόβλημα της καθημερινής συντηρήσεως τους. Όχι. Ανήκουν και ευκατάστατοι, οι οποίοι όμως είναι δούλοι των αναγκών του συρμού, θύματα της λεγόμενης «καταναλωτικής κοινωνίας». Η ζωή τους κυριαρχείται από την πολυτέλεια και την σπατάλη. Πως και που θα διασκεδάσουν. Τι επιδεικτικότερο θα φορέσουν. Με ποιους τρόπους ο νεοπλουτισμός τους θα εντυπωσιάσει τον κοινωνικό τους περίγυρο.
Έτσι, είναι επόμενο οι βιοτικές μέριμνες να τους απορροφούν και το άγχος να τους συνθλίβει. Κάθε πνευματική αναζήτηση ατονεί. Το χριστιανικό καθήκον παραμελείται. Και όχι σπάνια, η ικανοποίηση των ποικίλων υλικών αναγκών, στις οποίες είναι παγιδευμένοι, τους εξωθεί στο να καταπατήσουν απροκάλυπτα το νόμο του Θεού. Μέσα στη ζάλη αυτή των βιοτικών μεριμνών ο λόγος του Θεού δεν μπορεί πλέον να καρποφορήσει.

Αγκάθι δεύτερο: η απάτη του πλούτου

ΚΟΝΤΑ ΣΤΙΣ ΜΕΡΙΜΝΕΣ της παρούσης ζωής είναι και ένα άλλο αγκάθι, αγκάθι φοβερό που πνίγει το θείο σπόρο. Είναι η «απάτη του πλούτου», η μανία του πλουτισμού που υποδουλώνει την ψυχή πολλών ανθρώπων.
Πράγματι. Ο πλούτος εξαπατά και παγιδεύει. Αν σε τυλίξει στα δίχτυα του, χάνεις την ελευθερία σου. Γίνεσαι σκλάβος του. Δούλος της τυραννικής επιθυμίας να αποκτήσεις όλο και περισσότερα υλικά αγαθά. Για το λόγο αυτό και ο Κύριος μας διαπιστώνει με μελαχολία: «Πως δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εις την βασιλείαν του Θεού εισελεύσονται!...» (Μαρκ. 10, 23). Γιατί; Διότι ο πλούτος σιγά-σιγά – χωρίς, πολλές φορές, κι ο ίδιος να το καταλάβει – χάνει την πίστη του. Παύει να προσβλέπει στην πρόνοια του Θεού. Ελπίδα και καύχηση του είναι πλέον ο πλούτος του. Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας για «τους βουλομένους πλουτείν» - γι’ αυτούς δηλαδή που τυραννεί η επιθυμία του πλουτισμού -, παρατηρεί ότι «εμπίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα και επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν» (Α’ Τιμ. 6, 9).

Αγκάθι τρίτο: οι ηδονές του βίου

ΑΓΚΑΘΙΑ ΕΞΙΣΟΥ φοβερά κι επικίνδυνα είναι και «αι ηδοναί του βίου». Τι άραγε να υπονοεί ο Κύριος; Προφανώς τη ζωή των αισθήσεων, τις εφήμερες απολαύσεις, τις εφάμαρτες διασκεδάσεις, αυτό που γενικότερα λέμε κοσμική ζωή.
Κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλλει. Η πείρα της πνευματικής ζωής είναι ανεπίδεκτη αμφισβήτησης: Οι άνθρωποι που παραδίδονται στη λατρεία της σάρκας, οι άνθρωποι των οποίων θεός είναι η κοιλιά (Φιλ. 3, 19), οι άνθρωποι που αιχμαλωτίζονται από την απατηλή λάμψη των εγκοσμίων ηδονών συμπνίγουν μέσα τους τον σπόρο του θείου λόγου. Κι αν ακόμη πιστεύουν, κι αν έχουν πνευματικές αναζητήσεις, η φιληδονία στην οποία δουλεύουν δεν αφήνει τον λόγο του Θεού να επιδράσει ευεργετικά στην καρδιά τους. Να ριζώσει και να καρποφορήσει. Γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Όπως τα αγκάθια, όπου κι αν πιαστούν, έτσι και οι ηδονές φθείρουν και καταστρέφουν χέρια και πόδια και μάτια και κεφάλι και όλα τα μέλη. Οι ηδονές αυτές είναι ξερές και άκαρπες, όπως και τα αγκάθια. Και λυπούν και θλίβουν περισσότερο από εκείνα».

* * *

Αδελφοί μου,
Σ’ όποια κατηγορία ακροατών του θείου λόγου και αν ανήκουμε, ένα είναι βέβαιο: ότι και στη δική μας καρδιά φυτρώνουν τέτοια αγκάθια. Πολλά ή λίγα. Μικρά ή μεγάλα. Και πνίγουν το σπόρο του λόγου του Θεού και τον αχρηστεύουν. Δυστυχώς πολλοί μοιράζουμε την καρδιά μας. Από τη μια θέλουμε να πέφτει ο σπόρος του θείου λόγου. Και από την άλλη αφήνουμε να φυτρώνουν και να αυξάνουν τα αγκάθια των μεριμνών, της φιλοπλουτίας και της φιληδονίας. Όμως μια τέτοια συνύπαρξη είναι ανεπίτρεπτη και καταστροφική πνευματικά.
Γι’ αυτό ας ξεριζώνουμε κάθε αγκάθι που φυτρώνει στην καρδιά μας. Και ας δεχόμαστε μέσα μας τον αιώνιο λόγο του Θεού, όπως δέχεται η αγαθή γη – το γόνιμο και οργωμένο έδαφος – το σπόρο. Έτσι ο θείος λόγος θα ριζώνει και θα καρποφορεί τους καρπούς των χριστιανικών αρετών, τους καρπούς του Πνεύματος.


Πρεσβύτερος


Δημήτριος Λ. Λάμπρου





Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011



Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 09/10/2011
Ευαγγελιστής Λουκάς ζ΄11-16.


Κείμενο:
Και εγένετο εν τω εξής επορεύετο εις πόλιν καλουμένην Ναΐν· και συνεπορεύοντο αυτώ οι μαθηταί αυτού ικανοί και όχλος πολύς. ως δε ήγγισε τη πύλη της πόλεως, και ιδού εξεκομίζετο τεθνηκώς υιός μονογενής τη μητρί αυτού, και αύτη ην χήρα, και όχλος της πόλεως ικανός ην συν αυτή. και ιδών αυτήν ο Κύριος εσπλαγχνίσθη επ΄ αυτή και είπεν αυτή· μη κλαίε· και προσελθών ήψατο της σορού, οι δε βαστάζοντες έστησαν, και είπε· νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι. και ανεκάθισεν ο νεκρός και ήρξατο λαλείν, και έδωκεν αυτόν τη μητρί αυτού. έλαβε δε φόβος πάντας και εδόξαζον τον Θεόν, λέγοντες ότι προφήτης μέγας εγήγερται εν ημίν, και ότι επεσκέψατο ο Θεός τον λαόν αυτού.


Μετάφραση:
Ύστερα πήγε ο Ιησούς σε μια πόλη που λεγότανε Ναΐν. Μαζί του ήταν αρκετοί μαθητές του και πολύ πλήθος. Την ώρα που πλησίαζαν την πύλη της πόλης, βγάζανε ένα νεκρό, το μονάκριβο γιο μιας μάνας, που μάλιστα ήταν χήρα. Κόσμος πολύς από την πόλη τη συνόδευε. Όταν είδε τη χήρα ο Κύριος, τη σπλαχνίστηκε και της είπε: «Μην κλαις». Έπειτα προχώρησε, ακούμπησε τη σορό, και, αφού στο μεταξύ αυτοί που βαστούσαν το φέρετρο σταμάτησαν, είπε: «Νεαρέ, σε διατάζω να σηκωθείς». Ανακάθισε ο νεκρός κι άρχισε να μιλάει. Ο Ιησούς τότε τον παρέδωσε στη μητέρα του. Όλους τους κυρίεψε δέος και δόξασαν το Θεό λέγοντας: «Μεγάλος προφήτης εμφανίστηκε ανάμεσά μας!» και: «Ο Θεός ήρθε να σώσει το λαό του!»

Σχόλια:

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ’ ΛΟΥΚΑ
(Λουκ. 7, 11-16)

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

«Και ιδού εξεκομίζετο τεθνηκώς
υιός μονογενής τη μητρί αυτού»

Η ΣΚΗΝΗ ΞΕΤΥΛΙΓΕΤΑΙ έξω από τη μικρή πόλη της Γαλιλαίας Ναΐν. Δυο συνοδείες συναντώνται. Ο Κύριος με τους μαθητές Του που κατευθύνονταν προς τη μικρή πόλη, η πρώτη. Μια μάζα πονεμένων ανθρώπων που έβγαιναν από την πόλη, η δεύτερη. Προπορευόταν ένα φέρετρο. Μια πονεμένη χήρα μάνα συνόδευε το μονάκριβο παιδί της στην τελευταία του κατοικία. Και το πλήθος των ανθρώπων, βουβοί και λυπημένοι, έκλειναν τη νεκρική πομπή. Οι συνοδείες διασταυρώθηκαν. Η πρώτη με επικεφαλής τη ζωή. Η δεύτερη με κέντρο τον θάνατο. Και η δυναμική αναμέτρηση, η δραματική πάλη αρχίζει.
Ο Κύριος μας, η Ζωή και η Ανάσταση των ανθρώπων, σπλαχνίζεται την πονεμένη μάνα. Βλέπει τα μάτια της να τρέχουν βρύσες, το πρόσωπο της αυλακωμένο από τον πόνο. Γεμάτος συμπόνοια της λέει: «Μη κλείτε». Κι ευθύς ζητλα να σταματήσει η πομπή. Πλησιάζει το φέρετρο. Αγγίζει το νεκρό σώμα. Και το στόμα Του ανοίγει για ν’ απευθύνει το θεϊκό πρόσταγμα: «Νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι»! Το θαύμα είναι πλέον μια πραγματικότητα. Ο νεκρός νέος ανακαθίζει και αρχίζει να ομιλεί. Ο Κύριος τον παραδίδει στη χαρούμενη μάνα και το πλήθος έκθαμβο ξεσπά σε δοξολογίες.
Η εξιστόρηση του θαύματος της σημερινής περικοπής μας φέρνει μπροστά στο μυστήριο του θανάτου. Η δραματική συμπλοκή του Κυρίου μαζί του , μας καλεί να σταθούμε αντιμέτωποι με το συγκλονιστικό τούτο γεγονός και να φωτίσουμε το μυστήριο που κρύβει με το φως της χριστιανικής μας πίστεως.

Θάνατος: μια τραγική πραγματικότητα

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ένα συγκλονιστικό γεγονός, μια οδυνηρή πραγματικότητα μέσα στη ζωή μας. Η παρουσία του απαρχής γέμιζε την ψυχή του ανθρώπου με φόβο και έφερνε τη σκέψη του σε απορία και αδιέξοδο. «Όντως φοβερώτατον το του θανάτου μυστήριον…» ψάλλει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, εκφράζοντας το πανανθρώπινο δέος ενώπιον του θανάτου.
Πραγματικότητα, λοιπόν, τραγική και αδιαμφισβήτητη. Φαινόμενο καθολικό. Γεγονός που μας συγκλονίζει. Γεννηθήκαμε; Ήρθαμε στον κόσμο αυτό; Τα μάτια μας αντίκρυσαν το φως του ήλιου και τις ομορφιές της γης; Μια μέρα θα πεθάνουμε οπωσδήποτε. Θα φύγουμε από τον παρόντα κόσμο. Και τα μάτια μας, που τώρα ακτινοβολούν τη δύναμη και την ομορφιά της ζωής, κάποτε θα ακινητοποιηθούν και θα κλείσουν. Κανείς, μα κανείς από τους ανθρώπους δεν διέφυγε το δόκανο του θανάτου.

Η ρίζα του θανάτου

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η προέλευση του θανάτου; Πως μπήκε στη ζωή του ανθρώπου; Ο θάνατος είναι ο πικρός καρπός και η τραγική συνέπεια της αμαρτίας, της αποστασίας και της πτώσεως των πρωτοπλάστων. Η Παλαιά Διαθήκη μας βεβαιώνει ότι «φθόνω διαβόλου θάνατος εισήλθεν εις τον κόσμον» (Σοφ. Σολ. 2, 24). Και ο απόστολος Παύλος διδάσκει: «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εις τον κόσμον εισήλθε και δια της αμαρτίας ο θάνατος» (Ρωμ. 5,12).
Ο θάνατος, λοιπόν, δεν είναι έργο του Θεού, αλλά αποτέλεσμα της αποστασίας μας, της αυτονομημένης ζωής από τον ζώντα και αληθινό Θεό, που προτιμήσαμε να ζήσουμε. Όπως διδάσκει και ο Μ. Βασίλειος – και η γνώμη του εκφράζει ολόκληρη την Πατερική Παράδοση -, «ουχί Θεός έκτισε θάνατον, αλλ’ ημείς εαυτοίς εκ πονηράς γνώμης επεσπασάμεθα».

Πως αντιμετωπίζουν οι πολλοί τον θάνατο

ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ κατηγορία ανθρώπων βλέπουν τον θάνατο σαν ένα φυσικό φαινόμενο και μόνο, σαν το τέρμα της ζωής και την επιστροφή στο μηδέν και στην ανυπαρξία. Δεν πιστεύουν στην μεταθανάτια ζωή. Δεν αισθάνονται μεταφυσική δίψα. Δεν υπάρχει μέσα τους ελπίδα, πόθος σωτηρίας.
Άλλοι άνθρωποι θέλουν να αγνοούν τον θάνατο. Τον αντιπαρέρχεται ηθελημένα. Σκέπτονται τα πάντα. Υπολογίζουν λεπτομέρειες. Προγραμματίζουν τη ζωή τους σχολαστικά. Μόνο τον θάνατο επιμένουν να αγοούν. Να μην τον σκέπτονται. Να μη λαμβάνουν υπόψη τους τη βίαιη έλευση του.
Και μια τρίτη κατηγορία: Είναι αυτοί που φοβούνται, που τρέμουν τον θάνατο. Στη σκέψη ότι θα πεθάνουν μια μέρα, παραλύουν από τον φόβο. Βλέπουν νεκροφόρα και στρέφουν αλλού το πρόσωπο τους. Και όταν η ανάγκη το επιβάλλει, τους είναι αδύνατο να δρασκελίσουν το κατώφλι του νεκροταφείου. Η ιδέα του θανάτου γεμίζει την ψυχή τους με απελπισία και τρόμο.

Η χριστιανική στάση

ΠΩΣ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ αντιμετωπίζουμε τον θάνατο; Πως θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε για την ώρα της εξόδου μας από τον παρόντα κόσμο;
1. Το πρώτιστο είναι η ορθή αντίληψη περί θανάτου που οφείλουμε να έχουμε ως χριστιανοί. Ο θάνατος αποτελεί μιαν αδιαμφισβήτητη και αναπότρεπτη πραγματικότητα στη ζωή μας. Δεν είναι έργο του Θεού. Προήλθε από την αμαρτία. Είναι η τραγική συνέπεια της αποστασίας μας από τον ζώντα και αληθινό Θεό.
Όμως ο θάνατος, με τον θάνατο και την Ανάσταση του Κυρίου μας, νικήθηκε. Έχασε τη δύναμη και την αποκρουστικότητα του. Γίνεται κατά τον Μ. Βασίλειο «ζωής αφορμή», γέφυρα με την οποία: περνάμε από τα πρόσκαιρα στα αιώνια και από τα φθαρτά στα άφθαρτα. Το φως της Αναστάσεως του Χριστού μας διαλύει τη μαυρίλα του θανάτου. Και η ελπίδα της κοινής αναστάσεως και της αιώνιας ζωής μεταβάλλει τον θάνατο σε ύπνο.
2. Ένα δεύτερο στοιχείο είναι η μνήμη του θανάτου. Οι χριστιανοί δεν τρέμουμε μπροστά στο θάνατο. Δεν τον φοβόμαστε. Δεν προσπαθούμε να τον απωθήσουμε από τον ορίζοντα της ζωής μας. Αντίθετα, τον σκεπτόμαστε, διατηρούμε μέσα στις καρδιές μας αυτό που οι Πατέρες μας ονομάζουν μνήμη θανάτου. «Πάσαν ώραν», διδάσκει ο Μέγας Αθανάσιος, «μνημόνευε της εξόδου σου, έχε καθ’ ημέραν προ οφθαλμών τον θάνατον».
Η εμπειρία αυτή δεν υποκρύπτει μια κάποια περιφρόνηση προς την παρούσα ζωή, αλλά μια βαθια ρεαλιστική στάση μπροστά στη ζωή και στο θάνατο. Και η θύμηση αυτή του θανάτου γίνεται ανασχετικός φραγμός που μας ανακόπτει από το να αμαρτήσουμε, να αθετήσουμε τις ζωηφόρες εντολές του Κυρίου. «Μιμνήσκου τα έσχατα σου», συμβουλεύει ο σοφός Σειράχ, «και εις τον αιώνα ουχ αμαρτήσεις» (Σοφ. Σειρ. 7, 36).
3. Οι πιστοί ακόμη προετοιμαζόμαστε για την ώρα του θανάτου μας. Η ετοιμότητα ενώπιον του θανάτου αποτελεί μια συνεχή φροντίδα. Ολόκληρη η ζωή μας, ο καθημερινός αγώνας μας, υπηρετεί αυτό το ιδανικό: να ευρεθούμε έτοιμοι κατά την ώρα της εξόδου μας από τον παρόντα κόσμο. Και περιεχόμενο αυτής της ετοιμασίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προσπάθεια να ζούμε κατά το θέλημα του Θεού.

Η προετοιμασία των ετοιμοθανάτων

ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ την προετοιμασία μας ενόψει του θανάτου, είναι ανάγκη να πούμε δυο λόγια και για τον τρόπο με τον οποίο οι χριστιανοί οφείλουμε να προετοιμάζουμε τους ετοιμοθανάτους αδελφούς μας, συγγενείς ή φίλους μας.
Ασφαλώς δεν τρομοκρατούμε κανένα με την απειλή του επερχομένου θανάτου, αλλά δεν αποσιωπούμε αφελώς αυτό που μέλλει να συμβεί, αραδιάζοντας παραμύθια και ψεύτικες παρηγοριές.
Με αγάπη και τέχνη εισηγούμαστε την ανάγκη για μια καλή εξομολόγηση. Να έρθει πνευματικός ιερεύς για να εξομολογήσει τον γέροντα ή τον άρρωστο μας. Είναι εγκληματικό εμείς οι χριστιανοί να ανεχόμαστε ή – ακόμη χειρότερα – να καλλιεργούμε την ανόητη αντίληψη ότι ο ερχομός του ιερέως σημαίνει πως έφτασε η ώρα του θανάτου!
Μόνο έτσι πρέπει να προετοιμάζουμε τον άνθρωπο μας για να λάβει και τη θεία κοινωνία. Και τα δυο αυτά – εξομολόγηση και μετάληψη – πρέπει να γίνουν όταν ο γέροντας ή ο αθενής είναι ακόμη καλά, έχει διαύγεια ονεύματος και το επιθυμεί και ο ίδιος. Όταν πλέον πνέει τα λοίσθια ή έχει περιπέσει σε κώμα είναι ανώφελο. Η Εκκλησία δεν δίνει τα μυστήρια της σε πτώματα. Και η δική μας ευθύνη γι’ αυτή την αμέλεια μας είναι πολύ μεγάλη.
Αλλά και κάτι άλλο: Συχνά γνωρίζουμε οι συγγενείς και οι φίλοι πως ο ετοιμοθάνατος βρίσκεται σε σύγκρουση ή αντιδικία με άλλους. Αποτελεί χρέος μας να τον βοηθήσουμε – έστω και την τελευταία στιγμή – να συμφιλιωθεί μαζί τους. Να δώσει και να ζητήσει συγχώρηση, ώστε να φύγει από τον κόσμο συμφιλιωμένος και ειρηνευμένος.

* * *

Αδελφοί μου,
Ας μη μας διαφεύγει η πραγματικότητα του θανάτου. Είμαστε φθαρτοί. Αργά ή γρήγορα – πότε ακριβώς μόνο ο Θεός το γνωρίζει – θα βρεθούμε όλοι μας αντιμέτωποι μα την πραγματικότητα του θανάτου. Η μεγάλη ώρα θα έρθει οπωσδήποτε και για μας. Και θα έρθει ξαφνικά και απροειδοποίητα!
Οφείλουμε να μη φοβόμαστε τον θάνατο.
Να σκεπτόμαστε καθημερινά την ώρα της εξόδου μας από τον παρόντα κόσμο.
Να προετοιμαζόμαστε με φόβο Θεού για τη μεγάλη αυτή στιγμή.
Και να παρακαλούμε με θέρμη τον Κύριο να μας χαρίσει «χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών».

Πρεσβύτερος

Δημήτριος Λ. Λάμπρου

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011



Σχέσεις των συζύγων...

Ο άγιος Κοσμάς , μετά την περιγραφή κάποιων εκ των εξωτερικών στοιχείων του γάμου, προχωρά και παραπέρα. Η ιδιότητά του ως εξομολόγου και η γνώση των συνθηκών ζωής των υποδούλων τον ωθούν να ασχοληθεί και με το γάμο, εξετάζοντας τον όμως πλέον στην εσωτερική – ή καλύτερα στην εσώτατη- διάστασή του , δηλαδή αυτή των συζυγικών σχέσεων. Οι συμβουλές του προς τους νεόνυμφους ξεκινούν αμέσως μετά την τέλεση του μυστηρίου του γάμου. Ορίζει ο Άγιος για το ζευγάρι: «Και ωσάν απέρασαν τρεις ημέρες, ετότες να σμίγετε το ανδρόγυνο και να φυλάγεστε τις Κυριακές , εορτές με ευγένειαν , ωσάν χριστιανοί». Τα λόγια του Αγίου έχουν καθαρά παιδαγωγικό χαρακτήρα, χωρίς να κρύβουν καμμία ηθικιστική διάθεση. Της καλογερικής του ιδιότητας προκρίνει – εν προκειμένω- αυτήν του γέροντα , του πνευματικού καθοδηγητή... … «Ακόμη να μη σμίγεσθε Τετράδες και Παρασκευές και με τάξιν να φυλάγεσθε τες Τεσσαρακοστές τες εορτές και τες Κυριακές, ωσάν χριστιανοί και διάγεσθε ωσάν τέκνα και θυγατέρες του Χριστού μας και όχι σαν τα άλογα ζώα».Συνεχίζοντας ο άγιος Κοσμάς , λέει: « Δεν την έδωσε ο Θεός την γυναίκα διά πορνείαν, αλλά, δια παιδία»…… «Στους εγγάμους χριστιανούς, ειρήνη και πνευματική προκοπή, λυθία λίθο έχουν την συζυγική πίστη». Η συζυγική απιστία έρχεται ως εγωιστική πράξη, ως το αποτέλεσμα διεστραμμένης χρήσεως της σεξουαλικότητας και επιφέρει ένα τεράστιο πλήγμα στην ενδογαμική σχέση, εφ’ όσον η σεξουαλική επιθυμία πλέον δεν υποτάσσεται στη συζυγική αγάπη αλλά «αποπροσωποποιείται και ζητά την εγωκεντρική ικανοποίηση». Ο Άγιος είναι οπαδός μιας παράδοσης που προκρίνει την παραμονή στη συζυγική παλαίστρα του αγώνα και κυρίως τη συγχώρεση, όπου είναι δυνατό. Είναι εμφανές στα λόγια του αυτό: « Ο Διάβολος θέλει να χωρίζονται τα ανδρόγυνα και όχι ο Θεός». Θα διαφανεί δε εντονότερα , όταν θα απευθυνθεί στους συζύγους που έχουν «κακούς» συζύγους, κατά την έκφρασή του. Το διαζύγιο επιτρέπεται μόνο σε περίπτωση συζυγικής απιστίας: «Δια την αμφιβολίαν του τεχθησομένου, ως πάσης μεν άλλης αιτίας ιαθήναι δυναμένης, ταύτης δε μόνης ουκ επιδεχομένης ίασιν…»…… Η επιτυχής συμβίωση περνά μέσα από την αυτογνωσία. Γνωρίζοντας τον εαυτό μας, τα τρωτά αλλά και τα ισχυρά σημεία της προσωπικότητάς μας μπορούμε να συγχωρέσουμε ή να δικαιολογήσουμε την αδυναμία των άλλων, γι’ αυτό ο Πατροκοσμάς σημειώνει: « Ομοίως και εσύ ο άνδρας , όταν σου τύχη κακή γυναίκα, πρέπει να υπομένης και να ευχαριστάς τον Θεόν, διατί έχεις μισθόν μεγάλον εις την ψυχήν σου και, αν σου πταίση καμμίαν φοράν, μη την συνερίζεσαι και στοχάσου και τις καλωσύνες της. Ακόμη συλλογίσου και τα εδικά σου τα ελαττώματα». Για τον Άγιο κάθε αρετή έχει διττή αναφορά , τόσο προς τον πλησίον- που συγκεκριμενοποιείται στο πρόσωπο του συζύγου- όσο και προς τον Θεό: «…διατί έχει μισθόν πολύν εις την ψυχήν…». Τα αποτελέσματα της «αξιομισθίας» έχουν συγκεκριμένο αντίκρυσμα στο εδώ και το τώρα κάθε συζυγικού βίου, κάνοντάς τον αρμονικότερο, πληρέστερο, μακροβιότερο και ουσιωδέστερο.

Από το βιβλίο: «Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ Ο ΑΝΔΡΑΣ ΣΤΙΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ» ΒΑΣΙΛΙΚΉ Γ. ΚΥΛΕΚΟΓΛΟΥ.

Εκδόσεις ΠΑΡΡΗΣΙΑ