Παν δένδρον, μη ποιούν καρπόν καλόν, εκκόπτεται.

Κάθε άνθρωπος που έρχεται στον κόσμο χρωστά την ύπαρξή του στο Θεό, που είναι ο χορηγός της ζωής και η πνοή των πάντων. Φέρει σώμα και ψύχη που μοιάζει με αγρό και χωράφι, της οποίας ιδιοκτήτης και καλλιεργητής είναι ο ίδιος ο Θεός. Αυτή την ιδιοκτησία ο Θεός Πατήρ πολύ την αγαπά. Ποτέ του δεν την εγκαταλείπει. Επιθυμεί για τον κάθε άνθρωπο – που είναι πλάσμα της αγάπης Του – να γίνει ένας μυστικός κήπος χαρίτων που να ευωδιάζει τις αρετές του Αγίου Πνεύματος και να παράγει συνεχώς πλούσια πνευματική συγκομιδή. Και επειδή ο άνθρωπος δεν μπορεί από μόνος του να δημιουργήσει κάτι, έρχεται δίπλα του ο Θεός και αναλαμβάνει να γεωργήσει ο ίδιος προσωπικά τον αγρό της ψυχής του. «Ο πατήρ μου ο γεωργός εστί» (Ιω. ιε΄ 1), μας είπε ο Κύριος το βράδυ του Μυστικού Δείπνου. Και η συγκινητική αυτή αλήθεια επιβεβαιώνεται με ισχυρές αποδείξεις.
Πρώτο μέλημα του ουρανίου Γεωργού μας είναι να περιφράξει και ν’ ασφαλίσει τον αγρό της ψυχής μας. Με το Μυστήριο του ιερού Βαπτίσματος απαλλασσόμαστε από την κυριαρχία του διαβόλου. Γινόμαστε μέλη της αγίας Του Εκκλησίας. Έχουμε πλέον κοντά μας το Θεό προστάτη και δίπλα μας τους ουρανίους φωτοειδείς Αγγέλους που μας ασφαλίζουν από κάθε κακό.
Το έδαφος της ψυχής μας είναι πλέον γόνιμο για να δεχτεί τον εκλεκτής ποιότητας θεϊκό σπόρο (Λουκ. η΄ 11). Ο Λόγος του Θεού «ο γλυκύτερος υπέρ μέλι και κηρίον» σπέρνεται άφθονος στις καρδιές μας κάθε φορά που μελετούμε με προσοχή την Αγία Γραφή ή ακούμε κάποιο θείο κήρυγμα.
Με τη ζωοποιό επίδραση των ακτίνων του Αγίου Πνεύματος – στη συνέχεια – ο ουράνιος Γεωργός ενισχύει την ψυχή μας, ώστε ο σπόρος τη αλήθειας να φυτρώσει. Αισθανόμαστε τότε κατάνυξη και συγκίνηση, καθώς παίρνουμε σταθερές αποφάσεις και ξεκινάμε τον ωραίο αγώνα της εφαρμογής του Λόγου του Θεού, που μας οδηγεί στη ζωή του αγιασμού.
Ενδέχεται όμως το μικρό «φυτράδι» ξαφνικά να μαραθεί από εγωισμό ή ραθυμία ή να συμπνιγεί από τα αγκάθια των γήινων μεριμνών και φροντίδων (Λουκ. η΄ 14). Αλλά και τότε παρών ο Γεωργός – Χριστός μας. Μας προσφέρει ως φάρμακο θεραπείας το Μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως και μετανοίας. Εκεί οι πιστοί καταθέτουμε στο Χριστό τα κρίματά μας, ξεριζώνουμε τα αγκάθια των αδυναμιών, πετούμε τις πέτρες των αμαρτιών μας και ο «αγρός» της ψυχής ελευθερώνεται από την ενοχή. Η φυτεία αποκτά και πάλι τη θαλερότητά της
Και ο Κύριος συνεχίζει να αρδεύει με ζωογόνα νερά την ύπαρξή μας. Με την αγία διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας μας και τις σοφές συμβουλές ενάρετων καθοδηγών προφυλάσσει την κάθε ψυχή από τους καύσωνες και τους απειλητικούς ανέμους των αιρέσεων.
Τέλος δε ο ουράνιος Γεωργός φροντίζει και τρέφει τις ρίζες. Αντί άλλου λιπάσματος χορηγεί την υπερφυή τροφή της Θείας Ευχαριστίας, αυτό το Πανάγιο Σώμα του Σωτήρος Χριστού και το Τίμιο Αίμα Του…
Εκτός όμως από τη γενική αυτή φροντίδα και καλλιέργεια των ανθρώπων ο πανάγιος Θεός επιμελείται και την κάθε ψυχή ξεχωριστά με προσωπική καλλιέργεια. Την επισκέπτεται με το πικρό κλάδεμα κάποιας ασθένειας ή άλλης δοκιμασίας πάντοτε κατά την αντοχή του ανθρώπου, προκειμένου η ψυχή να καρποφορήσει αγιότητα, πίστη, υπομονή (δες Ιω. ιε΄ 2). Ύστερα από την τόσο επιμελημένη και άγρυπνη φροντίδα περιμένει ο Κύριος να δει την κάθε ψυχή να είναι «Θεού γεώργιον» (Α΄ Κορ. γ΄ 9), δηλαδή δικό Του χωράφι, που να φέρει καρπό. Να καρποφορεί τις άγιες αρετές που παρουσιάζουν τον άνθρωπο ομοίωμα Θεού. Ωραία σχολιάζει ο υπομνηματιστής: Ο ουράνιος Γεωργός «δεν αρκείται εις τας επικλήσεις Κύριε, Κύριε· ούτε εις υποσχέσεις και αποφάσεις επιπολαίας. Θέλει αι σκέψεις μας, οι λόγοι μας και αι ενέργειαί μας να είναι πάντοτε σύμφωνοι προς το Ευαγγέλιον του φωτός και της αγάπης. Αυτοί είναι οι καρποί τους οποίους εξ ημών ζητεί» (Π. Ν. Τρεμπέλας).
Ναι! έχει απαιτήσεις ο Κύριος, όπως μας το απέδειξε και με την παραβολή της ακάρπου συκής (Λουκ. ιγ΄ 6-9). Τρία ολόκληρα χρόνια φρόντιζε εκείνο το δέντρο με πολλή αγάπη. Και καρπούς δεν έβγαζε. Γι’ αυτό διέταξε τον αμπελουργό να την ξεριζώσει βίαια: «έκκοψον αυτήν», του είπε, «ινατί και την γην καταργεί;». Πρόκειται για την τιμωρία των αμετανόητων και σκληρών και άκαρπων ανθρώπων.
Όσοι αισθανόμαστε ελλείψεις ή ενοχή ας ζητήσουμε συγγνώμη και έλεος από τον καλλιεργητή των ψυχών μας. Και από σήμερα ας συνεργαστούμε μαζί Του και ας αγωνιστούμε με πίστη και με χαρά τον ωραίο μας αγώνα. Γιατί από την καρποφορία εξαρτάται η σωτηρία της ψυχής μας.
Αδελφοί, πρόσχωμεν!
Γιατί «παν δένδρον, μη ποιούν καρπόν καλόν, εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται» (Ματθ. γ΄ 10). Πρόσχωμεν!

Πηγή: Απόπασμα από το τεύχος 1894 του "Σωτήρος"