Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011



Η Σύναξις των Δώδεκα Αποστόλων.


Στις 30 Ιουνίου η Εκκλησία μας εορτάζει τους Δωδεκα Αποστόλους του Χριστού, την «δωδεκάριθμον φάλαγγα» των πρωταγωνιστών του Πνεύματος, όπως αναφέρει ένας ύμνος της εορτής.Είναι οι άνθρωποι που τους επέλεξε ο Θεάνθρωπος, για να αποτελέσουν τον πυρήνα της Εκκλησίας και να γίνουν οι συνεχιστές του απολυτρωτικού έργου Του στον κόσμο. Το αποστολικό αξίωμα είναι το πιο τιμητικό αξίωμα στην Εκκλησία. Υπερέχει από κάθε άλλο αξίωμα.Εφεραν δε εις πέρας την τιμητική αποστολή τους οι Απόστολοι με τη Χαρη και βοήθεια του Παναγίου Πνεύματος, που έλαβαν κατά την ημέρα της Πεντηκοστής.Δεν είχαν κατά κόσμον προσόντα, στα οποία θα μπορούσαν να βασισθούν και να προχωρήσουν στο έργο της διαδόσεως του Ευαγγελίου. Ωραία ερωτά ο ιερός Χρυσόστομος• «Τινι γαρ εθάρρουν;». Που μπορούσαν να στηριχθούν και να έχουν θάρρος για το έργο τους; «τη δεινότητι των λόγων;», στη ρητορική τους μήπως ικανότητα; « Αλλά πάντων ήσαν αμαθέστεροι», απαντά ο ίδιος ιερός Πατήρ. Ησαν αγράμματοι ψαράδες. Αλλά μήπως μπορούσαν να βασισθούν, συνεχίζει ο Χρυσόστομος, «τη περιουσία των χρημάτων;», στον πλούτο τους; « Αλλ ουδέ ράβδον, ουδέ υποδήματα είχον», ήσαν δηλαδή πάμπτωχοι υλικά. « Αλλά τη περιφανεία του γένους;», επιμένει να ερωτά ο Αγιος. Μηπως κατήγοντο από κάποιο ξακουστό γένος και αυτό τους έδινε «αέρα» και θάρρος; « Αλλ ευτελείς ήσαν και εξ ευτελών», απαντά. Ησαν άνθρωποι άσημοι του απλού λαού, παιδιά φτωχών γονέων με τίποτε το εντυπωσιακό κατά κόσμον (ΕΠΕ 12, 370).Και όμως αυτοί οι άσημοι, οι αγράμματοι και φτωχοί, με τη χάρη και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος ανέτρεψαν το κατεστημένο των αιώνων, φώτισαν τη σκοτισμένη ανθρωπότητα, άνοιξαν την μετά Χριστόν εποχή στην Ιστορία του κόσμου, εξευγένισαν με το κήρυγμα του Ευαγγελίου τα ήθη και εξαγίασαν με τη Χαρη των Μυστηρίων της Εκκλησίας τους ανθρώπους.Η προσφορά των Αγίων Αποστόλων στην Ιστορία του πολιτισμού είναι θεμελιώδης. Εθεσαν τα ισχυρά και αδιάσειστα θεμέλια, για να μπορεί να ζει ο κόσμος μας. Και αν σήμερα παραπαίει ο κόσμος, είναι γιατί δεν θέλει να στηρίζεται στα ακλόνητα εκείνα θεμέλια, τα οποία έθεσαν βαθιά στη γη μας οι Αγιοπνευματοκίνητοι εκείνοι άνθρωποι, οι οποίοι κήρυξαν στην τότε γνωστή οικουμένη το Ευαγγέλιο.Υπέγραψαν δε το κήρυγμά τους με το αίμα τους, με την ζωη τους. Συμφωνα με τον «Συναξαριστή» του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου οι άγιοι Απόστολοι περάτωσαν την αποστολή τους ως εξής•Οι πρωτοκορυφαίοι Πετρος και Παύλος μαρτύρησαν στη Ρωμη, ο πρώτος με σταυρικό θάνατο, με την κεφαλή του προς τη γη, και ο δεύτερος με αποκεφαλισμό.Ο άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος μαρτύρησε στην Πατρα, σε σταυρό με σχήμα Χ.Ο άγιος Ιακωβος, ο αδελφός του αγίου Ιωάννου, θανατώθηκε, πρώτος από όλους τους Αποστόλους, από τον Ηρώδη τον Αγρίππα με αποκεφαλισμό στα Ιεροσόλυμα.Ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής εξορίσθηκε στην Πατμο και τελικά πέθανε στην Εφεσο.Ο άγιος Φιλιππος σταυρώθηκε στην Ιεράπολη της Συρίας.Ο άγιος Θωμάς τρυπήθηκε με ακόντια και λόγχες στη χώρα των Ινδών και παρέδωσε εκεί την ψυχή του.Ο άγιος Βαρθολομαίος σταυρώθηκε στην Ουρβανούπολη της Ινδίας.Ο άγιος Ματθαίος μαρτύρησε δια λιθοβολισμού και πυρός στην Ιεράπολη της Συρίας.Ο άγιος Ιακωβος ο του Αλφαίου περάτωσε το αποστολικό έργο του κρεμασμένος σ ένα σταυρό.Ο άγιος Σιμων ο Ζηλωτής και Κανανίτης παρέδωσε το πνεύμα του καρφωμένος σ ένα σταυρό στη Μαυριτανία της Αφρικής.Ο άγιος Ιούδας ο Θαδδαίος θανατώθηκε με τόξα στη Μεσοποταμία κρεμασμένος σ ένα δέντρο.Τελος, ο άγιος Ματθίας, που πήρε τη θέση του προδότη Ιούδα, παρέδωσε την ψυχή του με φρικτά βασανιστήρια στην Αιθιοπία.Αυτοί ήσαν οι άγιοι Απόστολοι, τα εκλεκτά δοχεία της Χαριτος του Αγίου Πνεύματος, οι Φωτοδότες που με το κήρυγμα και τη ζωη τους έδωσαν υψηλό, ουσιαστικό νόημα στη ζωη των ανθρώπων. Οι αληθινά πνευματικοί άνθρωποι, που εμπνέουν και σήμερα όσους θέλουν να ζουν μια ζωη αληθινά πνευματική.
Από το Περιοδικό: (Η Δράσις μας), τεύχος Ιουνίου 2009.

Σάββατο 25 Ιουνίου 2011



Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 26 Ιουνίου.

Β΄Ματθαίου : Ματθαίος δ΄18 - 23

Κείμενο
18 Περιπατῶν δὲ παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας εἶδεν δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ Ἀνδρέαν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, βάλλοντας ἀμφίβληστρον εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς. 19 καὶ λέγει αὐτοῖς· Δεῦτε ὀπίσω μου, καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. 20 οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ. 21 Καὶ προβὰς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄλλους δύο ἀδελφούς, Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῶν καταρτίζοντας τὰ δίκτυα αὐτῶν· καὶ ἐκάλεσεν αὐτούς. 22 οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ. 23 Καὶ περιῆγεν ὅλην τὴν Γαλιλαίαν ὁ Ἰησοῦς, διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.


Μετάφραση
Καθώς ο Ιησούς περπατούσε στην όχθη της λίμνης της Γαλιλαίας είδε δύο αδέρφια, το Σίμωνα, που τον έλεγαν και Πέτρο, και τον αδερφό του Ανδρέα, να ρίχνουν τα δίχτυα στη λίμνη, γιατί ήταν ψαράδες. «Ακολουθήστε με», τους λέει, «και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων». Κι αυτοί αμέσως άφησαν τα δίχτυα και τον ακολούθησαν. Προχωρώντας πιο πέρα από΄ κει, είδε δύο άλλους αδελφούς, τον Ιάκωβο, γιο του Ζεβεδαίου, και τον αδερφό του τον Ιωάννη. Βρίσκονταν στο ψαροκάικο μαζί με τον πατέρα τους το Ζεβεδαίο και τακτοποιούσαν τα δίχτυα τους. Τους κάλεσε, κι αυτοί άφησαν αμέσως το καΐκι και τον πατέρα τους και τον ακολούθησαν. Ο Ιησούς περιόδευε όλη τη Γαλιλαία. Δίδασκε στις συναγωγές τους, κήρυττε το χαρμόσυνο μήνυμα για τον ερχομό της βασιλείας του Θεού, και γιάτρευε τους ανθρώπους από κάθε ασθένεια και κάθε αδυναμία.


Σχόλια:

ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ματθ. 4, 18-23)

ΠΡΟΘΥΜΟΙ ΚΑΙ ΘΕΡΜΟΙ !

«Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ»

Η ΠΡΑΞΗ ΜΕ ΤΗΝ οποία εγκαινίασε ο Κύριος μας τη δημόσια δράση Του υπήρξε η κλήση των μαθητών Του. Αυτήν ακριβώς μας περιγράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος στην ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε σήμερα.
Η σκηνή ξετυλίγεται «παρά την θάλασσαν της Γαλιλαίας», δηλαδή τη λίμνη της Τιβεριάδος ή της Γεννησαρέτ, όπως την ονόμαζαν αλλού τα ευαγγέλια λόγω των ομωνύμων πόλεων που ήταν χτισμένες στις όχθες της. Εδώ, λοιπόν, ο Χριστός εγκαινιάζει την δημόσια δράση Του. Από τους ψαράδες της Γαλιλαίας επιλέγει τους πρώτους μαθητές Του, τον Πέτρο και τον Ανδρέα, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, τους γιούς του Ζεβεδαίου.
«Δεύτε οπίσω μου, και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων». Είναι το προσκλητήριο που τους απευθύνει. Ελάτε, ακολουθήστε με, και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων. Και οι μαθητές, προετοιμασμένοι καθώς φαίνεται, σπεύδουν να τον ακολουθήσουν. «Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα», τονίζει ο ευαγγελιστής, ηκολούθησαν αυτώ»

Η στάση των μαθητών
απέναντι στο προσκλητήριο του Χριστού

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΑΥΤΑ του Ευαγγελιστού διερμηνεύουν τις διαθέσεις των μαθητών. Μας αποκαλύπτουν τον τρόπο με τον οποίο ανταποκρίθηκαν στο προσκλητήριο του Χριστού μας. «Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ». Ευθέως σημαίνει αμέσως. Και δηλώνει την προθυμία με την οποία οι μαθητές άφησαν τα δίχτυα και έσπευσαν να ακολουθήσουν τον Κύριο. Αποκαλύπτει την αποφασιστικότητα τους να υπακούσουν στην πρόσκληση Του αντί πάσης θυσίας. «Σκόπει δε αυτών την πίστιν και την υπακοήν», ερμηνεύει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Και γαρ εν μέσοις τοις έργοις όντες, ακούσατε αυτού κελεύοντος, ουκ ανεβάλοντο, ουχ υπερέθεντο, ουκ είπον. Υποστρέψαντες οίκαδε, διαλεχθώμεν τοις προσήκουιν, αλλά πάντα αφέντες είποντο».
Το παράδειγμα αυτό των μαθητών του Κυρίου, ο τρόπος με τον οποίον ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση Του, είναι ανάγκη να προσδιορίζει και τη δική μας στάση, τη συμπεριφορά μας ως χριστιανών απέναντι στον Κύριο μας Ιησού Χριστό και το ευαγγέλιο Του.
Ως χριστιανοί κι εμείς είμαστε «κλητοί Ιησού Χριστού» (Ρωμ,1,6). Από την ώρα του βαπτίσματος μας γίναμε «μέτοχοι κλήσεως επουρανίου» (Εβρ. 3, 1). Ο Κύριος μας κάλεσε «εις την εαυτού βασιλείαν και δόξαν» (Α’ Θεσσ.2, 12). Το καίριο ερώτημα, λοιπόν, που γεννιέται είναι: ποια στάση υιοθετούμε απέναντι στην κλήση μας αυτή; Με ποιόν τρόπο ανταποκρινόμαστε στα όσα πηγάζουν από τη χριστιανική μας ιδιότητα; Η στάση των αποστόλων του Χριστού, στην οποία αναφέρεται το σημερινό ευαγγέλιο, μας προσφέρει δυο βασικά στοιχεία που θα πρέπει να εμπνέουν κι εμάς τους χριστιανούς.

Η προθυμία και η αυταπάρνηση
βασικά γνωρίσματα του χριστιανού

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΙΝΑΙ η π ρ ο θ υ μ ί α . Προθυμία σημαίνει θερμή διάθεση, ζήλος και ενθουσιασμός, αγάπη και αφοσίωση. Το αντίθετο της προθυμίας είναι η απροθυμία και η νωθρότητα, η ανία και η αδιαφορία.
Ως χριστιανοί οφείλουμε να είμαστε πρόθυμοι. Να μας διακρίνει ζήλος. Να μας εμπνέει ο κατά Χριστόν ενθουσιασμός. Να μας χαρακτηρίζει η αφοσίωση και η θερμότητα της καρδιάς. Αυτό ακριβώς θέλει να πει ο Κύριος όταν υπογραμμίζει ότι «η Βασιλεία των ουρανών βιάζεται, και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. 11, 12). Χωρίς προθυμία δεν κατακτάται η Βασιλεία του Θεού. Χωρίς προσπάθεια δεν μπορούμε να τηρήσουμε το νόμο του Κυρίου. Χωρίς ζήλο και αποφασιστικότητα είναι αδύνατο να ζήσουμε τη χριστιανική ζωή.
Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας προς τους χριστιανούς της Ρώμης, καλεί όλους μας να είμαστε «τω πνεύματι ζέοντες» (Ρωμ. 12,11), δηλαδή θερμοί στην αγάπη μας προς τον Χριστό, θερμοί και πρόθυμοι στον αγώνα της χριστιανικής ζωής. «Ζειν ημάς κελεύει τω πνεύματι», εξηγεί ένας αρχαίος ερμηνευτής, «και θερμόν έχει περί τα θεία πόθον» (Θεοδώρητος). Ή, όπως παρατηρεί ο Ζιγαβηνός, να είμαστε «τη ψυχή διάπυροι περί τας εντολάς του Θεού».
Το δεύτερο γνώρισμα που μας αποκαλύπτει η στάση των μαθητών είναι η α υ τ α π ά ρ ν η σ η, το πνεύμα της θυσίας. Οι μαθηταί πρόθυμα και ανεπιφύλακτα αφήνουν τα πάντα και σπεύδουν ν’ ακολουθήσουν τον Χριστό. Και η αποστολική πορεία που διέγραψαν σφραγίζεται από το πνεύμα της θυσίας και της αυταπάρνησης.
Η αυταπάρνηση είναι γνώρισμα και κάθε γνήσιου χριστιανού. Το πνεύμα της προσφοράς και της θυσίας αποτελεί το θεμέλιο της χριστιανικής ζωής. Αντίθετα, αυτό που την αλλοιώνει και την αναιρεί είναι ο ατομισμός, η εγωπάθεια, η τρυφή και η ευμάρεια. Ο λόγος του Κυρίου για το ζήτημα αυτό είναι ξεκάθαρος: «Εί τις θέλει οπίσω μου ελθείν αμαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι» (Ματθ. 16, 24).

Που και πως εκφράζεται
η προθυμία και η αυταπάρνηση

ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να εκδηλώνουμε προθυμία και ζήλο, θερμότητα και αυταπάρνηση; Μα, σε όλα. Σε κάθε πτυχή της χριστιανικής μας ζωής.
Στην λ α τ ρ ε ί α και την π ρ ο σ ε υ χ ή. Για να λατρεύσουμε τον Κύριο μας, για να συμμετάσχουμε στην ευχαριστιακή σύναξη της Κυριακής χρειάζεται να έχουμε προθυμία. Να το κάνουμε με διάθεση και αγάπη. Ξυπνώντας πρωί. Θυσιάζοντας λίγο από τον ύπνο μας. Αρνούμενοι κάτι άλλο πιο ελκυστικό: μια εκδρομή, ένα μπάνιο στη θάλασσα το καλοκαίρι. Αλλά και για να προσευχηθούμε στο σπίτι μας, κι αυτό προϋποθέτει προθυμία και θερμότητα ψυχής. Χρειάζεται να επιδείξουμε αποφασιστικότητα. Να διαθέσουμε λίγο χρόνο. Να επιμείνουμε.
Στο κ ή ρ υ γ μ α και τη μ ε λ έ τ η του θείου λόγου. Για τους πρώτους χριστιανούς της Βέροιας το βιβλίο των Πράξεων μας διασώζει μια θαυμάσια έκφραση: «εδέξαντο τον λόγον μετά πάσης προθυμίας» (Πραξ. 7,11). Κι εμείς, αγαπώντας το ζωντανό λόγο του Θεού, έχουμε χρέος να τον ακούμε με ζήλο και να τον μελετούμε με προθυμία. Η απροθυμία μας προς το κήρυγμα του θείου λόγου και η αδιαφορία μας για την μελέτη της Αγίας Γραφής είναι, δυστυχώς, η αιτία όλων των κακών που μας παραδέρνουν. Όλους μας, κληρικούς και λαϊκούς.
Τέλος, προθυμία και ζήλος στα κ α λ ά έ ρ γ α. Η μαρτυρία της πίστεως και τα έργα της αγάπης, χωρίς τα οποία δεν νοείται χριστιανική ζωή, προϋποθέτουν κι αυτά την ύπαρξη προθυμίας και ζήλου. Αν μας διακρίνει απροθυμία και νωθρότητα, τότε θα αδιαφορούμε για το χρέος μας. Και αν δεν έχουμε μέσα μας διάθεση αυταπάρνησης τότε θα στεκόμαστε ψυχροί και αδιάφοροι απέναντι των άλλων, στις ανάγκες και τον πόνο τους. Όμως η αποστολική σύσταση είναι να είμαστε «ζηλωταί καλών έργων» (Τιτ. 2, 14). Να επιδεικνύουμε «σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος» και να μη γινόμαστε νωθροί (Εβρ. 6, 11).

* * *
Αδελφοί μου,
Ως χριστιανοί οφείλουμε να είμαστε πρόθυμοι και θερμοί. Να αποβάλουμε τη νωθρότητα, την αδιαφορία και την αμέλεια μας και να οπλισθούμε με ζήλο, με προθυμία και με αυταπάρνηση. Αυτό μας υποδεικνύει σήμερα το παράδειγμα των μαθητών του Κυρίου. Και αυτό μας επισημαίνει ο φοβερός λόγος της Αποκαλύψεως που δεν απευθύνεται μόνο προς τον Επίσκοπο της Εκκλησίας της Λαοδικείας αλλά και σε κάθε χριστιανό: «Οίδα σου τα έργα, ότι ούτε ψυχρός εί ούτε ζεστός. Όφελον ψυχρός ής ή ζεστός. Ούτως ότι χλιαρός εί, και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματος μου» (Αποκ. 3, 15-16).
Ούτε ψυχροί, λοιπόν, ούτε χλιαροί, αλλά π ρ ό θ υ μ ο ι και θ ε ρ μ ο ί !

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011



Αγίου Νεκταρίου.

Περί κατακρίσεως.

Κατάκριση σημαίνει να κρίνεις και να καταδικάζεις κάποιον για ένα αμάρτημα.
Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει ότι « τίποτα δεν είναι τόσο ευχάριστο για τους ανθρώπους, όσο το να κατακρίνουν τις πράξεις των άλλων». Και ο Χρυσόστομος λέει ότι «με την κατάκριση ανατράπηκαν και βυθίστηκαν ψυχές». Ο Απόστολος Παύλος διδάσκει σε όλους ότι αυτός που κατακρίνει δεν μπορεί να απολογηθεί. Διότι για το κρίμα που κατακρίνει τον άλλον, κατακρίνει τον εαυτό του. Γιατί τα ίδια κάνει και αυτός που κρίνει. Και συ άνθρωπε που κρίνεις αυτούς που κάνουν τέτοιες πράξεις και κάνεις αυτά, νομίζεις ότι θα γλυτώσεις την κρίση του Θεού; Ο καθένας κουβαλάει το δικό του φορτίο. Για αυτό και ο Χρυσόστομος παραινεί λέγοντας: «ας μη γινόμαστε λοιπόν πικροί δικαστές των άλλων, για να μη ζητηθούν και από μας ευθύνες. Γιατί έχουμε αμαρτήματα μεγαλύτερα από κάθε συγγνώμη. Επομένως, καλύτερα να ελεούμε εκείνους που έκαναν ασυγχώρητα αμαρτήματα, για να εξασφαλίσουμε κι εμείς οι ίδιοι από πριν για τον εαυτό μας τέτοιο έλεος.Κι όμως, όσο κι αν φιλοτιμηθούμε, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να προσφέρουμε τέτοια φιλανθρωπία, την οποία χρειαζόμαστε εμείς από τον φιλάνθρωπο Θεό…γιατί όποιος μιλάει με φροντίδα και ακρίβεια για τον συνάνθρωπό του, πολύ περισσότερο θα έχει τον Θεό να κάνει το ίδιο για αυτόν. Ας μη μιλάμε λοιπόν ο ένας εναντίον του άλλου.
Και ο Κύριος μας δίνει εντολές λέγοντας: «Μην κρίνετε για να μην κριθείτε. Για το κρίμα που κρίνετε θα κριθείτε και με το μέτρο που μετράτε θα μετρηθείτε. Τι βλέπεις το ξυλαράκι στο μάτι του αδελφού σου, ενώ το δοκάρι στο δικό σου μάτι δεν το καταλαβαίνεις;»
Περί λοιδορίας.
Λοιδορία είναι η κακολογία, η ύβρη, η καταλαλιά.
Ο λοίδορος είναι μοχθηρός, επιρρεπής στο να κατηγορεί και στις ύβρεις. Έχει ακάθαρτη καρδιά. Το πνεύμα του είναι διεστραμμένο και η ψυχή του μοχθηρή. Το στόμα του είναι διεστραμμένο, η γλώσσα του πονηρή, τα χείλη του βέβηλα, οι λόγοι του άδικοι. Γίνεται πικρός δικαστής του αδελφού του, τον κατακρίνει χωρίς απολογία, ανηλεής και αδυσώπητος του επιτίθεται και του απαγγέλει την καταδίκη του. Ο λοίδορος καθόλου δεν διαφέρει από τον δολοφόνο, διότι ο μεν αφαιρεί την ζωή, ενώ ο δε την τιμή, δηλαδή το βάθρο πάνω στο οποίο στηρίζεται η ζωή.
Περί καταλαλιάς και καταλάλου.
Καταλαλιά είναι η κατηγόρια, η κακολογία. Κατάλαλος είναι αυτός που κακολογεί και κατηγορεί τον πλησίον του. Ο Μέγας Βασίλειος λέει «καταλαλιά είναι το να μιλάς εναντίον ενός αδελφού που δεν είναι παρών, με σκοπό να τον συκοφαντήσεις, ακόμα και αν είναι αλήθεια αυτό που λες».
Ο Ιάκωβος ο αδελφόθεος συμβουλεύει λέγοντας: «Αδελφοί, μην καταλαλείτε ο ένας εναντίον του άλλου. Αυτός που καταλαλεί εναντίον του αδελφού του, ή κρίνει τον αδελφό του, καταλαλεί ενάντια στον νόμο, κρίνει τον νόμο. Αν όμως κρίνεις τον νόμο, δεν τηρείς τον νόμο, αλλά είσαι κριτής του. Ένα είναι ο νομοθέτης που μπορεί να σώσει και να καταστρέψει. Εσύ ποιος είσαι, που κρίνεις τον άλλον»; Ο κατάλαλος με την καταλαλιά τρώει τις σάρκες των αδελφών του (Πατερικόν).Ο Μέγας Βασίλειος θεωρεί άξιους αφορισμού τον κατάλαλο και αυτόν που τον ακούει, λέγοντας «αν κάποιος βρεθεί να καταλαλεί εναντίον κάποιου ή να ακούει κάποιον να καταλαλεί και να μην τον επιτιμά, να αφορίζεται μαζί του».
Ο κατάλαλος αφαιρεί την τιμή του ανθρώπου, όπως ο φονιάς την ζωή. Και οι δυο είναι εξίσου ανθρωποκτόνοι.
Περί συκοφαντίας και συκοφάντη.
Συκοφαντία είναι η ψεύτικη κατηγορία. Συκοφάντης είναι ο ψεύτης. Και κάποιος σοφός λέει: «κανέναν άλλον να μη θεωρείς ψεύτη, παρά τον συκοφάντη. Γιατί μεταξύ ψεύδους και συκοφαντίας δεν υπάρχει καμία διαφορά». Συκοφάντη οι παλιότεροι και οι τωρινοί ονομάζουν τον διαβολέα και τον προσαγωγέα.
Είναι βέβαιο ότι ο διάβολος έχει εφεύρει την συκοφαντία. Δηλητήριο σκορπιού η γλώσσα του συκοφάντη. Δεν παρατάει το έργο του ο συκοφάντης, όταν επιπλέον αντιληφθεί ότι και οι άρχοντες επιθυμούν τη συκοφαντία. Μηχανεύεται ψέματα και διαβάλλει με κάθε τρόπο. Ο Κύριος θα εξολοθρεύσει όλα τα πονηρά χείλη. Η γλώσσα του συκοφάντη μισεί την αλήθεια. Η συκοφαντία γκρέμισε νέους και γέροντες, άρχοντες και δυνάστες. Ο συκοφάντης χαίρεται πολύ περισσότερο, όσο με τις πράξεις του γίνεται δημοφιλής.

Απόδοση στα νέα Ελληνικά Γεώργιος Τέζας – Φιλόλογος .
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ.

ΕΚΔΟΣΕΙΣΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
Η/Υ ΠΗΓΗ
Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου.

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011



Γλῶσσα καὶ ὁμολογία
του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης
π. Αυγουστίνου Καντιώτου.


Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε
στὸν ἱ.ναὸ Ἁγ. Πάντων Δροσεροῦ -Ἑορδαίας τὴν 13-6-1982 μὲ ἄλλο τίτλο.


ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτὴ καὶ πανήγυρις, ποὺ διαφέρει ἀπὸ τὶς ἄλλες.Καθημερινῶς ἑορτάζουμε ἕναν ἢ δύο ἢ τρεῖς ἁγίους·στὴν ἑορτὴ αὐτὴ ἑορτάζονται πολλοὶ ἅγιοι. Πόσοι; Ἑκατό, διακόσοι, τριακόσοι, πεντακόσοι, χίλιοι, δυὸ χιλιάδες, τρεῖς χιλιάδες, πέντε χιλιάδες, δέκα χιλιάδες…, ἀμέτρητοι.
Οἱ ἅγιοι Πάντες, ὅπως λέει σήμερα ὁ ἀπόστολος, εἶνε «νέφος»(Ἑβρ.12,1), ἀναρίθμητοι. Ἐὰν μετράῃ κανεὶς τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ, μπορεῖ νὰ μετρήσῃ καὶ τοὺς ἁγίους Πάντας. Εἶνε ἀπ᾽ ὅλες τὶς χῶρες, ἀπ᾽ ὅλες τὶς γλῶσσες, ἀπ᾽ ὅλες τὶς ἡλικίες, ἀπ᾽ ὅλες τὶς τάξεις, ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἐπαγγέλματα, ἀπ᾽ ὅλους τοὺς αἰῶνες καὶ τὶς ἐποχές· εἶνε κληρικοὶ ἀλλὰ καὶ λαϊκοί, ἀγράμματοι ἀλλὰ καὶ σοφοὶ καὶ ἐπιστήμονες.
Πῶς βρέθηκαν στὸ θαυμαστὸ αὐτὸ ἐπίπεδο; Δὲν γεννήθηκαν ἅγιοι· κανείς δὲν γεννιέ ται ἅγιος. Ἦταν ἄνθρωποι ὅπως κ᾽ ἐμεῖς. Ἀγωνίστηκαν ὅμως καὶ ἔγιναν. Ἂν κοιτάξετε προσεκτικὰ τὴν εἰκόνα τῶν ἁγίων Πάντων, θὰ δῆτε νὰ ζωγραφίζεται, πρῶτος ποὺ ἄνοιξε τὸν παράδεισο καὶ μπῆκε, – ποιός; ἕνας λῃστής, μὲ τὸ«Μνήσθητί­ μου,­Κύριε…»(Λουκ. 23,42). Πῶς μπῆκε; Μὲ τὴ μετάνοια καὶ τὴν πίστι του.Ἑπομένως καὶ ὁ πιὸ ἁμαρτωλὸς μπορεῖ νὰ γίνῃ ἅγιος.
Τὸ εὐαγγέλιο σήμερα ἐξηγεῖ τί ἀκριβῶς ἔκαναν οἱ ἅγιοι καὶ ἁγίασαν(βλ. Ματθ.10,32-33). Τί ἔκαναν; Κάτι ποὺ δὲν τὸ κάνουμε ἐμεῖς σήμερα·ἔκαναν ὁμολογία τῆς πίστεως. Αὐτὸ εἶνε τὸ γνώρισμα ὅλων τῶν ἁγίων. Τί θὰ πῇ ὁμολογία τῆς πίστεως;Ἐπ᾽ αὐτοῦ θὰ πῶ λίγες σκέψεις.
Ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε τυχαῖο δημιούργημα. Ἂν ἕνα ἄγαλμα δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι φύτρωσε ἔτσι, πολὺ περισσότερο ὁ ἄνθρωπος. Διότι κι αὐτὸς ἄγαλμα εἶνε·ὄχι νεκρὸ ἀλλὰ ζωντανὸ - ἔμψυχο ἄγαλμα. Τὸ ἄγαλμα ποὺ στολίζει μιὰ πλατεῖα ἔχει μάτια μὰ δὲ βλέπει, ἔχει αὐτιὰ μὰ δὲν ἀκούει, ἔχει χέρια μὰ δὲν ἐργάζεται, ἔχει πόδια μὰ δὲν κουνιέται ἀπ᾽ τὴ θέσι του. Στὸν ἄνθρωπο ὁ Θεῖος Δημιουργὸς ἔδωσε μάτια ποὺ βλέπουν, αὐτιὰ ποὺ ἀκοῦνε, καρδιὰ ποὺ χτυπάει, χέρια ποὺ ἐργάζονται, πόδια ποὺ περπατοῦν.Κοντὰ σ᾽αὐτὰ τοῦ ἔδωσε μυαλὸ ποὺ σκέπτεται, ἀλλὰ κ᾽ ἕνα ἄλλο μοναδικὸ προνόμιο· τοῦ ἔδωσε γλῶσσα. Γλῶσσα ἔχει καὶ ἡ μαϊμοῦ κι ὁ οὐρακοτάγκος κι ὁ λύκος καὶ τὸ ἀρνὶ καὶ τὸ γαϊδουράκι, ὅλα τὰ ζωντανά· μὰ δὲ μιλοῦν.Ἕνας μόνο ἔχει τὸ χάρισμα νὰ μιλάῃ, ὁ ἄνθρωπος.
Ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωσε τὴ γλῶσσα, γιὰ νὰ κάνουμε καλὴ χρῆσι πρὸς δόξαν τοῦ ἁγίου ὀνόματός του.Καὶ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· πῶς χρησιμοποιοῦμε ἐμεῖς τὴ γλῶσσα;Τὴ χρησιμοποιοῦμε γιὰ νὰ συνεννοούμεθα ὁ ἕνας μὲ τὸν ἄλλο, γιὰ νὰ διδάσκῃ ἡ μάνα τὸ παιδὶ κι ὁ δάσκαλος τὸ μαθητή, γιὰ νὰ παρηγοροῦμε τὸν πλησίον στὴ θλῖψι, γιὰ νὰ λέμε ἕνα«Κύριε, ἐλέησον»,ἕνα «Μνήσθητί­μου,­Κύριε…», κ᾽ἕνα «εὐχαριστῶ»; Δυστυχῶς δὲν κάνουμε καλὴ χρῆσι. Ἀπ᾽ τὸ πρωὶ ὣς τὸ βράδυ ἡ γλῶσσα κόβει σὰν πριόνι τοῦ διαβόλου.
Οἱ ἄνθρωποι μὲ τὴ γλῶσσα φλυαροῦν ὧρες ὁλόκληρες γιὰ μικρὰ καὶ ἀσήμαντα πράγματα. Καὶ τὸ δικό μας γένος εἶνε ἀπ᾽ τὰ πιὸ φλύαρα. Θά ᾽πρεπε νὰ μπῇ ἕνας φόρος, νὰ φορολογοῦνται οἱ λέξεις· ὅσο περισσότερα λὲς τόσο νὰ πληρώνῃς, ὅπως στὸ τηλέφωνο. Ἴσως ἔτσι νὰ περιωριζόταν ἡ φλυαρία.
Μὲ τὴ γλῶσσα γίνεται κάτι χειρότερο, ποὺ δὲν τὸ ὑπολογίζουμε· ἡκατάκρισι, τὸ κουτσομπολιό. Εἶνε ἐλάττωμα ἰδίως τῶν γυναικῶν. Μαζεύονται δυὸ - τρεῖς, δὲν ἔχουν τίποτ᾽ ἄλλο νὰ κάνουν καὶ περνοῦν ἀπὸ κόσκινο τοῦ διαβόλου τὸν κόσμο· τί ἔκανε ἡ μιὰ καὶ ἡ ἄλλη, πῶς εἶνε ὁ ἄντρας ἢ τὰ παιδιά της, τί σπίτι ἔχει, τί φοράει, τί ξοδεύει…. Κι ὅταν πᾶνε στὸν πνευματικὸ αὐτὸ δὲν τὸ ἐξομολογοῦνται.
Μὲ τὴ γλῶσσα λένε ψέματα. Ρώτησα κάποτε σ᾽ ἕνα σχολεῖο τὰ παιδιά· Ποιό ἀπὸ σᾶς δὲν εἶπε ποτέ ψέματα; Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους κι οὔτε ἕνα δὲ μίλησε. Τὰ μεγάλα ὅμως ψέματα εἶνε τῶν μεγάλων. Ἡ λεγομένη διπλωματία, εἶνε ἐπιστήμη τοῦ ψεύδους. Ποτέ ἄλλοτε τὸ ψέμα δὲν ἐπικράτησε τόσο ὅσο σήμερα.
Ἀκόμη χειρότερο εἶνε τὸ ψέμα μεθ᾽ ὅρκου στὰ δικαστήρια, ἡ ψευδορκία.Μὲ τὴν ψευδορκία ἀθῳώνουν τὸν κακοῦργο καὶ φυλακίζουν τὸν ἀθῷο.
Ἄλλη ἁμαρτία τῆς γλώσσας εἶνε ἡ διαβολή, ἡ συκοφαντία. Σὲ κάποιο χωριὸ ἀρραβωνιάστηκε ἕνα καλὸ κορίτσι. Τὴ ζήλεψε ὅμως κάποια στὴ γειτονιὰ καὶ ἔρριξε νύχτα ἀνώνυμο γράμμα στὸ μέλλοντα γαμπρό· «Αὐτὴ ποὺ πᾷς νὰ πάρῃς μὴ ρωτᾷς τί εἶνε…».Τὴν παρουσίασε σὰν διάβολο. Τὸ ἀποτέλεσμα, τὸ συνοικέσιο διαλύθηκε· ὁ νέος τὴν ἄφησε, κι αὐτὴ πικράθηκε τόσο πολὺ ὥστε ἔπεσε στὸ πηγάδι καὶ πνίγηκε.
Αὐτὰ κάνει ἡ συκοφαντικὴ γλῶσσα, ποὺ «κόκ-καλα δὲν ἔχει καὶ κόκκαλα τσακίζει». Ἡ συκο φαντία εἶνε ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἁμαρτήματα.
Ἡκατάρα. Μερικὲς μανάδες ἔχουν τὴν κακὴ συνήθεια νὰ καταριῶνται τὰ παιδιά τους καὶ νὰ τὰ παραδίδουν στὸ διάβολο. Μεγάλο κακὸ αὐτό. Σ᾽ ἕνα χωριὸ μιὰ μάνα ἔστελνε στὸ διάβολο τὴν κόρη της· καὶ μιὰ φορά, μόλις τὸ εἶ πε,μπῆκε στὴν κόρη διάβολος, δαιμονίστηκε·ἔπεφτε κάτω, ἔβγαζε ἀφρούς. Καὶ μετὰ ἡ μάνα ἔτρεχε χρόνια στὰ ἐξωκκλήσια καὶ παρακαλοῦσε τὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἁγίους νὰ βγῇ τὸ δαιμόνιο.
Ἀλλὰ τὸ πιὸ μεγάλο ἁμάρτημα ποὺ γίνεται μὲ τὴ γλῶσσα εἶνε ἡ βλασφημία. Ἀπορῶ πῶςτὰ ἄστρα δὲν πέφτουν νὰ μᾶς κάψουν, πῶς ἡ θάλασσα δὲ φουσκώνει τὰ κύματά της κ᾽ ο ἱποταμοὶ τὰ νερά του νὰ μᾶς πνίξουν, πῶς ἡ γῆ δὲ σείεται νὰ μᾶς καταστρέψῃ ὅλους.Ἄλλοτε στὴν πατρίδα μας δὲ βλαστημοῦσε οὔτε ἕνας, τώρα παντοῦ βλαστημοῦν τὰ θεῖα.
Τόσα κακὰ κάνει ἡ γλῶσσα· δηλητήριο - φαρμάκι στάζει. Οἱ ἅγιοι ὅμως ἀλλιῶς χρησιμοποίησαν τὴ γλῶσσα. Ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους, γιὰ τοὺς ὁποίους οἱ ἅγιοιΠάντες πῆγαν στὸν παράδεισο, εἶνε ὅτι ἁγίασαν τὴ γλῶσσα τους μὲ τὴν ὁμολογία τῆς πίστεως. Δηλαδή; Στὴν ἐποχή τους ὁ Χριστιανισμὸς κατεδιώκετο.Στὸ δικαστήριο ὁ δικαστὴς δὲν ἐξέταζε ἂν ἔκλεψες ἢ ἀτίμασες. Ἕνα πρᾶγμα ρωτοῦσε· «Εἶσαι Χριστιανός;», τίποτε ἄλλο. Ἔλεγες«ὄχι»; γλύτωνες· ἔλεγες «ναί»;σὲ ἅρπαζαν, σ᾽ ἔδερναν, σ᾽κλειναν στὰ μπουντρούμια, σὲ τυραννοῦσαν μὲ μαρτύρια. Γιὰ μιὰ λέξι,«ΕἶμαιΧριστιανός»!
Αὐτὸ εἶνε ὁμολογία τῆς πίστεως. Τὸ εἶπαν ἄντρες, γυναῖκες, παιδάκια, ἁπλοῖ ἀλλὰ καὶ ἐπίσημοι. Ἔτσι ὡμολόγησαν τὴν πίστι μας.
Χάρι στὴν ὁμολογία τῶν ἁγίων αὐτῶν, ἀγαπητοί μου, ἡ πίστι ἔφτασε καὶ σ᾽ ἐμᾶς.Ἐμεῖς ἆραγε συμβάλλουμε σήμερα νὰ συνεχιστῇ ἡ διάδοσί της σ᾽ αὐτοὺς ποὺ ἀκολουθοῦν; Μ᾽ ἄλλα λόγια, ἐμεῖς ὁμολογοῦμε τὴν πίστι μας;
Ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωσε γλῶσσα, ἀλλὰ δὲν τὴν χρησιμοποιοῦμε ὅπως θέλει ἐκεῖνος. Σήμεραἡ πίστι μας χλευάζεται, βλασφημεῖται, διώκε-ται. Ἀφήνω τοὺς ἀθέους· αὐτοὶ εἶνε κεκη-ρυγμένοι ἐχθροὶ τῆς πίστεως. Οἱ ἄλλοι; Κάποιοι βαπτισμένοι καὶ θεωρούμενοι χριστιανοὶ ὑβρίζουν τὰ θεῖα. Κάποιοι ἄλλοι ἀνεβαίνουν σὰν καλικάντζαροι σὲ τηλεοράσεις καὶ σταθμοὺς τῆς πατρίδος μας καὶ ἀπὸ ᾽κεῖ βλαστημᾶνε τὸ Χριστὸ καὶ τὸ Θεὸ καὶ λένε πράγματα αἰσχρὰ καὶ ἀκατονόμαστα. Καὶ κανείςδὲν διαμαρτύρεται. Οἱ Χριστιανοὶ ἔχουν βολωμένο τὸ στόμα τους. Στὸ σπίτι οἱ γονεῖςδὲν μιλοῦν στὸ παιδὶ γιὰ τὴν πίστι στὸ Χριστό.Στὸ σχολεῖο οἱ ἐκπαιδευτικοὶ δὲν μιλοῦνστοὺς μαθητὰς γιὰ τὸ Χριστό. Στὸ στρατὸποιός ἀξιωματικὸς μιλάει στοὺς στρατιῶτεςτου γιὰ τὸ Χριστό; Ἀκόμη καὶ οἱ παπᾶδες τυπικῶς ἐκτελοῦν τὰ καθήκοντά τους· δὲν πᾶνε ἀπὸ σπίτι σὲ σπίτι, τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ χιλιασταὶ κάνουν ἐξορμήσεις στὴν ὕπαιθρο καὶ διαδίδουν τὴν πλάνη τους. Εἴμαστε σὲ ἐποχὴ ἀρνήσεωςτῆς πίστεως. Ὅπως πᾶμε, σᾶς τὸ λέω, θά ᾿ρθη μέρα, ποὺ θ᾽ ἀπαγορευθῇ καὶ οἱ καμπάνες ἀκόμα τῶν ἐκκλησιῶν νὰ χτυποῦν.
Σὲ τέτοια ἐποχὴ ζοῦμε. Ὁ Χριστὸς ὅμως ζητάει καὶ σήμερα νὰ τὸν ὁμολογοῦμε. Ἂς γίνουμε λοιπὸν κ᾽ ἐμεῖς μικροὶ ὁμολογηταί. Πῶς θὰ κάνουμε τὴν ὁμολογία; Ἂς ἀρχίσουμε ἀπὸ τὰ μικρὰ γιὰ νὰ πᾶμε στὰ μεγάλα. Τὸ πρωὶ κάνε τὸ σταυρό σου· ὁμολογία πίστεως εἶνε. Βγαίνεις ἀπ᾽ τὸ σπίτι, πιάνεις δουλειά, κάνε τὸ σταυρό σου. Γυρίζεις στὸ σπίτι καὶ κάθεστε γιὰ φαγητό; κάντε τὸ σταυρό σας. Βράδυασε; Κάντε προσευχή. Περνᾷς ἀπὸ ἐκκλησία; κάνε τὸ σταυρό σου. Μπαίνεις σὲ αὐτοκίνητο, σὲ ἀεροπλάνο ἢ ἄλλο μέσο; κάνε τὸ σταυρό σου. Ἔρχεται Κυριακή, χτυπάει ἡ καμπάνα; ἔλα στὴν ἐκ κλησία. Κι ἂν κάπου ἀκούσῃς βλαστήμια, μὴ σιωπᾷς· ἔλεγξε τὸ βλάσφημο, ὁμολογία εἶνε αὐτό. Κι ἂν ἀ κόμα ―μὴ γένοιτο― ὅλοι ἀρνηθοῦν τὸ Χριστό, καὶ ἕνας νὰ μείνῃς, σὺ νὰ ὁμολογῇς τὸ ὄνομά του. Τότε θὰ μοιάζῃς μὲ τοὺς ἁγίους Πάντας.
Τὸ εἶπε καθαρὰ ὁ Χριστός· Μὲ ὁμολογεῖς; θὰ σὲ ὁμολογήσω· μὲ ἀρνεῖσαι; θὰ σὲ ἀρνηθῶ(βλ. Ματθ. 10,32-33). Γνώρισμα τοῦ Χριστιανοῦ εἶνε· παντοῦ καὶ πάντοτε, μὲ λόγια μὲ ἔργα καὶ μὲ αἷμα, νὰ ὁμολογῇ τὸ Χριστό, ποὺ ὑμνοῦν ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.


† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος



Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011



Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 19 Ιουνίου 2011,
Των Αγίων Πάντων Ευαγγελιστής Ματθαίος ι΄32-33, 37-38, ιθ΄27-30.


Κείμενο :
Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς όστις δ΄ αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς. Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος· και ο φιλών υιόν η θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος· και ος ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ουκ έστι μου άξιος. Τότε αποκριθείς ο Πέτρος είπεν αυτώ· ιδου ημείς αφήκαμεν πάντα και ηκολουθήσαμέν σοι· τι άρα έσται ημίν; ο δε Ιησούς είπεν αυτοίς· αμήν λέγω υμίν ότι υμείς οι ακολουθήσαντές μοι, εν τη παλιγγενεσία, όταν καθίση ο υιός του ανθρώπου επί θρόνου δόξης αυτού, καθίσεσθε και υμείς επί δώδεκα θρόνους κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ. και πας ος αφήκεν οικίας ή αδελφούς ή αδελφάς ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή τέκνα ή αγρούς ένεκεν του ονόματός μου, εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει. Πολλοί δε έσονται πρώτοι έσχατοι και έσχατοι πρώτοι.




Μετάφραση:
«Όποιος ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους ότι ανήκει σ΄ εμένα, θα τον αναγνωρίσω κι εγώ για δικόν μου μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου. Όποιος όμως με απαρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον απαρνηθώ κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου». «Όποιος αγαπάει τον πατέρα του ή τη μάνα του παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Κι όποιος αγαπάει το γιο του ή τη θυγατέρα του παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Επίσης όποιος δεν παίρνει το σταυρό του και δε με ακολουθεί, δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Μίλησε τότε ο Πέτρος και του είπε: «Να, εμείς αφήσαμε τα πάντα και σε ακολουθήσαμε. Τι θα γίνει μ΄ εμάς;» Κι ο Ιησούς τους απάντησε: «Σας βεβαιώνω πως εσείς που με ακολουθήσατε, όταν θα καθίσει ο Υιός του Ανθρώπου στο μεγαλόπρεπο θρόνο του, στον καινούριο κόσμο, θα καθίσετε κι εσείς σε δώδεκα θρόνους, για να κρίνετε τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. Κι όποιος άφησε σπίτια ή αδερφούς ή αδερφές ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή παιδιά ή χωράφια για χάρη μου, θα πάρει εκατό φορές περισσότερα και θα κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Πολλοί θα βρεθούν από πρώτοι τελευταίοι, κι άλλοι από τελευταίοι πρώτοι».

Σχόλια:

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«Ο φιλών πατέρα ή μητέρα
υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος»

ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ της θείας αγάπης. Η αγάπη του Θεού μας έφερε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη. Συνέχει τον κόσμο. Προνοεί και φροντίζει γι΄ αυτόν. Κατευθύνει τα πάντα. Η ίδια ανέκφραστη αγάπη έκανε τον Θεό να στείλει στον κόσμο τον Μονογενή Υιό Του για να μας ελευθερώσει από τα δεσμά της αμαρτίας και να μας χαρίσει εκ νέου τη δυνατότητα, που εξ αιτίας της είχαμε χάσει, να ζήσουμε αιώνια κοντά Του. «Εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού εν ημίν», γράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, «ότι τον υιόν αυτού τον μονογενή απέσταλκεν ο Θεός εις τον κόσμον ίνα ζήσωμεν δι΄αυτού» (Α’ Ιω. 4, 9).
Στην αγάπη του Θεού ανταποκρίνεται ο άνθρωπος με τη δική του αγάπη. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι για ν’ αγαπούμε τον Θεό. Είναι έμφυτος μέσα μας ο πόθος, η δίψα, η αναζήτηση του Θεού. Ο Θεός είναι ο Δημιουργός μας κι εμείς τα δημιουργήματα Του. Είναι ο Πατέρας μας κι εμείς τα παιδιά Του. Είναι ο Λυτρωτής μας κι εμείς οι λυτρωμένοι με το αίμα της σταυρικής θυσίας του Υιού Του. Το να τον αγαπούμε, λοιπόν, δεν είναι απλώς εντολή Του αλλά βαθιά ανάγκη της υπάρξεως μας, αφού μόνο κοντά στο Θεό ο άνθρωπος μπορεί να γευθεί το πλήρωμα της χαράς, της ειρήνης, της αληθινής ευτυχίας. Έτσι μόνο μπορούμε να κατανοήσουμε την εντολή του Θεού που δόθηκε στην Παλαιά Διαθήκη και επιβεβαιώθηκε από τον Κύριο και στην Καινή Διαθήκη: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου και εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου» (Μαρκ. 12, 30).
Στην αγάπη, που οφείλουμε να δείχνουμε προς τον Θεό, αναφέρεται ο Κύριος και στη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Σε μια εποχή που ο Θεός και η αγάπη Του από πολλούς ανθρώπους έχει απωθηθεί στο περιθώριο της ζωής τους, που οι καρδιές τους έχουν αιχμαλωτιστεί από διάφορες άλλες αγάπες, και η αγάπη του Θεού μέσα μας έχει ψυγεί, ο Κύριος έρχεται να μας υπενθυμίσει τη θέση που πρέπει να κατέχει η αγάπη του στις καρδιές μας και τις πρακτικές συνέπειες της στην καθημερινή ζωή μας.

Ο Χριστός μας ζητά την πρώτη αγάπη

ΤΟ ΠΡΩΤΟ, ΠΟΥ ΖΗΤΑ ο Χριστός από τους μαθητές Του – όχι μόνο τους δώδεκα, αλλά και όλους εκείνους που διαμέσου των αιώνων θα τον πιστέψουν και θα τον ακολουθήσουν -, δεν είναι απλώς η αγάπη αλλά η ΠΡΩΤΗ αγάπη. Να τον αγαπούμε πρώτ’ απ’ όλα και πάνω από όλα. Διεκδικεί την πρώτη θέση στην καρδιά μας. Απόλυτη προτεραιότητα στην ιεράρχηση των συναισθημάτων μας. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής δίνει έναν ορισμό της αγάπης προς τον Θεό, ο οποίος μας βοηθά να κατανοήσουμε τη θέση που πρέπει να έχει στην καρδιά μας: «Αγάπη μεν εστι διάθεσις ψυχής αγαθή, καθ΄ ήν ουδέν των όντων της του Θεού γνώσεως προτιμά».
Η αγάπη του Θεού πρέπει να στέκεται πάνω από την αγάπη οποιουδήποτε πράγματος. Όση αξία κι αν έχει. Όσο πολύτιμο κι αν είναι. Ακόμη να στέκεται ψηλότερα από την αγάπη και οποιουδήποτε προσώπου. Πάνω από την αγάπη του παιδιού για τον πατέρα και τη μάνα του. Πάνω από την αγάπη των γονιών για τα παιδιά τους. Πάνω από την αγάπη των αδελφών, των συζύγων, των φίλων. Κι από την αγάπη προς τον εαυτό μας τον ίδιο πρέπει ν α προηγείται η αγάπη του Θεού.
Αυτό το μέτρο της αληθινής, της πρώτης αγάπης προς τον Θεό μας δίνει η ζωή και η πνευματική πείρα όλων των αγίων, στη μνήμη των οποίων είναι αφιερωμένη η σημερινή Κυριακή. Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος την ονομάζει «πνευματική μέθη». Την παρομοιάζει με κρασί που ευφραίνει την καρδιά του ανθρώπου και μακαρίζει εκείνον που θα πιεί από αυτό. «Ήπιαν», προσθέτει, «οι ακόλαστοι κι επανέκτησαν την εντροπή. Οι αμαρτωλοί και λησμόνησαν τους δρόμους της αμαρτίας. οι μέθυσοι κι έγιναν νηστευτές. Οι πλούσιοι κι επιθύμησαν την πτωχεία. Οι φτωχοί και πλούτισαν με την ελπίδα. Οι άρρωστοι κι έγιναν δυνατοί. Οι αγράμματοι κι ανεδείχθησαν σοφοί».

Η αγάπη του Χριστού και η αγάπη των άλλων

ΙΣΩΣ ΤΕΘΕΙ ΤΟ ερώτημα: Ο Χριστός μας ζητά να μην αγαπούμε τους συγγενείς μας, γονείς, παιδιά, αδέλφια, συζύγους ή τους φίλους μας; Ασφαλώς όχι. Ο Κύριος δεν ζητά την αποκλειστικότητα αλλά την προτεραιότητα της αγάπης μας. Όλοι έχουν θέση στην καρδιά μας, μερίδιο στην αγάπη μας. Εκείνο που θέλει να μας πει είναι ότι η πρώτη θέση πρέπει να ανήκει σ’ Εκείνον. Ο Χριστός να είναι ο άξονας, το κέντρο της υπάρξεως μας. Η ζωή μας να μην είναι πραγματοκεντρική, ανθρωποκεντρική ή εγωκεντρική αλλά θεοκεντρική και χριστοκεντρική.
Υπάρχει περίπτωση κατά την οποία ο Χριστός μας ζητά ν’ αρνηθούμε την αγάπη μας προς τους κατά σάρκαν συγγενείς μας; Μία και μοναδική. Πότε; Όταν η αγάπη μας γι’ αυτούς στέκεται εμπόδιο στην αγάπη του Θεού. Όταν μας ζητούν για χάρη τους ν’ αρνηθούμε την πίστη στον Χριστό. Όταν γίνονται η αιτία της απομακρύνσεως μας από το θέλημα του Θεού και την τήρηση των ευαγγελικών εντολών Του. Στην περίπτωση αυτή αναφέρονται τα λόγια του Χριστού: «Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν. Ήλθον γαρ διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής. Και εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» (Ματθ. 10, 34-36).

Πότε αγαπούμε αληθινά τον Χριστό

Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ προς τον Θεό δεν πρέπει να είναι υπόθεση θεωρητική μόνο. Είμαστε άξιοι του Χριστού, τον αγαπούμε ειλικρινά, όταν η αγάπη μας αυτή εκφράζεται και στη ζωή μας. Όταν την επιβεβαιώνουν τα έργα μας. Μας το υπογραμμίζει ο ίδιος ο Κύριος: «Και ός ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ουκ εστι μου άξιος». Αν αγαπούμε αληθινά τον Κύριο μας, οφείλουμε να αναλάβουμε στους ώμους μας το σταυρό μας. Να δείξουμε αυταπάρνηση. Να είμαστε έτοιμοι ακόμη και να θυσιαστούμε για την αγάπη Του. Ο σταυρός είναι το σύμβολο της θυσίας. Η έκφραση της πιο γνήσιας και αληθινής αγάπης. Ο σταυρός είναι ακόμη ο δρόμος του προσωπικού χρέους. Η ίδια η χριστιανική ζωή. Η τήρηση του νόμου του Θεού. Μας το επεσήμανε ο Κύριος λίγο πριν από το Πάθος Του: «Εάν αγαπάτε με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε…Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστιν ο αγαπών με…» (Ιω. 14, 15, 21).
Ως έκφραση αληθινής αγάπης ο Χριστός υποδεικνύει και κάτι άλλο: Να τον ακολουθήσουμε. Με πίστη και αφοσίωση. Να βαδίσουμε πάνω στα δικά Του ίχνη. Είναι ο αρχηγός κι εμείς οι πιστοί στρατιώτες Του. Είναι ο διδάσκαλος κι εμείς οι αφοσιωμένοι μαθητές Του. Είναι η κεφαλή κι εμείς τα ζωντανά μέλη του σώματος Του. Είναι ο κανών και το υπόδειγμα, που οφείλουμε να αντιγράψουμε και να μιμηθούμε. «Ο Χριστός», γράφει ο απόστολος Πέτρος, «έπαθε για χάρη σας και σας άφησε παράδειγμα για να ακολουθήσετε τα ίχνη Του» (Α’ Πετρ. 2, 21).

Το δράμα ενός ανέραστου χριστιανισμού

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ έχουμε περισσότερο ανάγκη, αυτό που απουσιάζει έκδηλα από τις καρδιές μας είναι η αγάπη του Θεού. Ο έρωτας του Χριστού που θα πρέπει να πυρπολεί την ύπαρξη μας. Ο χριστιανισμός μας έγινε μεταφυσική, ηθική, κοινωνική φιλοσοφία, φιλανθρωπία και καλά έργα και κινδυνεύει να παύσει να είναι αγάπη, αγαπητική σχέση και ερωτική κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό. Ζούμε, όπως σωστά παρατηρήθηκε, το δράμα ενός ανέραστου χριστιανισμού.
Ανάγκη, λοιπόν, να αποκτήσουμε αυτή την αγάπη. Να την θερμάνουμε, αν έχει κρυώσει. Και να την αυξήσουμε, αν έχει λιγοστέψει. Ο Χριστός να γίνει η ΠΡΩΤΗ μας αγάπη. Ο άξονας και το κέντρο της ζωής μας. Ο μεγάλος ένοικος στο θρόνο της καρδιάς μας.
Ευτυχείς οι άνθρωποι που φλέγονται από την αγάπη του Θεού. Συνέλαβαν το αληθινό νόημα της ζωής. Βρήκαν τον πολύτιμο μαργαρίτη. Ενώθηκαν ήδη από τον κόσμο αυτό με τον Ιησού Χριστό. «Μακάριος», διδάσκει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, «όστις τοιούτον προς Θεόν εκτήσατο έρωτα, οίον μανικός εραστής προς την εαυτού ερωμένην κέκτηται».
Αυτή τη θερμή και γνήσια αγάπη προς τον Κύριο μας είθε όλοι ν’ αποκτήσουμε. Αμήν.

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011



Διαλύει τις συμφορές.


Πως θα ελεηθούμε; Πως θα σωθούμε; Εγώ θα σας το πω˙ ας έχουμε πάντοτε μέσα στην ψυχή μας την προσευχή και τους καρπούς της, εννοώ δηλαδή την ταπεινοφροσύνη και την πραότητα. Διότι λέγει: «Μάθετε από μένα ότι είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά και θα βρήτε ανάπαυσι στις ψυχές σας» ( Ματθ. 11, 29 ) ˙ και πάλι ο Δαυίδ λέγει˙ «Θυσία για το Θεό είναι το συντριμμένο πνεύμα˙ καρδιά συντριμμένη και ταπεινωμένη ο Θεός δεν θα την περιφρονήση» ( Ψαλμ. 50, 19 ) . Διότι ο Θεός τίποτε δεν αποδέχεται και δεν αγαπά τόσο, όσο ψυχή πράη, ταπεινή και ευχάριστη.Πρόσεχε λοιπόν και συ αδελφέ, και όταν δης κάτι από τα απροσδόκητα να έρχεται και να σε ενοχλή, μην καταφύγης στους ανθρώπους και στηρίξης την ελπίδα σου σε θνητή βοήθεια αλλά αφήνοντας τους όλους κατά μέρος, τρέξε με τη σκέψι σου στο γιατρό των ψυχών. Διότι μόνον Εκείνος μπορεί να θεραπεύση την καρδιά. Εκείνος που μόνος έπλασε τις καρδιές και γνωρίζει όλα τα έργα μας ( Ψαλμ. 32,15 ) . Αυτός μπορεί να μπη στη συν-είδησί μας, ν’ αγγίξη την διάνοιά μας και να παρηγορήση την ψυχή μας. Διότι εάν Εκείνος δεν παρηγορήση τις καρδιές μας, περιττά και ανώφελα είναι τα των ανθρώπων˙ όπως πάλι όταν μας παρηγορή και μας ενθαρρύνη ο Θεός, και αν ακόμη μας παρενοχλούν αμέτρητοι άνθρωποι, δεν θα μπορέσουν να μας βλάψουν σε τίποτε˙ διότι όταν Εκείνος στερεώση την καρδιά, κανένας δεν μπορεί να την κλονίση.Γνωρίζοντας λοιπόν όλα αυτά αγαπητοί, ας καταφεύγουμε πάντοτε στο Θεό, ο Οποίος θέλει και μπορεί να μας απαλλάξη από τις συμφορές . Διότι, όταν χρειάζεται να παρακαλέσουμε ανθρώπους , πρέπει πρώτα να συναντήσουμε και θυρωρούς και παρασίτους και να παρακαλέσουμε και κόλακες και πολύ δρόμο να βαδίσουμε˙ ενώ στην περίπτωσι του Θεού, δε χρειάζεται τίποτε το παρόμοιο, αλλά μπορεί να Τον παρακαλέση κανείς χωρίς να χρησιμοποιήση μεσίτη, χωρίς χρήματα˙ χωρίς δαπάνη αποδέχεται την παράκλησί μας˙ αρκεί μόνο με την καρδιά του να φωνάξη κανείς και να χύση δάκρυα και αμέσως θα τρέξη και θα τον βοηθήση…


Χρυσοστομικός Άμβων Ε΄Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ Τα νεύρα της ψυχής.

Έκδοσις Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου Νέα Σκήτη Αγ. Όρους.

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011



Πεντηκοστή .


Οι Πράξεις των Αποστόλων αποδίδονται στον Ευαγγελιστή Λουκά και αναφέρονται κυρίως στη ζωή και τα έργα των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Η συγγραφή των Πράξεων δεν μπορεί να τοποθετηθεί πριν από το 62-63 μ.Χ., γιατί ο Λουκάς συνεχίζει την αφήγησή του μέχρι το τέλος του δευτέρου έτους της φυλακίσεως του Παύλου στη Ρώμη. Ο τόπος της συγγραφής δεν μπορεί να καθοριστεί με βεβαιότητα. Πιθανολογείται η Αντιόχεια γιατί από κει κατά πάσα πιθανότητα καταγόταν ο Λουκάς, ή η Ιερουσαλήμ επειδή ο Λουκάς γνώριζε την πόλη αυτή και τις διάφορες πολιτικές και θρησκευτικές της οργανώσεις. Ακόμα πιθανολογείται και η Έφεσος γιατί γνώριζε καλά τα έθιμα και το καθεστώς.Μετά την Ανάστασή Του, ο Χριστός παρουσιαζόταν κατά διαλείμματα για σαράντα ημέρες, εμφανιζόταν στους μαθητές και τους μιλούσε για τα μυστήρια και τις αλήθειες της βασιλείας του Θεού.Και ενώ έτρωγε την ίδια τροφή με τους μαθητές Του. (Μετά την Ανάσταση ο Χριστός δεν χρειαζόταν τροφή αλλά έγινε κατά συγκατάβαση για την απόδειξη της Αναστάσεως). Καθώς έτρωγε μαζί τους, τους έδωσε την παραγγελία να μην απομακρύνονται από τα Ιεροσόλυμα, αλλά να περιμένουν να πραγματοποιηθεί η υπόσχεση περί Αγίου Πνεύματος, το οποίο θα έστελνε ο πατέρας του. Γιατί ο Ιωάννης μεν βάπτιζε με απλό νερό και το βάπτισμα του δεν είχε τη δύναμη να αναγεννήσει όσους το ελάμβαναν. Εσείς όμως τους είπε θα βαπτιστείτε με Άγιο Πνεύμα, όχι πολλές μέρες μετά από αυτές που διερχόμαστε.
Τι είναι το βάπτισμα του Πνεύματος;
Η αόρατη χάρη και δύναμη που επισκέπτεται το εσωτερικό του ανθρώπου και αναπαύεται εν τη καρδία αυτού, καθαρίζουσα και αγιάζουσα όλο τον άνθρωπο. Η μεταβολή αυτή γίνεται μυστηριωδώς και ξεπερνάει την ανθρώπινη κατανόηση. Βλέπουμε όμως τα αποτελέσματά της. Εσωτερική ειρήνη και χαρά είναι τα πρώτα συναισθήματα τα οποία δοκιμάζει η ψυχή που έχει γευτεί την αναγέννηση. Αλλαγή βίου και νέος τρόπος ζωής, αύξηση της εν Χριστώ ζωής, τήρηση των εντολών του Θεού.Οι μαθητές ήρθαν στο Χριστό και τον ρωτούσαν αν θα αποκαθιστούσε στις μέρες που ζούσαν, στην εποχή τους, τη βασιλεία για το λαό Ισραήλ. Ο Χριστός τους απάντησε ότι δεν έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν τα χρόνια ή τους μήνες, γιατί αυτό ανήκει στην εξουσία του Θεού κι αυτός μόνο γνωρίζει το πότε αυτά θα συντελεστούν. Τους είπε όμως ότι θα λάβουν ενίσχυση και δύναμη όταν έρθει πάνω τους το Άγιο Πνεύμα και θα είναι μάρτυρες του βίου και της διδασκαλίας Του και στην Ιερουσαλήμ και σε όλη την Ιουδαία μέχρι το πιο μακρινό σημείο της γης. Και αφού τα είπε αυτά, ανυψώθηκε προς τα πάνω και σύννεφο παρουσιάστηκε σαν όχημα από κάτω και τον πήρε από τα μάτια τους. Κι ενώ είχαν καρφωμένο το βλέμμα τους στον ουρανό, δύο άγγελοι εμφανίστηκαν ως άντρες, στάθηκαν κοντά τους με λευκά φορέματα και τους είπαν; Γιατί στέκεστε και παρατηρείτε με απορία τον ουρανό; Ο Ιησούς ο οποίος αναλήφθηκε στον ουρανό θα έρθει κατά τον ίδιο τρόπο με το σώμα του δηλαδή και καθήμενος πάνω σε σύννεφο όπως τώρα. Ο τρόπος της επανόδου δηλαδή, της δευτέρας παρουσίας, θα είναι όμοιος με τον τρόπο της αναλήψεως. Θα έρθει και πάλι εν νεφέλαις, και συνοδευόμενος όχι μόνο από δυο αγγέλους αλλά από στρατιές αγγέλων. Αυτή ήταν μια παρήγορη υπόσχεση γι'αυτό και οι απόστολοι επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ με μεγάλη χαρά.Ανέβηκαν στο υπερώο, στο πάνω πάτωμα του σπιτιού, όπου συναθροίζονταν συχνά όλοι οι πιστοί και περίμεναν όλοι μαζί την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος. Ήταν εκεί λοιπόν ο Πέτρος και ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης και ο Ανδρέας, ο Φίλιππος και ο Θωμάς, ο Βαρθολομαίος και ο Ματθαίος, ο Ιάκωβος ο υιός του Αλφαίου και ο Σίμων ο Ζηλωτής και ο Ιούδας ο υιός του Ιακώβου. Αυτοί λοιπόν ήσαν προσκαρτερούντες. (σημαίνει εμμένω επιμελώς, συνεχώς σε κάτι). Παρέμεναν ακούραστοι και καρτερικοί, ομοθυμαδόν (ομού θυμός= ψυχή, καρδιά). Πλήρης αρμονία των αισθημάτων. Ήταν όλοι ενωμένοι εν αγάπη και δεν υπήρχε μεταξύ τους κάποια διαφωνία. Ήταν ακούραστοι και καρτερικοί στην προσευχή και τη δέηση μαζί με τις γυναίκες που ακολούθησαν το Χριστό από τη Γαλιλαία, με τη Μαρία τη μητέρα του Χριστού και μαζί με τους νομιζομένους αδελφούς αυτού.Έτσι λοιπόν συμπληρώθηκαν οι ημέρες της Πεντηκοστής, δηλαδή 7 εβδομάδες μετά το Πάσχα. Πεντηκοστή ήταν μια από τις μεγαλύτερες εορτές των Ιουδαίων που αλλιώς την ονόμαζαν «εορτή των Ευχαριστιών» ή «εορτή των επτά εβδομάδων» ή «εορτή των απαρχών». Έφερναν τα πρώτα γεννήματα στο ναό του Σολωμόντα για να ευλογηθούν. Η εορτή της συγκομιδής. Την ημέρα εκείνη έγινε η ίδρυση της εκκλησίας των Ιεροσολύμων. Όλοι οι πιστοί (ομοθυμαδόν) (ομού θυμός) με το ίδιο φρόνημα με μια ψυχή με μια καρδιά, χωρίς έριδες μεταξύ τους, με αγάπη. Υπήρχε δηλαδή ομοψυχία μεταξύ τους. Πλήρης αρμονία αισθημάτων. Τους συνέδεε η αγάπη και μεταξύ τους δεν υπήρχαν διαφωνίες. Ήταν ενωμένοι στο αυτό μέρος και ξαφνικά ακούστηκε μια βοή από τον ουρανό σαν βοή σφοδρού ανέμου. Δε χρησιμοποιεί τη λέξη άνεμος αλλά πνοή. Η πνοή αυτή ήταν το σύμβολο του Πνεύματος που κατέβαινε στους μαθητές. Στη βιβλική γλώσσα η ενέργεια του Πνεύματος εκπροσωπείται με την πνοή ή συμβολίζεται με τον άνεμο. Είπε ο Δαυίδ περί του Θεού ότι Αυτός είναι ο «εξάγων ανέμους εκ θησαυρών αυτού». Μοιάζει με την οδό του ανέμου που δε γνωρίζει από πού έρχεται και πού πάει.Τα σημεία της εκχύσεως του Αγ. Πνεύματος υπήρξαν διπλά. Για την ακοή, βοή όμοια προς τον βίαιο άνεμο και για την όραση, γλώσσες σαν φωτιά. Δεν ήταν πραγματική φωτιά. Είχαν το χρώμα της φωτιάς και έλαμπαν σαν τη φωτιά. Η Θεός είναι πυρ καταναλίσκον. Όπως η φωτιά έχει φωτιστική και καυστική δύναμη, έτσι και ο λόγος των Αποστόλων θα φώτιζε τους πιστούς. Το πυρ είναι σύμβολο της παρουσίας και δυνάμεως του Θεού. Όπως ο αναμμένος άνθρακας είχε καθαρίσει τη γλώσσα του Ησαία, έτσι και οι γλώσσες του πυρός θα καθάριζαν και θα αγίαζαν τους Αποστόλους. Οι γλώσσες έγιναν ορατές γιατί από το Πνεύμα έχουμε το λόγο του Θεού και δια του πνεύματος ο Χριστός θα μιλούσε στον κόσμο.Το άγιο πνεύμα μαλακώνει τις σκληρές καρδιές των ανθρώπων και χαρίζει στο εσωτερικό του ανθρώπου ευσεβή αισθήματα. Δεν έλαβαν το πνεύμα, τη χάρη, αλλά γέμισαν με αυτό. (Εδώ το ρήμα επλήσθησαν δηλώνει την έκχυση του Αγ. Πνεύματος) Το Πνεύμα δεν είχε παρουσιαστεί ξανά στην Παλαιά Διαθήκη με αυτό τον τρόπο. Το Προφητικό χάρισμα στην Π.Δ. παρείχετο σποραδικά και σε χρόνο περιορισμένο, ενώ στους μαθητές του Χριστού τα χαρίσματα του Αγ. Πνεύματος θα έμεναν μονίμως σε όλους. Νέα εποχή ήρθε στον κόσμο, κατά την οποία οι άνθρωποι επρόκειτο να ζήσουν έχοντας ουράνιο πολίτευμα και θα γίνουν μέτοχοι της θείας ζωής. Ο Χριστός έδωσε το πνεύμα στους μαθητές για να αποκτήσουν όχι μόνο με τη σωτηριώδη γνώση αλλά και τη δύναμη για να διαδώσουν και να κηρύξουν στον κόσμο τη γνώση που έλαβαν. Ήχος γέμισε όλο το σπίτι και είδαν να διαμοιράζονται πύρινες γλώσσες (γλώσσες που έμοιαζαν με φλόγες πυρός) και εκάθησαν στα κεφάλια των μαθητών (Από της κεφαλής επληρώθη ο άνθρωπος όλος) και γέμισαν από πνεύμα άγιο και άρχισαν να μιλούν ξένες γλώσσες. Βρίσκονταν εκεί Ιουδαίοι από όλα τα μέρη και κάθε ένας άκουε τη δική του διάλεκτο. Έμειναν όλοι εκστατικοί και θαύμαζαν και απορούσαν και έλεγαν δεν είναι όλοι αυτοί Γαλιλαίοι και πως είναι δυνατόν να ακούμε ο καθένας τη δική του διάλεκτο. Δεν ήξεραν τι γίνεται. Τι σημαίνει αυτό το έκτακτο γεγονός; ποια εξήγηση μπορεί να δώσει κανείς; Άλλοι όμως περιγελούσαν και έλεγαν ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν πιει δυνατό κρασί και δεν ξέρουν τι λένε. Το Άγ. Πνεύμα έδωσε στους αποστόλους τη δύναμη να μιλούν ξένες γλώσσες τις οποίες δεν είχαν ποτέ μάθει. Διότι δεν ήταν ούτε επιστήμονες ούτε περιηγητές ούτε ταξιδιτες ούτε είχαν την ευκαιρία να μάθουν γλώσσες μέσα από βιβλία. Οι μαθητές με τη χάρη του Πνεύματος έγιναν αγιότεροι και πνευματικότεροι, αποσπασμένοι από τη ματαιότητα του παρόντoς κόσμου. Γέμισαν με τις ενισχύσεις και την παρηγοριά του Πνεύματος. Χαίρονταν περισσότερο από αγάπη προς το Χριστό, και με την ελπίδα του ουρανού κι όλοι οι φόβοι κι οι δισταγμοί τους χάθηκαν. Γέμισαν με τις δωρεές του Πνεύματος με δυνάμεις υπερφυσικές για να κάνουν ακόμα και θαύματα μέσα από τα οποία θα επιβεβαιωνόταν η αλήθεια του ευαγγελίου.Συνέχεια των μαθητών είναι και όλοι όσοι πίστεψαν από τους μαθητές κι οι επόμενες γενιές και ούτω καθ' εξής. Στη βάπτιση λαμβάνουμε Πνεύμα Άγιο μέσω του χρίσματος. Στη συνέχεια της ζωής ο άνθρωπος πρέπει να ενεργοποιεί το Πνεύμα το Άγιο συνέχεια μέσα από τα μυστήρια, τη θεία κοινωνία, την εξομολόγηση και τον εν Χριστώ βίο. Αυτοί που πίστεψαν, ακολούθησαν τη διδασκαλία του Χριστού, βαπτίστηκαν και ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, είναι οι μαθητές του Χριστού σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης και σε όλες τις εποχές. Αυτοί έχοντας τη χάρη του Αγ. Πνεύματος, βαθιά πίστη και ταπείνωση θα μπορούν όχι μόνο να κηρύξουν αλλά και να κάνουν ακόμα και θαύματα στο όνομα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011



<< Όταν ενεργείς μόνος σου δίχως ευλογία από τον πνευματικό σου θα βρεθείς σε αδιέξοδο και στην πλάνη >>, είπε πολύ εύστοχα χθες ο μικρός Θανάσης σε κάτι φίλους του. Εκείνοι τον κοίταξαν παράξενα και προβληματίστηκαν μήπως ο Θανάσης έπαθε??? κάτι!!! Εκείνος τους εξήγησε ότι έχει πνευματικό Πατέρα, πηγαίνει στην Εκκλησία, παρακολουθεί το κατηχητικό σχολείο και γενικά του αρέσει η όλη << φάση >> είπε...! Και ο Θανάσης είναι 13 ετών???

Π. Δημήτριος Λ. Λάμπρου
Ιωάννινα 2011.

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011



Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 05/06/2011,Ευαγγελιστής
Ιωάννης ιζ΄ 1-13.

Κείμενο:
1 Ταῦτα ἐλάλησεν Ἰησοῦς, καὶ ἐπῆρε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· Πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱὸς σου δοξάσῃ σέ, 2 καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον. 3 αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσιν σὲ τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν. 4 ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελειώσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω· 5 καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί. 6 Ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι. 7 νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκάς μοι παρὰ σοῦ εἰσιν· 8 ὅτι τὰ ῥήματα ἃ ἔδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας. 9 ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι, 10 καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστιν καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. 11 καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ αὐτοὶ ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου οὓς δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς. 12 ὅτε ἤμην μετ' αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ. 13 νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρχομαι, καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὑτοῖς.

Μετάφραση:
Ο Ιησούς, σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό και είπε: «Πατέρα, έφτασε η ώρα· φανέρωσε τη δόξα του Υιού σου, ώστε κι ο Υιός σου να φανερώσει τη δική σου δόξα. Εσύ του έδωσες εξουσία πάνω σε όλους τους ανθρώπους· έτσι κι αυτός θα δώσει την αιώνια ζωή σε όλους αυτούς που του εμπιστεύτηκες. Και να ποια είναι η αιώνια ζωή: Ν΄ αναγνωρίζουν οι άνθρωποι εσένα ως τον μόνο αληθινό Θεό, καθώς κι εκείνον που έστειλες, τον Ιησού Χριστό. Εγώ φανέρωσα τη δόξα σου πάνω στη γη, αφού ολοκλήρωσα το έργο που μου ανέθεσες να κάνω. Τώρα λοιπόν εσύ, Πατέρα, δόξασέ με κοντά σ΄ εσένα με τη δόξα που είχα κοντά σου προτού να γίνει ο κόσμος. Εγώ σε έκανα γνωστό στους ανθρώπους που τους πήρες μέσα από τον κόμσο και μου τους εμπιστεύτηκες. Ανήκουν σ΄ εσένα, κι εσύ τους έδωσες σ΄ εμένα, κι έχουν δεχτεί το λόγο σου. Αυτοί τώρα ξέρουν πως όλα όσα μου έδωσες προέρχονται από σένα· γιατί τις διδαχές που μου έδωσες, εγώ τις έδωσα σ΄ αυτούς, κι αυτοί τις δέχτηκαν και αναγνώρισαν πως πραγματικά από σένα προέρχομαι, και πίστεψαν πως εσύ με έστειλες στον κόσμο. Εγώ γι΄ αυτούς παρακαλώ. Δεν παρακαλώ για τον κόσμο αλλά γι΄ αυτούς που μου έδωσες, γιατί ανήκουν σ΄ εσένα. Κι όλα όσα είναι δικά μου είναι και δικά σου, και τα δικά σου είναι και δικά μου, και δι΄ αυτών θα φανερωθεί η δόξα μου. Τώρα δεν είμαι πια μέσα στον κόσμο· ενώ αυτοί μένουν μέσα στον κόσμο, κι εγώ έρχομαι σε σένα. Άγιε Πατέρα, διατήρησέ τους στην πίστη με τη δύναμη του ονόματός σου που μου χάρισες, για να μείνουν ενωμένοι όπως εμείς. Όταν ήμουν μαζί τους στον κόσμο, εγώ τους διατηρούσα στην πίστη με τη δύναμη του ονόματός σου. Αυτούς που μου έδωσες τους φύλαξα, και κανένας απ΄ αυτούς δε χάθηκε, παρά μόνο ο άνθρωπος της απωλείας, για να εκπληρωθούν τα λόγια της Γραφής. Τώρα όμως εγώ έρχομαι σ΄ εσένα, και τα λέω αυτά όσο είμαι ακόμα στον κόσμο, ώστε να έχουν τη δική μου τη χαρά μέσα τους σ΄ όλη την πληρότητά της.»

Σχόλια:


ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΜΑΣ

«Τα ρήματα ά δέδωκας μοι
δέδωκα αυτοίς και αυτοί έλαβον....»

ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ, που έπεται της εορτής της Αναλήψεως του Κυρίου, η Εκκλησία μας την αφιερώνει στη μνήμη των αγίων και θεοφόρων Πατέρων που συγκρότησαν την Α’ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Βιθυνίας. Σχετικό είναι και το ευαγγελικό ανάγνωσμα, που αποτελεί ένα τμήμα της λεγόμενης αρχιερατικής προσευχής του Κυρίου μας. Δηλαδή της προσευχής που ο Χριστός ανέπεμψε προς τον Θεό Πατέρα Του, λίγο πριν από το Πάθος Του, για τον εαυτό Του, τους μαθητές Του και όλους όσοι έμελλε να πιστέψουν σ’ αυτόν.
Δυο είναι, θα λέγαμε, τα πιο βασικά αιτήματα της προσευχής του Κυρίου. Το πρώτο, η αρραγής ενότητα των μαθητών Του και όλων εκείνων που θα πίστευαν μελλοντικά στο όνομα Του. Η ενότητα αυτή θα απεδείκνυε τη δύναμη του Χριστού και τη θεϊκή προέλευση της αποστολής Του. Το δεύτερο, η ανάγκη να διαφυλαχθεί καθαρή η πίστη, ο ζωντανός λόγος του Θεού, αφού δι’ αυτού και μόνο εξασφαλίζεται η δυνατότητα σωτηρίας όλων μας.
Τα δυο αυτά αιτήματα, που αποτελούν και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της αρχιερατικής προσευχής, συνδέονται άμεσα και με το έργο των αγίων Πατέρων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, δηλαδή με τον αγώνα που διεξήγαγαν προκειμένου να διαφυλάξουν την ενότητα της Εκκλησίας και την καθαρότητα της διδασκαλίας της, που κινδύνευσαν από τον Αρειανισμό.

Η προέλευση της ευαγγελικής διδαχής

ΜΑΣ ΛΕΕΙ, ΛΟΙΠΟΝ, ο Κύριος: «Τα ρήματα ά δέδωκας μοι δέδωκα αυτοίς και αυτοί έλαβον, και έγνωσαν αληθώς ότι παρά σού εξήλθον, και επίστευσαν ότι συ με απέστειλας». Δηλαδή: Τα λόγια, τις διδαχές που μου έδωσες, τους τα έδωσα. Και αυτοί τα δέχτηκαν και αναγνώρισαν πως προέρχομαι πραγματικά από σένα. Και πίστεψαν ότι εσύ με έστειλες στον κόσμο.
Ο Χριστός ερχόμενος στον κόσμο μας έφερε «τα ρήματα» του Θεού Πατέρα. Μας αποκάλυψε τον αιώνιο λόγο Του. Μας κήρυξε το ευαγγέλιο της σωτηρίας. Ό,τι μας φανέρωσε, ό,τι μας δίδαξε, δεν είναι προϊόν ανθρώπινης σοφίας. Δεν μας το φανέρωσε και δεν μας το δίδαξε ως άνθρωπος αλλά ως Θεάνθρωπος, ως ο Μονογενής Υιός του Θεού Πατρός. «Πάντα ά ήκουσα παρά του Πατρός μου εγνώρισα υμίν» (Ιω. 15,15). Διδάσκει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Τα εν τοις ευαγγελίοις εμφερόμενα λόγια υψίστου βασιλέως υπάρχει θεσπίσματα». Η ευαγγελική διδαχή δεν είναι ανθρώπινη ανακάλυψη, αλλά θεϊκή αποκάλυψη. Δεν είναι εφεύρημα φιλοσοφικού στοχασμού και ιδεολογικής αναζήτησης, αλλά φανέρωση της αλήθειας και της δόξας του Θεού «εν προσώπω Ιησού Χριστού» (Β’ Κορ. 4,6). Και καταγράφηκαν από τους ιερούς συγγραφείς και αποστόλους υπό την επιστασία του Αγίου Πνεύματος. «Όσα η θεία Γραφή λέγει», γράφει ο άγιος Γρηγόριος επίσκοπος Νύσσης, «του Πνεύματος εισι φωναί».

Το έργο του ευαγγελισμού συνεχίζεται

ΤΑ «ΡΗΜΑΤΑ» ΑΥΤΑ του Θεού Πατέρα συνιστούν το Ευαγγέλιο Ιησού Χριστού. Το Ευαγγέλιο στο οποίο πιστεύουμε. Το Ευαγγέλιο δια του οποίου σωζόμαστε. Το Ευαγγέλιο που εξακολουθεί να κηρύττει η Εκκλησία εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια. Και το κάνει υπακούοντας στον ιδρυτή και Κύριο της, ο οποίος παρήγγειλε και συνεχίζει να μας ζητά: «Πορευθέντες εις τον κόσμον άπαντα κηρύξατε το ευαγγέλιον πάση τη κτίσει» (Μαρκ. 16, 15).
Ο Κύριος μας Ιησούς προσθέτει: «και αυτοί έλαβον...».Ποιοί; Οι μαθητές Του. «Και αυτοί έλαβον» - δηλαδή αποδέχτηκαν – τα «ρήματα» που του έδωσε ο Θεός Πατέρας, και ο ίδιος, ερχόμενος στον κόσμο, παρέδωσε στους μαθητές Του. Ο Χριστός μας αποκάλυψε τον αιώνιο λόγο του Θεού για να τον αποδεχθούμε και να τον οικειωθούμε. Να τον δεχθούμε, όπως δέχεται το έδαφος στα σπλάχνα του το σπόρο που σπέρνει ο γεωργός. Όπως δέχεται η γη τη βροχή που πέφτει από τον ουρανό.

Η αποδοχή του Ευαγγελίου

ΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ αποδεχόμαστε το Ευαγγέλιο του Χριστού μας;
Πρώτον, πιστεύοντας ακλόνητα στην αλήθεια και τη δύναμη του Ευαγγελίου. Το Ευαγγέλιο είναι τα «ρήματα» του Θεού, ο αιώνιος λόγος του Θεού, τον οποίο μας αποκάλυψε ο Κύριος Ιησούς: «όν γαρ απέστειλεν ο Θεός, τα ρήματα του Θεού λαλεί» (Ιω. 3,34). Γι’ αυτό, λοιπόν, πιστεύουμε ακλόνητα στο Ευαγγέλιο και το αποδεχόμαστε ως τον αιώνιο λόγο του Θεού με όλη τη δύναμη της υπάρξεως μας.
Δεύτερον, αγωνιζόμενοι να γνωρίσουμε πληρέστερα το θεόπνευστο περιεχόμενο του. Το Ευαγγέλιο μας δόθηκε για να το γνωρίσουμε. Και το γνωρίζουμε όχι για να το ‘χουμε καταχωνιασμένο κάπου – στο εικονοστάσι, σε κάποιο συρτάρι, σε μια γωνιά της βιβλιοθήκης μας -, αλλά όταν το μελετούμε. Καθημερινά. Με ευλάβεια και προσοχή. Με αληθινή πνευματική δίψα. Όταν το μελετούμε, όπως το μελετούσαν όλοι οι άνθρωποι του Θεού. Όπως ο προφήτης Δαβίδ, ο οποίος διερμηνεύοντας την αγάπη του για το νόμο του Θεού γράφει στους Ψαλμούς του: «Ο νόμος σου μελέτη μου εστι» (Ψαλμ.118, 174).
Και τρίτον, τηρώντας τα όσα παραγγέλλει. Το Ευαγγέλιο είναι υπόθεση και μήνυμα ζωής. Είναι «ρήματα ζωής αιωνίου» (Ιω. 6,68). Ο Κύριος μας τα δίδαξε όχι για να ικανοποιήσει την περιέργεια μας, ούτε για να αυξήσει τις θρησκευτικές μας γνώσεις, αλλά για να εμπνέουν τη ζωή μας. Για να καθιστούμε τα όσα παραγγέλλει το Ευαγγέλιο καθημερινή πράξη, συμπεριφορά, τρόπο ζωής. Η πίστη και η αγάπη μας προς τον Χριστό είναι γνήσια όταν τηρούμε τις εντολές του Ευαγγελίου Του: «Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς εκείνος εστιν ο αγαπών με» (Ιω. 14, 21).
Φέρουμε το τιμημένο όνομα του χριστιανού. Η προσωνυμία αυτή όμως δεν μας οφελεί σε τίποτε, αν δεν είναι χριστιανικά και τα έργα μας, αν δεν ανταποκρινόμαστε στις εντολές Εκείνου του οποίου φέρουμε το όνομα. Διδάσκει ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων: «Ουδέν γαρ ημίν όφελος τη των χριστιανών κεκλήσθαι προσηγορία, μη και των έργων επακολουθούντων». Και η υπακοή προς το Ευαγγέλιο αποτελεί χρέος όλων των πιστών, αγάμων και εγγάμων, μοναχών και κοσμικών. Αυτό μας υπογραμμίζει ο Μ. Βασίλειος, πολεμώντας προφανώς την εσφαλμένη αντίληψη που κυκλοφορούσε και στην εποχή του, ότι η πλήρης υπακοή προς το Ευαγγέλιο είναι υποχρέωση κυρίως των μοναχών. «Πάντες άνθρωποι απαιτησόμεθα την προς το Ευαγγέλιον υπακοήν, μοναχοί και οι εν συζυγίαις».

Ένα ζηλευτό προνόμιο

ΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ χριστιανοί και Έλληνες έχουμε ένα διπλό ζηλευτό προνόμιο: πρώτον, είμαστε μέλη της Εκκλησίας εκείνης που διαφύλαξε ανόθευτο το Ευαγγέλιο του Χριστού. Και δεύτερον, ανήκουμε στο έθνος που είχε την ύψιστη τιμή να γραφτεί στη γλώσσα του το Ευαγγέλιο, ολόκληρη η Καινή Διαθήκη.
Το διπλό αυτό προνόμιο όμως προσδιορίζει και το μέγεθος της ευθύνης μας. Τι οφελεί να είμαστε ορθόδοξοι μόνο για την ταυτότητα και για κάποιες τελετές, στις οποίες κατά καιρούς μετέχουμε; Και ακόμη: τι κερδίζουμε με το να έχουμε γραμμένο στη γλώσσα μας τον αιώνιο λόγο του Θεού και να τον αγνοούμε; Να μην τον μελετούμε; Να τον παραβαίνουμε καθημερινά;
Ας αναλάβουμε, λοιπόν, τις ευθύνες μας ως χριστιανοί απέναντι στο Ευαγγέλιο του Κυρίου Ιησού:
Να πιστεύουμε ακλόνητα στη δύναμη του
Να το μελετούμε με ευλάβεια και προσοχή
Να τηρούμε με αυταπάρνηση τις ζωηφόρες εντολές του. Αμήν.


Πρεσβύτερος

Π.Δημήτριος Λ. Λάμπρου

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011



Η Θεία Ανάληψη.


Σαράντα ημέρες μετά την Ανάστασή Του ο Χριστός αναλήφθηκε στους ουρανούς, όπου ήταν προηγουμένως, κατά τον λόγο του Ιδίου προς τους Μαθητάς.
Αυτό το μεγάλο Δεσποτικό γεγονός προφητεύει η Παλαιά Διαθήκη (αποκαλύψεις του ασάρκου Λόγου) και το παρουσιάζει η Καινή Διαθήκη.
Γιατί σαράντα μέρες;
Ο Χριστός, κατά την ανθρώπινη φύση Του, έλαβε τρεις γεννήσεις, από την Παρθένο Μαρία, από το Βάπτισμα και από την Ανάσταση. Και στις τρεις γεννήσειςονομάστηκε Πρωτότοκος.Από την πρώτη είναι πρωτότοκος εν «πολλοίς αδελφοίς» κατά την κοινωνία της σαρκός, από την δεύτερη της καινής κτίσεως και κατά την Τρίτη, πρωτότοκος τωννεκρών.Σαράντα μέρες μετά από τις τρεις αυτές γεννήσεις ακολούθησε ένα σημαντικό γεγονός.Σαράντα μέρες μετά τη γέννηση προσφέρθηκε στον Ναό και έχουμε την εορτή της Υπαπαντής.Σαράντα μέρες μετά την Βάπτισή Του στον Ιορδάνη ποταμό νίκησε τον διάβολο στους τρεις εκείνους πειρασμούς.Σαράντα μέρες μετά την Ανάστασή Του ανέβηκε στους Ουρανούς και προσέφερε στον Πατέρα Του την απαρχή της δικής μας φύσεως.
Θα μπορούσε να γίνει η Ανάληψη αμέσως μετά την Ανάσταση. Δεν το έκανε όμως για να στερεώσει την Πίστη των Μαθητών Του με τις συνεχείς εμφανίσεις Του καιτα θαύματα. Για να μην φανεί ότι η Ανάσταση ήταν φαντασία. Τέλος τους κατέστησε όλους θεατές της Αναλήψεώς Του.
Με την Ανάσταση έχουμε τη νίκη εναντίον του Θανάτου, με την Ανάληψη την άνοδο της ανθρωπίνης φύσεως στον θρόνο του Θεού. Με την Ανάληψη βλέπουμε την τελειότητακαι το πλήρωμα της θείας Οικονομίας.
Οι Μαθητές είδαν το τέλος της Ανάστασης, αφού δεν είδε κανείς τον Χριστό την ώρα που εξερχόταν από το Μνημείο. Αντίθετα, είδαν την αρχή της Ανάληψης, δηλαδήτον είδαν να αναλαμβάνεται στους ουρανούς.
Πρώτα γεννιόμαστε κατά Χριστόν, έπειτα πάσχουμε μαζί με τον Χριστό, στη συνέχεια νικούμε το κράτος του διαβόλου και ανασταινόμαστε. Τέλος μπορούμε να ζήσουμετη θέωση.Ο Άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει ότι η Ανάσταση συνδέεται με όλους τους ανθρώπους, ενώ η Ανάληψη μόνο με τους Αγίους.Όλοι θα αναστηθούν κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού και δίκαιοι και αμαρτωλοί, αλλά δεν θα αναληφθούν όλοι. Μόνο οι δίκαιοι θα αρπαγούνμέσα σε νεφέλες για να προϋπαντήσουν τον Χριστό ερχόμενο από τους Ουρανούς.
Είπε ο Κύριος: «ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς, ο Υιός του ανθρώπου, ο ών εν τω ουρανώ» (Ιω. γ΄ 13)
Υπήρχαν πολλές αναστάσεις προ Χριστού, αλλά κανείς δεν πήγε στον Ουρανό.Ο Προφήτης Ηλίας πήγε «ως τον ουρανόν». Αυτό σημαίνει μια μετάθεση που τον ανύψωσε από την γη, αλλά δεν τον εξήγαγε έξω από αυτήν. Επίσης όσοι αναστήθηκανκαι επέστρεψαν στη γη, πάλι μετά από λίγο πέθαναν. Όμως ο Χριστός αναστήθηκε και ο θάνατος δεν έχει κυριαρχία επάνω Του. Αφού αναλήφθηκε στους ουρανούς,κάθε ύψωμα είναι κατώτερο από Αυτόν.Η μετάσταση του Προφήτου Ηλία, δείχνει πως περίπου θα έφευγαν οι άνθρωποι, εάν δεν είχε αμαρτήσει ο Αδάμ και δεν είχε εισέλθει στην κτίση ο θάνατος.
«επάρας τας χείρας αυτού ευλόγησεν αυτούς και εγένετο εν τω ευλογείν αυτόν αυτούς, διέστη απ’ αυτών, και ανεφέρετο εις τον ουρανόν» (Λουκ. κδ΄ 50-51)Δεν ευλόγησε τους Μαθητές Του και στη συνέχεια ανερχόταν στον ουρανό, αλλά άρχισε να τους ευλογεί και ευλογώντας τους Μαθητές ανερχόταν στον ουρανό, δίνονταςσε αυτούς δύναμη για την κατόρθωση της εργασίας των εντολών, τηρώντας αυτό που τους είπε «ιδού εγώ μεθ΄υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας τουαιώνος».
Τούτο είναι αλήθεια διότι ο Χριστός είναι ο Βασιλεύς και ο Κύριος του ουρανού και της Γης, είναι εκείνος που στέλνει τη Χάρη και ευλογία στους ανθρώπους, είναιο μόνος ευλογητός, ο Οποίος δια της ευλογίας Του, ενισχύει και καθιστά τους αξίους της ευλογίας ευλογημένους.
Ο Μ. Αθανάσιος λέει, πως ο Χριστός δεν έλαβε από την Παναγία σώμα για απλή χρήση, αλλά για απέραντη κτήση. Δεν «σεσωμάτωται» προς καιρόν, αλλά διαρκώς«σεσάρκωται». Ο Χριστός θα παραμείνει Θεάνθρωπος εις τους αιώνες.
Κατά την Ανάληψη βλέπουμε την παρουσία πολλών αγγέλων. Φυσικό είναι να γεμίσει ο αέρας από αγγέλους μια τόσο σημαντική μέρα.Οι άγγελοι είναι πνεύματα κτιστά, που δημιουργήθηκαν από τον Θεό κι έχουν διπλό έργο. Να δοξάζουν τον Θεό ακαταπαύστως και να υπηρετούν την σωτηρία τουανθρώπου.
Σύμφωνα με την αρχαία εκκλησιαστική παράδοση, οι άγγελοι είναι (νοερά πνεύματα), και είναι χωρισμένα σε τρεις τριάδες.Η πρώτη βρίσκεται πλησίον του θρόνου του Θεού, η μεσαία μεταξύ ουρανού και γης και η τελευταία στη γη και διακονεί τους ανθρώπους.Με την Ανάληψη, ανερχόμενες οι τάξεις των αγγέλων που διακονούσαν τον Χριστό στη γη, πρόσταξαν τους ανωτέρους αγγέλους, τους άρχοντες του στερεώματος,του δευτέρου ουρανού, να ανοίξουν τις πύλες για να εισέλθει ο βασιλεύς της δόξης (σύμφωνα με τον ψαλμό του Δαβίδ κγ΄7-10 «άρατε πύλες…»).Πύλες είναι οι αγγελικές φυλακές, που είναι αιώνιες και δεν είχαν ανοίξει ποτέ. Και όταν ακόμη κατέβηκε ο Χριστός ήταν κλειστές. Γι αυτό, το μυστήριο τηςενσάρκου οικονομίας του Χριστού ήταν άγνωστο και στους αγγέλους (¨ΑΓ. Ιωάννης Χρυσόστομος).Στη συνέχεια οι άγγελοι του στερεώματος (του δευτέρου ουρανού) πρόσταξαν τους άρχοντες-αγγέλους του πρώτου ουρανού, να ανοίξουν τις πύλες για να εισέλθειο Βασιλεύς της δόξης.Οι άγγελοι παραξενεύτηκαν από τις πληγές της ανθρώπινης φύσης του Χριστού και φοβήθηκαν. Ο φόβος γεννιέται στην ψυχή από το παρά φύσιν του πράγματος.
Μετά την Ανάληψη παρατηρούμε μερικά ενδιαφέροντα σημεία.Πρώτον, οι Μαθητές έφυγαν από το όρος των Ελαιών με μεγάλη χαρά, καίτοι στερήθηκαν τον Χριστό. Χάρηκαν υπερβολικά γιατί απέκτησαν τη βεβαιότητα ότι θαλάβουν το Πνεύμα το Άγιον, και ότι θα γίνουν μέλη του Σώματός Του.Δεύτερον, μεταξύ Αναλήψεως και Πεντηκοστής παρεμβάλλεται περίοδος προσευχής, δεήσεως και ησυχίας, τόσο σωματικής όσο και ψυχικής. Δεν μπορεί κανείς ναμεθέξει του Αγίου Πνεύματος αν δεν βρίσκεται σε κατάσταση προσευχής και εσωτερικής νήψεως.Τρίτον, οι Μαθητές βρίσκονται σε μια διαρκή σύναξη, προσκαρτερούν, έχοντας στο μέσον την Παναγία, την Μητέρα του Χριστού. Αυτό δείχνει την αξία της λατρείας της Εκκλησίας, αφού στο κέντρο της υπάρχει το πιο αγαπητό πρόσωπο στον Χριστό και στους Χριστιανούς, δηλαδή η Παναγία. Η Θεοτόκος δεν διεκδίκησε καμιά εξουσία και καμιά διακονία στην Εκκλησία, αλλά ήταν στο κέντρο της λατρείας, ο πιο πολύτιμος θησαυρός που είχε και έχει η Εκκλησία.Τέταρτον, πρέπει πάντοτε να υπακούμε στις εντολές του Χριστού, γιατί έχουν καλή και άγια κατάληξη.
Η Ανάληψη του Χριστού είναι το κόσμημα όλων των Δεσποτικών εορτών, η τελείωση όλων όσων έκανε ο Χριστός για μας, με το έργο της θείας Οικονομίας.


(του Μητρ. Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου -Από το βιβλίο του, «Δεσποτικές εορτές»).