Η ΑΞΙΑ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ:
«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με τον αμαρτωλόν»
α. Η δύναμη του ονόματος του Ιησού Χριστού.
Η προσευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με, τον αμαρτωλόν», όταν λέγεται αδιάλειπτα, χωρίς ο νους να διασκορπίζεται αλλά να συγκεντρώνεται μέσα στην καρδιά με κατάνυξη, λέγεται Νοερά Προσευχή. Σκοπός της είναι να ενώσει τον άνθρωπο με τον Θεό, για να γευθεί τις θείες ενέργειες του ακτίστου φωτός.
Η προσευχή του Ιησού, όταν παύει να λέγεται με τα χείλη και λέγεται αργά και καθαρά «Κύριε - Ιησού - Χριστέ, - Υιέ - του Θεού, - ελέησον με - , τον αμαρτωλόν» με τον νου στραμμένο προς την καρδιά, με πνεύμα μετανοίας και αγάπης, θα γίνει αιτία σε λίγο χρόνο να νιώσουμε την δύναμη της.
Μέσα από το πλήθος των προσευχομένων Αγίων ανθρώπων, που έζησαν με την συνεχή ενθύμηση του Θείου ονόματος του Ιησού, ξεχωρίζει ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, επίσκοπος Αντιοχείας , που εμαρτύρησε στη Ρώμη επί Αυτοκράτορος Τραϊανού. Όταν τον έπαιρναν για να τον καταβροχθίσουν τα άγρια θηρία, εκείνος είχε ασταμάτητα στα χείλη του το όνομα του Ιησού Χριστού. Οι ειδωλολάτρες τον ερώτησαν γιατί θυμόταν το όνομα εκείνο αδιάλειπτα. Ο άγιος απάντησε ότι είχε το όνομα του Ιησού Χριστού γραμμένο μέσα στην καρδιά του και ότι ομολογούσε με τα χείλη του εκείνον που πάντα έφερε μέσα στην καρδιά του. Όταν τα άγρια θηρία είχαν καταβροχθίσει τον άγιο, η καρδιά του με το θέλημα του Θεού διατηρήθηκε ανέπαφη ανάμεσα στα κόκκαλα του. Οι άπιστοι την βρήκαν και τότε θυμήθηκαν όσα είχε πει ο Άγιος. Έτσι, έκοψαν την καρδιά του στα δυο, θέλοντας να μάθουν αν ήταν αληθινό ό,τι τους είχε πει. Στο εσωτερικό των δυο κομματιών της καρδιάς βρήκαν μια επιγραφή με χρυσά γράμματα: «ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ». Έτσι ο άγιος Ιγνάτιος ήταν θεοφόρος και στο όνομα και στην πράξη, έχοντας πάντα και φέροντας μέσα στην καρδιά του τον Θεό, το όνομα Του γραμμένο με τον λογισμό του νου. Ο άγιος Ιγνάτιος έλεγε με θερμή πίστη για τον Ιησού Χριστό:
«Εκείνον ζητώ
τον υπέρ ημών αποθανόντα
Εκείνον θέλω
τον δι’ ημάς αναστάντα!»
«Ήταν ένας μοναχός και είχε πέσει σε αμέλεια πολλή, τόση ώστε και τον κανόνα του άφησε και εστρέφετο προς τον κόσμο. Επήγε στην πατρίδα του , την Κεφαλλονιά, όπου ως γνωστόν προστρέχουν οι δαιμονιζόμενοι για θεραπεία στον άγιο Γεράσιμο. Και πηγαίνοντας και αυτός να προσκυνήσει τον Άγιον, αφού ευρέθη στην πατρίδα του, τον συναντά μια δαιμονιζόμενη στον δρόμο και του λέγει: Ξέρεις τι κρατάς στο χέρι σου; Αχ, να ήξερες ταλαίπωρε, τι κρατάς στο χέρι σου! Να ήξερες πόσο με καίει εμένα αυτό το κομποσχοίνι σου και συ το κρατάς από συνήθεια, για τον τύπο! Εμβρόντητος έμεινε ο μοναχός. Από Θεού ήταν να ομολογήσει έτσι το δαιμόνιον. Συνήλθε. Τον εφώτισε ο Θεός και λέγει στον εαυτό του: Για δες τι κάνω ο ανόητος! Κρατώ στο χέρι μου το δυνατότερο όπλο και δεν μπορώ να χτυπήσω έναν διάβολο. Και όχι μόνο να τον χτυπήσω δεν μπορώ, αλλά με σύρει και αιχμάλωτο όπου θέλει. Ήμαρτον Θεέ μου. Και την ίδια εκείνη στιγμή αναχωρεί μετανοημένος για το Μοναστήρι του. Και ερχόμενος έβαλε καλή αρχή. Και τόσο επρόκοψε στην ευχή και την άλλη μοναχική πολιτεία, όπου έγινε υπόδειγμα ωφελείας σε πολλούς. Δεν άκουγες από το στόμα του παρά το Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με! Ακατάπαυστα. Του έλεγες κάτι, σου έλεγε δυο λέξεις και η γλώσσα του εγύριζε αμέσως στην ευχή. Τόσο την είχε συνηθίσει. Τόσον τον είχε αλλοιώσει. Και να σκεφθεί κανείς ότι την αξία της ευχής και του κομποσχοινίου την απεκάλυψε – χωρίς βέβαια να θέλει – ο διάβολος, κατά τα κρίματα και τις ανεξιχνίαστες βουλές του Υψίστου».
Είναι αλήθεια ότι την δύναμη του ονόματος του Ιησού την γνωρίζουν και οι δαίμονες και πολλές φορές την ομολογούν κατά θεία παραχώρηση, προς βοήθεια του ανθρώπου. Βασανίζονται από την επίκληση του Ονόματος του Ιησού και εξαφανίζονται, γιατί καίγονται από την δύναμη του Ιησού Χριστού, καθώς είπε ο Ίδιος: «πυρ ήλθον βαλείν επί την γην» (Μαρκ. 12, 49).
Οι άγιοι Πατέρες μας συνιστούν να έχουμε στον νου μας το όνομα του Ιησού Χριστού, γιατί έχει μεγάλη δύναμη, καθώς ομολογεί ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Ταύτα γέγραπται ίνα πιστεύσητε ότι Ιησούς έστιν ο Χριστός ο Υιός του Θεού και ίνα πιστεύοντες ζωήν έχητε εν τω ονόματι Αυτού» (Ιωάννης κ’ 31). Και ο απόστολος Παύλος λέγει ότι: «εχαρίσατο αυτώ ο Θεός όνομα, ίνα εν τω ονόματι Ιησού παν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων» (Φιλ. Β’ 9-10). Το όνομα «Ιησούς» δείχνει την παρουσία του Θεού και την πραγματική φανέρωση Του, ώστε δια της σταυρικής θυσίας Του και της αναστάσεως Του να γίνουμε «Υιοί του Θεού» κατά χάρη. Γι’ αυτό το έργο των δαιμόνων είναι να δημιουργούν πάθη και χωρισμό από τον Θεό.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας ζητά να καταφεύγουμε στην βοήθεια Του, όπως είπε: «εν τω ονόματι δαιμόνια εκβαλούσι, γλώσσαις λαλήσουσι καιναίς, όφεις αρούσι, καν θανάσιμον τι πίωσιν, ου μη αυτούς βλάψει, επί αρρώστους χείρας επιθήσουσι, και καλώς έξουσι» (Μαρκ. 16, 17-18). «Ιδού δίδωμι υμίν την εξουσίαν του πατείν επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού, και ουδέν υμάς ου μη αδικήσι» Λουκ. Ι, 19). Με τις λέξεις «όφεων και σκορπίων» αναφέρει το δηλητήριο του διαβόλου, που ύπουλα το χύνουν στις ψυχές των ανθρώπων, για να τις θανατώσουν σε αιώνιο θάνατο. Ας έχουμε την ενθύμηση του ονόματος του Ιησού στο νου μας για να καταστρέψουμε με την χάρη του Αγίου Πνεύματος την δύναμη του πονηρού, τις φθοροποιές σκέψεις μας και τα έργα που εμποδίζουν την ψυχή μας, ώστε να «μορφωθή Χριστός εν ημίν» (Γαλ. Δ’ 19), δηλαδή να αναγεννηθεί αυτή με τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, που είναι «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ. Ε’ 22).
«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με τον αμαρτωλόν»
α. Η δύναμη του ονόματος του Ιησού Χριστού.
Η προσευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με, τον αμαρτωλόν», όταν λέγεται αδιάλειπτα, χωρίς ο νους να διασκορπίζεται αλλά να συγκεντρώνεται μέσα στην καρδιά με κατάνυξη, λέγεται Νοερά Προσευχή. Σκοπός της είναι να ενώσει τον άνθρωπο με τον Θεό, για να γευθεί τις θείες ενέργειες του ακτίστου φωτός.
Η προσευχή του Ιησού, όταν παύει να λέγεται με τα χείλη και λέγεται αργά και καθαρά «Κύριε - Ιησού - Χριστέ, - Υιέ - του Θεού, - ελέησον με - , τον αμαρτωλόν» με τον νου στραμμένο προς την καρδιά, με πνεύμα μετανοίας και αγάπης, θα γίνει αιτία σε λίγο χρόνο να νιώσουμε την δύναμη της.
Μέσα από το πλήθος των προσευχομένων Αγίων ανθρώπων, που έζησαν με την συνεχή ενθύμηση του Θείου ονόματος του Ιησού, ξεχωρίζει ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, επίσκοπος Αντιοχείας , που εμαρτύρησε στη Ρώμη επί Αυτοκράτορος Τραϊανού. Όταν τον έπαιρναν για να τον καταβροχθίσουν τα άγρια θηρία, εκείνος είχε ασταμάτητα στα χείλη του το όνομα του Ιησού Χριστού. Οι ειδωλολάτρες τον ερώτησαν γιατί θυμόταν το όνομα εκείνο αδιάλειπτα. Ο άγιος απάντησε ότι είχε το όνομα του Ιησού Χριστού γραμμένο μέσα στην καρδιά του και ότι ομολογούσε με τα χείλη του εκείνον που πάντα έφερε μέσα στην καρδιά του. Όταν τα άγρια θηρία είχαν καταβροχθίσει τον άγιο, η καρδιά του με το θέλημα του Θεού διατηρήθηκε ανέπαφη ανάμεσα στα κόκκαλα του. Οι άπιστοι την βρήκαν και τότε θυμήθηκαν όσα είχε πει ο Άγιος. Έτσι, έκοψαν την καρδιά του στα δυο, θέλοντας να μάθουν αν ήταν αληθινό ό,τι τους είχε πει. Στο εσωτερικό των δυο κομματιών της καρδιάς βρήκαν μια επιγραφή με χρυσά γράμματα: «ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ». Έτσι ο άγιος Ιγνάτιος ήταν θεοφόρος και στο όνομα και στην πράξη, έχοντας πάντα και φέροντας μέσα στην καρδιά του τον Θεό, το όνομα Του γραμμένο με τον λογισμό του νου. Ο άγιος Ιγνάτιος έλεγε με θερμή πίστη για τον Ιησού Χριστό:
«Εκείνον ζητώ
τον υπέρ ημών αποθανόντα
Εκείνον θέλω
τον δι’ ημάς αναστάντα!»
«Ήταν ένας μοναχός και είχε πέσει σε αμέλεια πολλή, τόση ώστε και τον κανόνα του άφησε και εστρέφετο προς τον κόσμο. Επήγε στην πατρίδα του , την Κεφαλλονιά, όπου ως γνωστόν προστρέχουν οι δαιμονιζόμενοι για θεραπεία στον άγιο Γεράσιμο. Και πηγαίνοντας και αυτός να προσκυνήσει τον Άγιον, αφού ευρέθη στην πατρίδα του, τον συναντά μια δαιμονιζόμενη στον δρόμο και του λέγει: Ξέρεις τι κρατάς στο χέρι σου; Αχ, να ήξερες ταλαίπωρε, τι κρατάς στο χέρι σου! Να ήξερες πόσο με καίει εμένα αυτό το κομποσχοίνι σου και συ το κρατάς από συνήθεια, για τον τύπο! Εμβρόντητος έμεινε ο μοναχός. Από Θεού ήταν να ομολογήσει έτσι το δαιμόνιον. Συνήλθε. Τον εφώτισε ο Θεός και λέγει στον εαυτό του: Για δες τι κάνω ο ανόητος! Κρατώ στο χέρι μου το δυνατότερο όπλο και δεν μπορώ να χτυπήσω έναν διάβολο. Και όχι μόνο να τον χτυπήσω δεν μπορώ, αλλά με σύρει και αιχμάλωτο όπου θέλει. Ήμαρτον Θεέ μου. Και την ίδια εκείνη στιγμή αναχωρεί μετανοημένος για το Μοναστήρι του. Και ερχόμενος έβαλε καλή αρχή. Και τόσο επρόκοψε στην ευχή και την άλλη μοναχική πολιτεία, όπου έγινε υπόδειγμα ωφελείας σε πολλούς. Δεν άκουγες από το στόμα του παρά το Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με! Ακατάπαυστα. Του έλεγες κάτι, σου έλεγε δυο λέξεις και η γλώσσα του εγύριζε αμέσως στην ευχή. Τόσο την είχε συνηθίσει. Τόσον τον είχε αλλοιώσει. Και να σκεφθεί κανείς ότι την αξία της ευχής και του κομποσχοινίου την απεκάλυψε – χωρίς βέβαια να θέλει – ο διάβολος, κατά τα κρίματα και τις ανεξιχνίαστες βουλές του Υψίστου».
Είναι αλήθεια ότι την δύναμη του ονόματος του Ιησού την γνωρίζουν και οι δαίμονες και πολλές φορές την ομολογούν κατά θεία παραχώρηση, προς βοήθεια του ανθρώπου. Βασανίζονται από την επίκληση του Ονόματος του Ιησού και εξαφανίζονται, γιατί καίγονται από την δύναμη του Ιησού Χριστού, καθώς είπε ο Ίδιος: «πυρ ήλθον βαλείν επί την γην» (Μαρκ. 12, 49).
Οι άγιοι Πατέρες μας συνιστούν να έχουμε στον νου μας το όνομα του Ιησού Χριστού, γιατί έχει μεγάλη δύναμη, καθώς ομολογεί ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Ταύτα γέγραπται ίνα πιστεύσητε ότι Ιησούς έστιν ο Χριστός ο Υιός του Θεού και ίνα πιστεύοντες ζωήν έχητε εν τω ονόματι Αυτού» (Ιωάννης κ’ 31). Και ο απόστολος Παύλος λέγει ότι: «εχαρίσατο αυτώ ο Θεός όνομα, ίνα εν τω ονόματι Ιησού παν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων» (Φιλ. Β’ 9-10). Το όνομα «Ιησούς» δείχνει την παρουσία του Θεού και την πραγματική φανέρωση Του, ώστε δια της σταυρικής θυσίας Του και της αναστάσεως Του να γίνουμε «Υιοί του Θεού» κατά χάρη. Γι’ αυτό το έργο των δαιμόνων είναι να δημιουργούν πάθη και χωρισμό από τον Θεό.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας ζητά να καταφεύγουμε στην βοήθεια Του, όπως είπε: «εν τω ονόματι δαιμόνια εκβαλούσι, γλώσσαις λαλήσουσι καιναίς, όφεις αρούσι, καν θανάσιμον τι πίωσιν, ου μη αυτούς βλάψει, επί αρρώστους χείρας επιθήσουσι, και καλώς έξουσι» (Μαρκ. 16, 17-18). «Ιδού δίδωμι υμίν την εξουσίαν του πατείν επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού, και ουδέν υμάς ου μη αδικήσι» Λουκ. Ι, 19). Με τις λέξεις «όφεων και σκορπίων» αναφέρει το δηλητήριο του διαβόλου, που ύπουλα το χύνουν στις ψυχές των ανθρώπων, για να τις θανατώσουν σε αιώνιο θάνατο. Ας έχουμε την ενθύμηση του ονόματος του Ιησού στο νου μας για να καταστρέψουμε με την χάρη του Αγίου Πνεύματος την δύναμη του πονηρού, τις φθοροποιές σκέψεις μας και τα έργα που εμποδίζουν την ψυχή μας, ώστε να «μορφωθή Χριστός εν ημίν» (Γαλ. Δ’ 19), δηλαδή να αναγεννηθεί αυτή με τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, που είναι «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ. Ε’ 22).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου