Το Αποστολικό ανάγνωσμα της Δ΄ Κυριακής των Νηστειών.
14 Μαρτίου 2010. Εβραίους, ς' 13-20.



Κείμενο:
13 Τῷ γὰρ Ἀβραὰμ ἐπαγγειλάμενος ὁ Θεός, ἐπεὶ κατ' οὐδενὸς εἶχε μείζονος ὀμόσαι, ὤμοσε καθ' ἑαυτοῦ 14 λέγων· ἦ μὴν εὐλογῶν εὐλογήσω σε καὶ πληθύνων πληθυνῶ σε· 15 καὶ οὕτω μακροθυμήσας ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας· 16 ἄνθρωποι μὲν κατὰ τοῦ μείζονος ὀμνύουσι, καὶ πάσης αὐτοῖς ἀντιλογίας πέρας εἰς βεβαίωσιν ὁ ὅρκος· 17 ἐν ᾧ περισσότερον βουλόμενος ὁ Θεὸς ἐπιδεῖξαι τοῖς κληρονόμοις τῆς ἐπαγγελίας τὸ ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ, ἐμεσίτευσεν ὅρκῳ, 18 ἵνα διὰ δύο πραγμάτων ἀμεταθέτων, ἐν οἷς ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ἰσχυρὰν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος· 19 ἣν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν καὶ εἰσερχομένην εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος, 20 ὅπου πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλθεν Ἰησοῦς, κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἀρχιερεὺς γενόμενος εἰς τὸν αἰῶνα.

Μετάφραση:
Όταν ο Θεός έδωσε την υπόσχεσή του στον Αβραάμ, επειδή δεν υπάρχει ανώτερος για να ορκιστεί, ορκίστηκε στον εαυτό του, λέγοντας: «Σου υπόσχομαι ότι θα σ΄ ευλογήσω και θα σου δώσω πολλούς απογόνους». Έτσι πήρε ο Αβραάμ την υπόσχεση, και με την υπομονή του πέτυχε την εκπλήρωσή της. Οι άνθρωποι ορκίζονται σε κάποιον ανώτερό τους, κι ο όρκος δίνει γι΄ αυτούς τέλος σε κάθε αμφισβήτηση και υποδηλώνει επιβεβαίωση. Ο Θεός, λοιπόν, επειδή ήθελε να δείξει πιο καθαρά σ΄ αυτούς που θα κληρονομούσαν τα όσα υποσχέθηκε, ότι η απόφασή του ήταν αμετάκλητη, την εγγυήθηκε με όρκο. Για δύο λοιπόν αμετακίνητα πράγματα, για τα οποία είναι αδύνατο να διαψευστεί ο Θεός, εμείς που καταφύγαμε σ΄ αυτόν οφείλουμε να μείνουμε σταθεροί σ΄ αυτά που ελπίζουμε. Αυτή μας η ελπίδα, μας ασφαλίζει και μας βεβαιώνει σαν άγκυρα, και μας οδηγεί στα ενδότερα του καταπετάσματος, όπου μπήκε πριν από μας και για χάρη μας ο Ιησούς, αρχιερέας για πάντα όπως ο Μελχισεδέκ.



Ο ΑΒΡΑΑΜ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΕΠΑΓΓΕΛΙΕΣ.
1.ΟΙ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Το αποστολικό Ανάγνωσμα μάς μετα­φέρει στη συγκλονιστική εκείνη στιγμή πού ό Θεός στην Παλαιά Διαθήκη έδωσε τις μεγάλες υποσχέσεις του στον Αβραάμ και του είπε: Θα σε ευλογήσω πλούσια και θα σου δώσω πάρα πολλούς απογό­νους. Και ό Αβραάμ αφού περίμενε υπο­μονετικά πάρα πολλά χρόνια, πέτυχε την εκπλήρωση της ευλογίας πού του υπο­σχέθηκε ό Θεός. Απέκτησε δηλαδή παιδί από τη Σάρρα, τον Ισαάκ. Κι απ' αυτόν πληθύνθηκαν οι απόγονοι του σε μεγάλο έθνος. Για να τον βεβαιώσει όμως ό Θεός γι' αυτές τις επαγγελίες, έδωσε όρκο ότι θα τις πραγματοποιήσει. Κι επειδή δεν υπήρχε τίποτε μεγαλύτερο στο οποίο να ορκισθεί, ορκίσθηκε στον εαυτό του.
Ό Αβραάμ λοιπόν δέχθηκε ένορκη υπό­σχεση του Θεού. Την αποδέχθηκε, την πίστεψε, αλλά πραγματοποίηση δεν έβλε­πε! Πόσα χρόνια περίμενε; Πόσες φορές δοκιμάστηκε ή πίστη του; Του μίλησε ό Θεός για απογόνους, κι αυτός είχε μία γυ­ναίκα στείρα. Του είπε για μεγάλο έθνος πού θα δημιουργούσε, κι αυτός γέρασε και παιδί δεν είχε από τη Σάρρα! Όλα φαίνον­ταν αντίξοα, αντίθετα με την υπόσχεση του Θεού! 'Όλα έμοιαζαν ουτοπικά και απραγματοποίητα. Ό Αβραάμ όμως δεν έ­χασε την πίστη του. Κι όταν χάθηκε κάθε ελπίδα, τότε ήλθε ή απάντηση του Θεού. Τί έχει να πει αυτό για μας; Έχει να πει ότι ό Θεός δεν αναιρεί τις υποσχέσεις του. Δεν τις αλλάζει. Μάς αφήνει όμως να περιμένουμε και να δοκιμαζόμαστε. Αυτή ή περίοδος της προσμονής βέβαια μάς φαίνεται συχνά πώς είναι ένα μαρτύ­ριο. Ζητούμε από τον Θεό να φέρει στη ζωή μας αυτό πού ποθούμε, κι αντί για απάντηση κάποιες φορές τα πράγμα­τα γίνονται χειρότερα. Γιατί άραγε; Διότι κατά την περίοδο της προσμονής εξαγιαζόμαστε, εξαγνιζόμαστε, πλουτίζουμε σε αρετές. Μαθαίνουμε να εξαρτιόμαστε από τον Θεό. Μαθαίνουμε στην πράξη τί θα πει πίστη και δοκιμασία. Κάποτε φαίνεται ότι ό Θεός αργεί πολύ, κι εμείς κουραζόμαστε. Όσο όμως περισσότερο αργεί ό Θεός, τόσο μεγαλύτερες ευλογί­ες μάς ετοιμάζει. Αρκεί εμείς να πιστεύ­ουμε, να ελπίζουμε, να περιμένουμε, να προσευχόμαστε.
2. Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ
Ό θείος Παύλος στη συνέχεια μάς λέει ότι οι υποσχέσεις του Θεού δεν δόθηκαν μόνο στον Αβραάμ και στους απογόνους του, τούς Ισραηλίτες, αλλά και στον νέο Ισραήλ, σ' όλους δηλαδή τούς Χριστια­νούς. Κληρονόμοι της υποσχέσεως του Θεού ήταν για τα επίγεια ό λαός του Ισρα­ήλ, όμως για τα επουράνια και τα αιώνια ό νέος Ισραήλ, ή Εκκλησία του Χρίστου. Σ' όλους λοιπόν τούς πιστούς πού θα κληρονομήσουν τις θείες επαγγελίες ό Θεός ήθελε να δείξει καθαρά και με μεγα­λύτερη βεβαιότητα ότι ήταν αμετάκλητη ή απόφαση του να εκτελέσει όσα υπο­σχέθηκε. Έτσι ώστε όλοι οι πιστοί να έχουμε μεγάλη ενθάρρυνση για να κρα­τούμε την ελπίδα πού βρίσκεται μπρο­στά μας. Αυτήν την ελπίδα ό απόστο­λος Παύλος την παρομοιάζει με άγκυρα της ψυχής μας. Και λέει ότι αυτή μάς ασφαλίζει από τούς πνευματικούς κιν­δύνους επειδή είναι αμετακίνητη. Κι αυ­τό διότι δεν αγκυροβολεί στη θάλασσα αλλά στον ουρανό, στα Άγια των Αγίων-εκεί στο θρόνο του Θεού, όπου μπήκε ό Κύριος μας πριν από μάς και για χάρη μας ως πρόδρομος, για να μάς ανοίξει το δρόμο και να μάς ετοιμάσει τόπο. Κι έτσι αναδείχθηκε Αρχιερέας αιώνιος κατά την τάξη του Μελχισεδέκ.
Πόσο παραστατική, αλήθεια, είναι ή ει­κόνα πού μάς παρουσιάζει έδώ ό από­στολος Παύλος! Παρομοιάζει την ελπίδα μας προς τον Κύριο με μία άγκυρα. Μια άγκυρα όμως πού δεν βυθίζεται στον πυθμένα κάποιας θάλασσας αλλά στο ιερότερο μέρος του σύμπαντος, στον ου­ρανό, στα επουράνια Άγια των Αγίων, στο θρόνο του Θεού. Κι εμείς οδοιπόροι και ούρανοδρόμοι, πορευόμαστε καθη­μερινά με το πλοίο της ζωής μας και ο­ραματιζόμαστε τον προορισμό μας. Οι τρικυμίες πολλές, οι ανεμοθύελλες, οι πει­ρασμοί. Τα κύματα ορμητικά παλεύουν να μάς αφανίσουν, να μάς οδηγήσουν στο ναυάγιο αυτής της ζωής και στο σκο­τάδι της άλλης. Ό αιώνιος εχθρός μας και­ροφυλακτεί να βουλιάξει το πλοιάριο της ζωής μας. Κι εμείς παλεύουμε, αντιστεκό­μαστε, προχωρούμε. Δεν απογοητευόμα­στε. Διότι μπορεί να μην έχουμε φτάσει ακόμη στον προορισμό μας, έχουμε ό­μως εκεί κάτι δικό μας. Έχουμε εκεί αγκυ­ροβολημένη την ελπίδα μας. Γύρω μας ό­λα μάς απογοητεύουν, οι άνθρωποι, οι καταστάσεις, οι πειρασμοί, οι δυσκολίες. Όλα μάς απελπίζουν και θέλουν να μάς κάνουν να λιγοψυχούμε. Εμείς όμως οι πιστοί, λέει ό απόστολος Παύλος, δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα μας. Διότι όλη μας τη ζωή και την ελπίδα μας την έχουμε εμπιστευθεί στον Κύριο μας. Αυ­τός κρατά γερά στα παντοδύναμα χέρια του την άγκυρα της ελπίδος μας. Αυτός εί­ναι ή ιδία ή ελπίδα μας, ή προσδοκία μας, αυτός είναι ή χαρά μας και ή ζωή μας. Μην το ξεχνάμε αυτό ποτέ. Αυτός μόνο μάς απομένει στο ταξίδι της ζωής αμετακί­νητος σύντροφος και συμπαραστάτης. ■